ดูงาน(2) ไม่เห็นความเจ็บป่วย ไม่หลั่งน้ำตา

เกษตรกร จะเชื่อนักวิชาการ เชื่อดอกเตอร์ เชื่อเถ้าแก่ร้านขายสารเคมี เขาบอกว่า สารตัวนั้นดี ตัวนี้ดี ก็ลองใช้ จนพ่อค้ารวย แต่เกษตรกรแย่

ดูงานเกษตรอินทรีย์ในอำเภอพระพรหม จังหวัดนครศรีธรรมราช (อ่านบันทึกแรก) พี่อำนวย แกนนำเกษตรอินทรีย์ในอำเภอพระพรหม เล่าให้ฟังว่า เขามีอาชีพปลูกมันหลา (มันเทศ) และการปลูกพืชผัก ซึ่งเป็นอาชีพส่วนใหญ่ในอำเภอพระพรหม แห่งนี้ ทำตามใบสั่งของพ่อค้าคนกลาง ต้องผลใหญ่ ผิวสวย จึงต้องพึ่งสารเคมี อยู่บนถนนสายสารเคมีมา 16 ปี

ปีที่ 1-8 อาการยังดี (ยังไม่พบสิ่งปกติ)
ปีที่ 9-10 เริ่มมีอาการ ตัวเกรง สมองมึนงง คิดอะไรไม่ค่อยออก

จุดหักเหที่ทำให้หยุดใช้สารเคมี...

เพราะกลัวตาย ตรวจพบสารเคมีในร่างกายในระดับที่อันตราย เกือบทุกคนที่มีอาชีพทำผัก
จึงมีการพูดคุย สุมหัวคุยกัน กับคนหัวอกเดียวกัน ครั้งแรกประมาณ 5 คน
มีการทบทวนอดีต หันกลับไปดูคนรุ่นก่อนที่เขาทำการเกษตรโดยไม่ใช้สารเคมี ทุกคนมี มติ ว่าให้หันกลับมาใช้ปุ๋ยหมัก โดยค่อย ๆ ทดแทนปุ๋ยเคมี
เกษตรกร จะเชื่อนักวิชาการ เชื่อดอกเตอร์ เชื่อเถ้าแก่ร้านขายสารเคมี เขาบอกว่า สารตัวนั้นดี ตัวนี้ดี ก็ลองใช้ จนพ่อค้ารวย แต่เกษตรกรแย่
พีอำนวยจึงได้หันมา ศึกษาปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงอย่างจริงจังในปี 2542
ทบทวนอดีต ถอดบทเรียน การทำมันเทศ 16 ปี (นั่งพูดได้หลา ภาษา คนกินท่อม) (หลา: ศาลา, ท่อม : กระท่อม = พืชชนิดหนึ่ง) เริ่มเก็บข้อมูลทุกอย่างที่ได้ทำไป พบว่าธรรมชาติมีการเปลี่ยนแปลง เกษตรกรต้องปรับตัวให้ทัน ต้องเลิกใช้สาร ฆ่าหญ้าโดยเด็ดขาด เพราะเป็นการทำลายพันธุ์พืชทุกอย่าง และจากนโยบายของผู้ว่าราชการจังหวัดนครศรีธรรมราช จึงหันมาทำเกษตรอินทรีย์ โดยมีเจ้าหน้าที่เกษตรเป็นพี่เลี้ยง
ปรึกษากับครอบครัวได้ข้อสรุปว่า ต้องทำยอดมัน (ต้นพันธุ์มันเทศ) จำหน่าย เพราะใช้เวลาน้อยไม่ต้องใช้สารเคมี แต่ยังต้องพึ่ง ปุ๋ยเคมี เริ่มจดบันทึกการทำงาน
มีที่ดิน 8 ไร่ แบ่งเป็น 3 แปลงเท่า ๆ กัน ใช้ปุ๋ยน้ำของบริษัทดังที่ขายตรง ราคาแพง ๆ 1 แปลง ปุ๋ยในตลาด 1 แปลง และใช้ปุ๋ยหมักที่ทำเอง 1 แปลง ผลผลิตที่ได้ 2 แปลงแรกได้ยอดมันประมาณ 8,000 ยอด แปลงที่ใช้ปุ๋ยที่ทำเองได้ 7,000 ยอด ราคายอดละ 50 สตางค์ เมื่อเปรียบเทียบต้นทุนการผลิตแล้ว การใช้ปุ๋ยหมักอินทรีย์คุ้มค่ากว่ามาก
จึงขยายไปสู่กลุ่มเพื่อน ๆ กลุ่มความคิด มีการเสวนากัน โดยตั้งเป้าที่จะคุยกัน(kv)
ทุกวันนี้ ร่างกายเข้าสู่ภาวะปกติแล้ว จะไม่หันไปสู่ถนนเส้นเดิมอีกแล้ว ทางด้านสังคมก็ได้เพื่อน ๆ คืนมา มีการพูดคุยกันแลกเปลี่ยนกันสม่ำเสมอ มีความพอประมาณ มีเหตุมีผล ชุมชนก็น่าอยู่ขึ้น