One to go ..โกแต่ตัวนะน้า..
สัปดาห์นี้โอกาสดีในรอบหลายปีที่ได้เว้นวรรคงานหลวง งานราษฎร์ ไปทำหน้าที่มนุษย์ตามที่ตัวเองต้องการ เวลามีเหตุการณ์สำคัญๆทั่วโลกเขาจะลดธงครึ่งเสา แต่เราราษฎรธรรมดาๆจะทำอะไรได้ นอกจากรวบรวมน้ำใจไมตรี ความห่วงหาอาทรที่มีต่อเพื่อนร่วมก๊วน ไปเยี่ยมเยือนคุณน้าในยามที่เธอระบมทุกข์ ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้ ขอเอากำลังใจ ความเห็นใจและเข้าใจไปฝากเธอ ยามที่เธอต้องการเพื่อนต้องการญาติ มีญาติไปร่วมรับรู้ความสูญเสีย ตรงนี้แหละคือหน้าที่เพื่อนร่วมโลกจะให้กันได้ อะไรไม่สำคัญเท่าทุกข์-สุขก็ได้เห็นหน้ากัน
ญาติจากหาดใหญ่บินลัดฟ้าล่วงหน้าไปก่อนแล้ว ผมติดประชุมที่สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษาช่วงเช้า ตอนบ่ายจึงบินตามไป บังเอิญม๊อบเคลื่อนขบวน รถติดเป็นตังเม ไปถึงสนามบินกราวโฮสเตสบอกว่า เครื่องบินด้นทะลุเมฆไปแล้ว สายการบินใจดำแอร์นี่แย่จริง ทั้งๆที่เราไปก่อนเวลา10นาที ยังตกเครื่องได้.. ตั๋วใบนั้นทิ้งไป ผมโงกเงกว่าจะเอายัง คุณพนักงานใจดีบอกว่านกแอร์จะออกใน1ชั่วโมงนี้ ผมดีใจเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ เจ้นไปซื้อตั๋วนกแอร์กี่ ผ่านขั้นตอนตรวจต่างๆไปนั่งป๋อล๋อ ดีเหมือนกันที่ได้นั่งสายการบินแปลกๆกับเขาบ้าง บ่าย5โมงเจ้านกเหล็กปักหัวลง คณะเฮฮาศาสตร์มารอมะรุมมะตุ้มกอดกันตามธรรมเนียนของชาวเรา
(เพื่อนผู้พี่เจอเพื่อนผู้น้อง ร้านในภาพชื่อ ลำดวน ขายข้าวซอย)
น้าอึ่งเอาผมไปพักที่ศูนย์สุขภาพ ตั้งอยู่ในบริเวณสนามบิน สะอาด สงบ เก็บกระเป๋าแล้วตรงไปที่บ้านเลขที่70ถนนทิพย์เนตร เราผ่านรั้วต้นนมแมวกลีบดอกเหลืองกับมะเฟืองลูกเป็นพวง ข้างในมุมบ้านมีต้นกล้วยเครือใหญ่ยืนคอยรับแขก กับตุ๊เจ้าหนุ่มที่ง่วนอยู่กับการแต่งดอกไม้ประดับงาน เชียงใหม่เมืองไม้ดอกอยู่แล้ว บวกกับฝีมือคนจัด ดอกไม้ในงานจึงสวยมาก ช่วงที่เข้าไปญาติๆพี่น้องนั่งกันเต็มบริเวณบ้าน วูบแรกรู้สึกสงสารคุณน้าจับใจ เธออยู่กัน2คนกับคุณแม่ศรีพรรณ พวงประทุม ดูแลพยาบาลผู้บังเกิดเกล้าด้วยความทะนุถนอมจวบจนอายุ77ปี วันที่20มิถุนายน กาลเวลามารับคุณแม่ไปสู่สรวงสรรค์
(เมืองเชียงใหม่ บ้านน้าอึ่งอยู่ตรงไหนนะ เราบินตามแม่น้ำเจ้าพระยา)
แต่นี้ไปน้าอึ่งอ๊อบจะอยู่ดูแลบ้าน3หลังใหญ่คนเดียว ก็ได้แต่หวังว่า..เธอจะเข้มแข็งขึ้นในเร็ววัน ขอเอาใจช่วย ความห่วงใย ความอาลัยเราทิ้งไว้ที่เชียงใหม่ทั้งหมด นำกลับมาเฉพาะความห่วงหาอาทร คุณเมตตา คุณรัตติยา ช่วยกันคลายน๊อตความทุกข์ให้เพื่อนผู้พี่อย่างดียิ่ง ผมเองก็พลอยได้ชิมข้าวเหนียวห่อใบกระพ้อมที่ปรุงคล้ายบ๊ะจ่าง แต่ของภาคใต้เนื้อข้าวเหนียวนุ่มหอมอร่อยกว่า เหมาะเป็นอาหารว่าง ชิมแล้วติดใจ นำกลับมาที่โรงแรม1ชิ้น กะว่าจะค่อยคลี่ดูวิธีห่อที่ประณีตบรรจง เผื่อจะเอามาทดลองใช้ใบไม้อย่างอื่นของอีสานดูบ้าง คืนนั้นเหนื่อยไม่รู้ม่อยหลับตอนไหน เรื่องข้าวต้มสามเหลี่ยมจึงลืมอยู่ในตู้เย็นห้องพัก จะบินกลับไปเอาก็ดูช่างกระไร..
ตื่นนอนตอนตะวันโด่ง โทรหาเพื่อนที่อยู่บริษัทนิยมพานิช ให้ช่วยจัดหาหรีดดอกไม้สดให้หน่อย แล้วขอให้มารับไปซื้อสายชาร์จแบตเตอรี่โน๊ตบุกส์ คุณเพื่อนสาวใจดีจัดแจงให้เรียบร้อย แถมคุณแม่ยังชวนคุณลูกสาวคนเล็ก(น้องเอ้)มาเป็นสารถี พาชมเมืองแบบนั่งรถโฉบ แล้วก็ไปจบลงร้านข้าวซอยลำดวน ฟ้าฮ่าม ชวนกันสั่งข้าวซอย-ไส้อั๊ว-สุกรสะเต๊ะมาโจ้กันจนพยาธิในพุงอึดอัด แทนที่จะได้ลดน้ำหนัก ก็พากันส่งเสริมการเพิ่มน้ำหนักอย่างยั่งยืน พุงหนอพุง..ต่อไปนี้จะทำยังไง..
คนเรานี้นะครับ อาจจะมีญาติพี่น้องหรือเพื่อนฝูงมากมายจนจดจำแทบไม่ได้ แต่เพื่อนเนื้อแท้ดีงามบริสุทธิ์ใจทั่งท้น เราจะมีเพื่อนอย่างนี้ได้สักกี่คน น้าอึ่งอ๊อบเป็นญาติเป็นลูกหลานที่มีใจให้กับใครๆ เราถึงถนอมเธอไว้ในฐานะญาติที่เราภูมิใจมาก ผมโชคดีที่มีลูกหลานอยู่หาดใหญ่และเชียงใหม่
ในงานนี้เพื่อนซี๊ได้พบกัน ขนน้ำใจจากหาดใหญ่มาเทให้น้าอึ่งอ๊อบ เศร้าก็เศร้านะน้า.. อย่าลืมว่ามีเพื่อนร่วมรับความทุกข์สุขของน้าเสมอ อานุภาพความดีของคุณน้าอึ่งอ๊อบนั่นมีพลังมหาศาล ทำหน้าที่ประสานงาน ประสานไมตรี มีน้ำใจ
เมื่อวานนี้ที่สนามบินเชียงใหม่ ชาวเฮฮาศาสตร์ต้องทำใจอาลัยครวญ คุณแป๊ด คุณจิ๊บ พิรี้พิไรอาลัยอาทรฉะอ้อนคำ กว่าจะถึงวาระกอดลา..พวกเรามานั่งครุ่นคิดต่อบนเครื่องบิน เป็นครั้งแรกอีกนั่นแหละที่ผมขึ้นเครื่องบริษัทวันทูโก ก็อยากจะบอกว่า..โกแต่ตัวนะน้า..ใจยังห่วงและคิดถึงน้าอึ่งสม่ำเสมอ.
ความเห็น (7)
น้ำใส ใจคอ ไม่ต้องให้เขา ขอมา ครับ เป็นผู้ให้ ดีที่สุด ครับ
"น้ำเอย น้ำใจ"
พี่สมพรคงจะเข้มแข็งอย่างเร็ววันแน่ครับ มีกำลัง ความอาทรขนาดนี้ครับ
แม้แต่มิตรที่ห่างไกลถึงหาดใหญ่ยังบินมาไว้อาลัยครับ
กัมปนาท
- เพิ่งคุยกับพี่สาวที่เชียงใหม่สร็จครับพ่อ
- เลยแวะมาอ่านบันทึกพ่อ
- พี่สาวคนดี คงใจดีขึ้นครับ
- ขอบคุณครับผม
ปลื้มใจแทนคนที่ได้รับน้ำใจจากเพื่อนฝูงทุกสารทิศ และเสียใจสำหรับผู้สูญเสียด้วยค่ะ
- ขอแสดงความเสียใจกับพี่อึ่งอ๊อบด้วยนะครับ
- พร้อมกับขอให้พี่อึ่งอ๊อบมีจิตใจที่เข้มแข็งต่อไปครับ