พ่อ ..แดนเมือย !
เดือนมิถุนายนที่ผ่านมาจนบัดนี้ –
ผมยังค้นหาวันหยุดสุดสัปดาห์อย่างเต็มร้อยให้กับตนเองยังไม่ได้ ในช่วงเทศกาลประชุมเชียร์และรับน้องใหม่เราทำงานกันทุกวัน และอยู่เวรกันดึกดื่น ขณะที่เสาร์อาทิตย์ก็อัดแน่นด้วยตารางกิจกรรมอันหลากหลาย เหล่าบรรดาลูก ๆ หลังเลิกเรียนก็ต้องวิ่งเล่นอยู่ในบริบทกิจกรรมเดียวกับผม จากนั้นจึงกลับบ้านตอน 3 – 4 ทุ่มพร้อมกับคุณแม่ ขณะที่ผมส่วนใหญ่ยังคงกลับที่พักในห้วงเวลาประมาณเกือบเที่ยงคืน หรือแม้แต่หลังเที่ยงคืนไปแล้วแทบทุกวัน
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">สภาพเช่นนี้ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง หรือแม้แต่ตอนนี้ ผมก็ยังค้นหาวันหยุดที่จะได้ใช้เวลา “คุณภาพ” กับครอบครัวยังได้ ผมเลยจำต้องหอบหิ้วพวกเขาสัญจรไปสู่เวลากิจกรรมต่าง ๆ อย่างไม่ขาดห้วง และลูก ๆ ก็ติดสอยห้อยตามไปด้วยความสนุกสนาน ซึ่งก็เป็นธรรมดาที่เด็กมักชอบไปโน่นไปนี่ เพราะคิดอยู่อย่างเดียวว่า “มันคงสนุก ..”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> 
</p><p></p><p>กระทั่งวันหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ ขณะที่ผมจอดรถและลงไปซื้อหมูปิ้งเพื่อให้ลูกได้ทานก่อนไปโรงเรียน เพราะกลับขึ้นมาบนรถ ผมก็มองหา “เจ้าจุก” แสนซนของผมอย่างตกใจ สภาพที่แกนอนหมดสภาพในชุดนักเรียนอยู่บนเบาะหลังบ่งบอกชัดเจนว่าแกกำลังอ่อนเพลีย </p><p></p><p>“พ่อ … แดนเมือย !… แดนอยากนอน..” ไม่ทันที่ผมจะเอ่ยคำพูดใด น้องแดนไทก็พูดขึ้นมาด้วยสรรพเสียงที่แผ่วเบาแต่กรีดลึกลงไปในทุกห้วงห้องใจของผม – ครับ, ผมรู้สึกผิดอย่างมหันต์ ผิดจนแทบไม่อยากให้อภัยกับตนเอง ! ผิดจนแทบอยากชกหน้าตนเองให้แรงและแรงอย่างที่สุด ! </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">โดยธรรมดาแล้ว เป็นที่รู้กันว่าเจ้าจุกของผมเป็นเด็กร่าเริง ห้าวหาญชาญชัย ตรงไปตรงมา ร่าเริงถึงขั้นซ่าส์แสบสุด กินง่ายนอนง่าย, ตื่นเช้าและอาบน้ำด้วยตนเอง โดยแกจะสามารถจัดการกับกิจวัตรเหล่านี้ได้อย่างดีเยี่ยม และในระยะหลังผมเองก็สังเกตเหมือนกันว่าแกเริ่มตื่นสาย งอแง .. และอึดอาด ขาดชีวิตชีวาเป็นที่สุด รวมถึงความอ้วนหนาของร่างกายดูจะซูบผอมลงอย่างถนัดตา คงมีก็แต่ผมจุกถักเปียบนศีรษะนั่นแหละที่ยังเคลื่อนไหวอยู่อย่างไม่ขาดห้วง</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>และนั่นคือผลพวงของลูกที่ได้รับผลพ่วงจากการงานของพ่อผู้ซึ่งนำลูกเข้ามาเกี่ยวพัน</p><p>
</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ช่วงหลังผมยังไม่มีเวลาอย่างเต็มที่และเต็มกำลังให้กับพวกเขาเท่าที่ควรจะเป็น การไปรับไปส่งเป็นหน้าที่ของคุณแม่ แต่เมื่อมีโอกาสผมกับพวกเขาก็ขลุกอยู่ด้วยกันอย่างเต็มเหวี่ยง และส่วนหนึ่งก็เกี่ยวคล้องพวกเขาเดินทางไปราชการด้วยอย่างสม่ำเสมอ …</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>วิถีครอบครัวกลางถนนอาจจะดูตื่นเต้นสำหรับลูก ๆ แต่นั่นคงไม่ใช่การพักผ่อนที่เหมาะสมสำหรับพวกเขา การวิ่งเล่นในบริบทของงานราชการก็อาจไม่ใช่การพักผ่อนที่มีคุณภาพต่อชีวิตของพวกเขา – </p><p></p><p>ล่าสุดวันเสาร์ที่ผ่านมาซึ่งผมต้องสัญจรไปเป็นวิทยากรบรรยายนอกสถานที่และต่างอำเภอ คุณพ่อตัดสินใจเดินทางมารับเจ้าจุกกลับไปบ้านที่กาฬสินธุ์ นั่นคือเหตุผลหนึ่ง เพราะเด็ก ๆไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว .. และจนบัดนี้ผมก็ยังไม่มีเวลากลับไปรับกลับมาที่สารคามเลยก็ว่าได้ </p><p></p><p></p><p>
</p><p></p><p></p><p>เมื่อวานตอนเย็น, เสียงของแกแผ่วผ่านมาจากโทรศัพท์อันไกลโพ้น บอกกล่าวต่อคุณแม่ว่า “ไม่สบาย ..และอยากกลับสารคาม” ขณะที่พี่ชายก็รบเร้าให้ผมกลับไปรับน้องกลับมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ </p><p> </p><p>แดนไทเป็นเด็กแข็งแรงเสมอ… ไม่ค่อยเจ็บไข้.. และถึงเจ็บไข้ก็กินยาง่าย ! ช่วงหลังแกงอแงบ่อยครั้งเหลือเกิน และผมมักได้ยินคำสนทนาระหว่างแกกับแม่ผู้เคร่งครัดเสมอ ซึ่งส่วนหนึ่งแฝงด้วยน้ำเสียงที่บ่งชัดว่า “แกมีความสำคัญต่อครอบครัวแค่ไหน หรือไม่ก็โปรดกรุณาอย่าขัดใจเธอนะ ไม่งั้นแกจะหลบลี้หนีหน้าและไม่ยอมกลับมาเป็นลูกของแม่อีกเลย” </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">นี่คือส่วนหนึ่งของคำพูดที่แกสำทับต่อคุณแม่ของแกเอง –</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> “ทีหลังห้ามด่าแดน เดี๋ยวแดนสิตาย เดี๋ยวแม่กะสิบ่เห็นหน้าแดน” </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">“ทีหลังอย่ากินขนมแดน เดี๋ยวแดนกะสิบ่ฮักแม่เลย ฮู้บ่”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> “ทีหลังต้องพาแดนไปเล่นน้ำ ห้ามด่า … ได้ยินบ่” </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">“ทีหลังต้องให้แดนเล่นของเล่นโดน ๆ …”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>หรือไม่ก็ตัดพ้อและฟ้องผมอยู่เรื่อยว่า “พ่อ แม่ด่า…” หรือไม่ก็ “บ่ฮัก แม่แล้ว !” ซึ่งวาทกรรมสองคำหลังนี้เราต่างโดนกันบ่อยครั้ง แต่ดูเหมือนมันจะเป็นเสี้ยวอารมณ์น้อยนิดที่เกิดจากการไม่ถูกตามใจเป็นหลัก </p><p> </p><p>
</p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">และสำคัญสุดที่ผมขำและปนเศร้าอยู่ไม่น้อยก็คือ คำขู่อย่างไร้เดียงสาของแกที่มักเปรยกับคุณแม่ของแกอย่างบ่อยครั้ง และทำเอาเพื่อนชีวิตของผมต้องยอมสิโรราบอย่างไม่มีข้อแม้ นั่นก็คือ</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> “แม่มีลูกจักคนเดี่ยวนิ” (แม่มีลูกกี่คนกันแน่) หรือไม่ก็ “แม่อยากมีลูกสองคน บ่” (แม่อยากมีลูกคนเดียวหรือไง) วันนี้ผมคิดถึงเขาเหลือเกิน … </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ครับ, ผมมีลูกสองคนและมีเจ้าจุกเป็น “ลูกซายหล่า..” </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>
ความเห็น (10)
กาเหว่าค่ะ
มะคักแท้.... “ลูกซายหล่า..”
คามคมคายบ่ยอก สงสัยสิได๋พ่อมา
เป็นบ่าวขึ้นมา แม่คือสิอุกใจหลาย เลือกลูกสะใภ้บ่ถูก
ขำ ขำ ยิ้ม ยิม เจ้าแดนน้อย
- อ่านเพลินเหมือนเข้าไปอยู่ในครอบครัวด้วยนะ
- สงสัยคุณพ่อทำงานมากไป เด็ก ๆตามไปตลอดทุกวันเลยเหนื่อยไม่ได้เล่น พักผ่อนตามที่เขาต้องการ
- แต่หากมองอีกมุมหนึ่ง เด็กเขาจะได้มากกว่าที่เราคิด เมื่อลูกโตขึ้นเราจะเห็นว่าเขาแตกต่างจากคนอื่น ซึ่งเป็นผลพวงจาการที่เราฝึกเขาในตอนเด็กนั่นเอง
- แต่ก่อนพี่ไปไหนหอบจูงลูกไปแทบกิจกรรม โชดดีที่มีลุกคนเดียว มิฉะนั้นลูกตามโขลงเพราะพ่อบ้านทำงานต่างจังหวัด ลูกปิดเทอมก็ต้องพาลูกไปเล่นแถวที่ทำงาน (นอกสำนักงานลูกสามารถออกไปวิ่งเล่นได้) บางครั้งเอาไปโยนไว้ที่สนามเทนนิสบ้าง เอาไปโยนไว้ทีเรียนปั้นบ้าง เรียนวาดเขียนบ้าง
........เข้ามาบอกว่า......หลานป้าติ๋วน่ารักมากๆค่ะ...........
... แม้จะเหนื่อย แต่เวลาทำกิจกรรม สังเกตว่า ทั้งน้องแดน และน้องดิน ก็ยังสนุก แบบสุดเหวี่ยง เลยนะคะ
... แถมคารมคมคาย - แบบลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น แน่เลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้ทั้งคุณลูก และคุณพ่อ นะคะ -
ที่บ้านก็มีหลานชายอยู่ด้วยคนนึง 7 ขวบกว่า เขาเฝ้ารอเรากลับบ้านตั้งแต่เย็นจนมืด จนบางครั้งเข้านอนก็บ่นกับย่าว่า เมื่อไหร่อาจะกลับ ผมคิดถึง อยากกอด เช้าๆ ก็ต้องบุกมาห้องเรากอด หอม ทั้งๆ ที่เราไม่ยอมลืมตา พอวันไหนกลับมาเร็วต้องมานั่งตักตลอดเวลา ที่นั่งเยอะแยะเต็มบ้านไม่นั่ง บางทีเราก็ให้นั่งสักพักแล้วก็ไม่ไหวเพราะตัวหนัก พอไล่เขาก็บอกว่า "ผมคิดถึงอามากนะ ไม่รักผมเหรอ ขอนั่งตักหน่อยเถอะ" เอ้า เอาก็เอา ทนให้นั่งจนขาชาเพราะทั้งรักทั้งสงสาร เสาร์อาทิตย์ก็พยายามให้เวลาเขา อยู่กับเขาเล่นกับเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
สวัสดีครับ คุณกาเหว่า
เพิ่งมีวันเวลาว่าง (นิด ๆ) จึงได้มีเวลาแวะมาทักทายและแสดงความขอบคุณที่ยังแวะเวียนมาให้กำลังใจผมอยู่เสมอ
....
ตอนนี้ยังไม่ได้กลับไปรับเจ้าจุกกลับจากกาฬสินธุ์เลยครับ ให้แกได้พัก 1 สัปดาห์เต็ม ๆ ... คิดถึงแกแทบแย่ ... เมื่อวานก็ถามครูเหมือนกันว่า โรงเรียนเงียบหรือเปล่า .. คุณครูก็ตอบว่า ใคร ๆ ก็ถามหาน้องแดนกันทั้งนั้น เพราะไม่มีใครให้แกล้ง .. เนื่องจากโดยปกติ คุณครูหลาย ๆ ชั้นมักมาเล่นกับแกเสมอ
...
พรุ่งนี้ยังมีงานราชการในช่วงบ่าย คณะที่เพื่อนชีวิตไปราชการกรุงเทพฯ แล้ว ซึ่งผมก็คงต้องเร่งรีบกลับไปรับเจ้าจุกเพื่อกลับมาเข้าโรงเรียน.
...
แมน... บักจุก หรือ "บักปือ" ... คักขนาดเลย.. โหด มัน ฮา ... มีครบทุกรดซาด
ตอนนี้กะฮู้จัก มักสาวแล้ว...มักหลายคน .. ครูวา การบ้านบ่ค่อยอยากเฮ็ด ... มักสิแอบให้หมู่เฮ็ดให้ตลอด.. มีแต่สิเล่นท่าเดียว
...
ขอบคุณหลาย ๆ เด้อ
- ยังหาวันว่างให้กับครอบครัวอย่างเต็มร้อยไม่ได้เลยครับ
- วันนี้มีงานวันเปิดโลกกิจกรรม พรุ่งนี้มีงานถนนเด็กเดิน
- ผมก็ได้แต่หวังว่าลูก ๆ จะเติบโตอย่างแตกต่างจากเด็กหลาย ๆ คนที่ใช้ชีวิตอยู่กับเกมส์ในอินเตอร์เน็ต
- ช่วงนี้ลูก ๆ จึงถูกเลี้ยงดูโดยพี่ ๆ ที่เป็นเจ้าหน้าที่ในกองกิจฯ หรือแม้แต่น้อง ๆ นิสิตอย่างคุ้นเคย เช่นเดียวกับวันนี้น้องดินก็ไปนั่งประจำซุ้มของชมรมมวยสากลสมัครเล่น ...
- ผมหวังแต่เพียงว่าพวกเขาจะมีความสุขและมีภูมิต้านทานที่ดี... และถึงแม้จะกลับมาที่ห้องดึกมากก็ไม่เคยลืมที่จะนอนกอดลูกเสมอ ..
- ....
- ขอบพระคุณมากครับ
สวัสดีครับ
การทำงานเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผม และเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าบ้าง และในสิ่งที่ทำก็เป็นส่วนหนึ่งที่พ่อและแม่ภูมิใจในความเป็นตัวตนของเราด้วยเช่นกัน
ตอนนี้ส่งน้องแดนไปซาร์ตแบตที่บ้านปู่ย่าร่วม 1 สัปดาห์ พรุ่งนี้กลับมาคงเต็มไปด้วยพลังเป็นแน่
....
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ
ขอบคุณนะครับที่แวะมาเยี่ยมและให้กำลังใจผมอย่างบ่อยครั้ง -
ช่วงนี้เป็นช่วงที่การงานนั้นเยอะแยะมาก ทั้งในสำนักงานและการจัดกิจกรรมภาคสนามของนิสิต โดยอันที่จริงผมอาจจะไม่จำเป็นต้องไปเฝ้าดูการทำงานของนิสิตและเจ้าหน้าที่อย่างใกล้ชิดปานนั้นก็เป็นได้ หากแต่ผมรู้สึกว่าการได้ไปดูไปเห็นด้วยตาของตนเอง คือ ต้นทุนที่ดีในทางข้มูลในการที่จะกลับมานั่งคิดสรุปบทเรียนในโอกาสต่อไป
....
เมื่อวิถีของผมเป็นเช่นนั้น บรรดาคนในครอบครัวก็พลอยต้องสัญจรไปใช้ชีวิตในทำนองเดียวกัน ..
ในช่วงเช้า ๆ ลูกชายคนโตชอบทำเป็นละเมอกลิ้งมาทับตัวผมเสมอ ผมก็ได้แต่แกล้งหลับตาเฉย ๆ ทำเป็นไม่รู้ ปล่อยให้แกเกลือกกลิ้งไปตามตัวตนของเราอย่างมีความสุข
ผมเองเชื่อเสมอมาว่า ร่างกายของมนุษย์เป็นของเล่นชั้นเลิศของเด็ก ๆ ดังนั้น ผมจึงมักทุ่มเทร่างกายเล่นกับลูก ๆ อย่างเต็มที่และปล่อยให้เขาเล่นกับเราอย่างเต็มกำลัง ..
....
ขอให้มีความสุขกับครอบครัวและหลาน ๆ ที่น่ารักตลอดไปนะครับ
ผมชื่นชมและเป็นกำลังใจให้ -