(ภาพนี้ตรงกันข้ามกับหัวข้อเรื่อง อาจารย์ตาสวย) 

โชคดีที่ประเทศนี้ มีเครื่องมือช่วยเหลือการศึกษาและพัฒนาการเรียนรู้ของผู้คนทั้งสังคม ที่มีชื่อเรียกว่าG2K. ถ้าวิเคราะห์ให้ดีก็จะเห็นว่า ช่องทางนี้ดียิ่งกว่าPepsiเสียอีก  ว่างๆลองเข้าไปดูเถิด ท่านจะเจอครูอาอาจารย์ระดับเซียนขี่นกกระเรียนมาชุมนุมกันที่นี่ หลากหลายสำนัก มากล้นวิชาการ มากมายด้วยน้ำใจไมตรี เต็มที่กับการถ่ายทอดวิชาความรู้ให้แก่สังคม มีคำตอบให้กับผู้ที่อยากรู้เสมอ  

(ภาพแรก:พระพุทธองค์นั่งหยั่งดูความรู้ ภาพถัด:มานั่งยั่งเชิงความรู้) 

ระบบการเรียนรู้ที่มีชีวิตชีวา แต่เต็มไปด้วยพลังมหาศาลเหล่านี้ ไม่อยากตอกย้ำให้กระเทือนใจว่า..ชาวมหาวิทยาลัยในระบบทำได้ยาก ..สิ่งที่เอ่ยถึงการกระทำในG2Kนั้น ถามว่าใครทำและเคลื่อนไหว ส่วนใหญ่ก็มีอาจารย์มหาวิทยาลัยกับเพื่อนๆในสังคมทั้งนั้น ที่ช่วยกันบรรเลงอย่างบรรเจิด เพียงแต่เขาทำอิงระบบ ลองSearchเข้าไปดูนะครับ แล้วจะเข้าใจนิดๆ  แต่ถ้ากล้าหาญพอที่จะสมัครเข้าไปเป็นสมาชิกชาวBlog  

แล้วอาจารย์ท่านจะมีความสุขสดใสหัวใจชื่นบาน ท่านจะได้ใช้วิชาความรู้เพื่อสังคมอย่างเต็มที่ ท่านจะพบโลกใหม่ที่มีเพื่อนใหม่ใจดี เช่น อ.แป๋ว อ.แฮนดี้ อ.ไร้กรอบ ลุงเอก อ.บางทราย อ.ป้าเจี๊ยบ อ.แสวง อ.แพนด้า ครูอ้อย ครูติ๋ว อ.พิชัย อ.กมลวรรณ อ.Lim Hui อ.จันทรัตน์ จาระไนไม่หมด ทุกท่านยอดเยี่ยมทั้งนั้น ยังมีกลุ่ม เกษตร กฎหมาย สังคม ต่างประเทศค้าขาย สารพัดสาระพันวิชาการที่ยิ้มได้    ถึงจะมีสิ่งดีๆเกิดขึ้นในสังคม แต่ก็นั่นแหละประเทศที่คนตาบอดสี มองไม่เห็นเครื่องมือที่ชื่อว่าG2K. เอางบประมาณไปเหวี่ยงแหหาเหา แล้วก็มานั่งเหงาเหมือนลิงป่วย เกาสีข้างยุกหยิก แล้วทำตาปะหลับปะเหลือก  

ถ้าอ่านเรื่องที่อาจารย์ธวัชชัยเขียนเรื่องG2K.จะอยู่อย่างยั่งยืน พวกเราต่างได้เฮเอาใจช่วยกันยกใหญ่ ..ทำให้นึกไปถึงว่า กรรมของประเทศไทยนี่หนอ ทั้งๆที่พวกเราหลายคนทำบุญตักบาตร เช้านี้ น้าอึ่งอ๊อบมาชวนไปใส่บาตรหน้าบ้าน ผมกำลังติดพันบันทึกเรื่องนี้ จึงไม่ได้ออกไป แต่ก็ได้ยินเสียงแว่วๆพระท่านให้ศีลให้พร ..ก็ได้แต่สาธุในใจ เจ้าประคุณเอ๋ย  อย่าปล่อยคนอาสาแบกภาระดูแลเครื่องมือบริการความรู้ให้สังคม ต้องมา..กำหมัดตีเบ้าตาอีกเลย ยิ่งตาบอดสีอยู่แล้ว ถ้าจะมาบอดสนิทละแย่เลย อิอิ..  

เมื่อเราต้องทำงานวิ่งออกหน้าเข็มนาฬิกา จึงโบยบินไปยังเป้าหมายใหม่ ผมออกจากโรงแรมช่วงบ่ายกับ อ.แสวง แยกกันไปคนละทาง เล่าฮูไปเชียงราย ถามว่าผมมาทำอะไรที่เชียงใหม่ ผมมาเยี่ยมน้าอึ่งอ๊อบที่ไม่สบาย แค่ได้มาเห็นหน้าก็รู้ว่าไม่ต้องอธิบายอะไรแล้ว เที่ยงนี้จะไปกินน้ำพริกอ่องข้าวซอยน้าและอาจารย์สร้อย บ่ายคล้อยก็จะบินกลับ ป้าจุ๋มกับเจ๊องุ่นมารอรับที่ดอนเมือง คาดว่าคืนนี้จะไปเมืองขอนแก่น กะว่านอนที่เถียงนาใหญ่ท่านเลาฮูแสวง มะรืนนี้จะคล๊อกฟี่ที่มหาสารคาม อิอิ..