ด้วยรักและคิดถึงสม่ำเสมอ
ลีลาเด็ดBloggerสาวที่หลุดออกมาให้ฮา ฮา
ถามว่ากระบวนการของBloggerเกาะเกี่ยวกันหลวมๆใช่ไหม ตอบว่ามันเป็นเรื่องเฉพาะตัวเฉพาะรายที่ค่อยๆสะสมความสุกงอม ไล่เรียงกันขึ้นมาเป็นสายเครือญาติ จะดูได้จากการที่ผมเจ็บป่วยBloggerที่มีความถนัดในเรื่องนี้ จะบึ่งรถจากกรุงเทพมาจัดแจงพาไปหาหมอ ลูกชายบางคนมาชวนไปเที่ยวญี่ปุ่น พร้อมกับขออนุญาตออกค่าเครื่องบินให้ เห็นเราขาดแคลนปัจจัยในการทำงานก็ซื้ออุปกรณ์ต่างๆให้ หรือเห็นเครื่องมืออะไรที่ชำรุดก็ช่วยเอาไปซ่อมให้ แนะนำวิธีใช้ให้ บางคนอาสาพาไปรู้จักสิ่งดีงาม ไปเที่ยววัด ไปเยี่ยมโรงเรียน ไปให้กำลังใจครูและผู้บริหารโรงเรียน ได้เห็นแววตาเด็กและใบหน้าเปื้อนยิ้มท่ามกลางความเหนื่อยของคุณครูพันธุ์ดี มีความละเอียดอ่อนประณีตในการพบหน้ากันครั้งแรก บางท่านเตรียมชาสมุนไพรมาจากบ้าน เอามาชงอุ่นๆนั่งสนทนากันในห้อง สิ่งนี้มีเงินกี่ล้านก็สร้างให้เกิดไม่ได้ อบรมกันให้ตายสิบชาติก็เกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าใจไม่สั่งมาให้โผเข้ากอดกันสักครั้งอย่างอบอุ่น ทั้งๆที่เธอสารภาพต่อหน้าว่าเคอะเขินอย่างยิ่งกับเรื่องพวกนี้ ไม่รู้ทำได้ไง..
การที่มาเชียงใหม่ครั้งนี้ ใครถนัดเรื่องอะไรก็อาสาทำสิ่งนั้น ไม่ต้องรอให้เจ้าภาพร้องขอใดใดทั้งสิ้น ดร.กระปุม สาวน้อยมหัศจรรย์ของเรา เป็นพี่เลี้ยง เป็นผู้ดำเนินรายการที่มีชีวิตชีวามาก คุณซูซาน หนูมะปรางเปรี้ยว น้าติ๋ว อาจารย์แป๋ว อาจารย์จันทรรัตน์ อาจารย์กมลวัลย์ ครูอ้อย น้าอึ่งอ๊อบ หนูลูกหว้า ทำงานท่ามกลางความเบิกบานใจ เผลอเมื่อไหร่กระโดดกอดกันถ่ายรูปเมื่อนั้น ไม่มีใครบ่นเรื่องงาน มีแต่ช่วยกันคิดเชิงสร้างสรรค์ มีความพร้อมที่จะทำงานตลอดเวลา จิตวิญญาณของชาวblogทำให้เธอเหล่านี้เป็นได้ทั้งคุณนายและคุณแจ๋ว ทุกคนวิจารณ์กันเองและน้อมรับฟังความคิดของเพื่อนๆ เราสนิทใจกันจนก้าวล่วงพ้นเขตที่ไม่ต้องคำนึงว่าคนที่เราพูดถึงจะเสียใจหรือน้อยใจ เรากล้าบอกกล่าวกันตรงๆเพราะเราเอางานเป็นตัวตั้ง และเทใจให้กัน ซึ่งในวงการอื่นยากที่จะทำเช่นนี้ได้ เพราะอัตตามันค้ำคาคอและหัวโขนที่สวมใส่หลายชั้น
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify" class="MsoNormal">คุณแผ่นดินหนุ่มน้อยจากมหาสารคาม กระมิดกระเมี้ยนที่สุดในบรรดากลุ่มลูกชายผม งานนี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน แสดงตัวเป็นเจ้าภาพ ให้ความเห็นเป็นต่อยหอย ลุกขึ้นจับไมค์ทำหน้าที่เต็มศักยภาพทั้งในฐานะวิทยากรและครูพี่เลี้ยง รวมทั้งอาสาทุกเรื่องโดยเฉพาะค้นคิดค้นหาคำตอบอย่างทุ่มเททั้งกลางวันกลางคืน ก๊วนนี้เขาจับคู่เข้าขากับคุณเอกจตุพร อ.ขจิตกามนิตหนุ่มและคุณทวีสิน เป็นครั้งแรกที่ผมเห็น4หนุ่มเขาระดมพลังทำงานกัน เรียกว่าน่าชมจนห้ามกระพริบตา ทุกเวลาแม้แต่บนโต๊ะอาหาร เขาจะแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันอัตโนมัติ</p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify" class="MsoNormal"> นอกจากนี้เรายังมีสมาชิกรุ่นอาวุโสที่เป็นหางเสือคอยงัดท้ายในระบบงานของเฮฮาศาสตร์ อาจารย์Handy อาจารย์บางทราย อาจารย์พิชัย อาจารย์บีแมน อาจารย์แสวง หมอวัลลพ ท่าน JJ อาจารย์แพนด้า ฯลฯ ท่านเหล่านี้เอาประสบการณ์ตรงมาช่วยแนะนำลูกหลานรุ่นกระเต๊าะ เพื่อสร้างทายาทตัวตายตัวแทน ด้วยเหตุนี้จึงเชื่อว่าBlog เป็นตะเกียงอาละดินสำหรับผม ต้องการอะไรก็เรียกหาได้ทันที เรายังมีเพื่อนที่คอยห่วงหาอาทรกันอีกมาก คุณต้อมที่อยู่เชียงใหม่มาร่วมงานไม่ได้ เธอวางแผนทำของที่ระลึกเป็นการ์ดและหนังสือทำมือฝากทุกคนที่เธอรู้จักทางBlog เอากับเธอสิ..พวกเรานะจังงังกับวิธีผูกสัมพันธไมตรีของเธอมาก ทุกคนพูดถึงเธอ อยากเห็นหน้าเธอ คิดถึงเธอ โธ่ต้อม เธอมาเหมือนสายลม วูบมาไม่พบใครได้แต่ฝากของไว้ให้ดูต่างหน้า เธอเป็นคนหรือเป็นเทพธิดา..นะ</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify" class="MsoNormal"></p><p align="justify"> เขียนไปก็ยาวยืด เพราะผมก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่รู้สึกว่า ถ้าได้พบกันปีละครั้งสองครั้งพวกเราน่าจะอายุยืนและมีความสุขยิ่งขึ้น ท่านบางทรายครับBlog เป็นเครื่องมือผลิตความสุข ความอบอุ่น และความรุ่งเรืองให้กับชีวิตพวกเราด้วยละครับ ตอนแรกนึกว่ามันเป็นสารคลายเครียด แต่ตอนนี้มันเป็นอย่างที่เล่าไว้ข้างบนนั้นจริ๊งจริง ยังมีตกค้างอีกหลายประเด็น ขอส่งท้ายเรื่องทำไมคนอื่นไม่เข้ามาหวีดวายกระตู้วู้กับเรา ยังทำเหมือนคนแปลกหน้า.. </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify" class="MsoNormal"> ถึงจะจัดละลายพฤติกรรมยังไงก็เถอะ มันก็ยังเกิดสถานเพียงแค่รู้จักที่เป็นทางการ ยิ่งมาเห็นพฤติการณ์ของBloggersที่เหมือนจะล้นทะลักกับความสุขแบบลืมโลก ซูซานวิจารณ์ว่า เราเหมือนพวกหลงปลื้มกันเองจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง</p><p align="justify"> การที่จะเข้ามาอยู่ตรงนี้ได้..สมาชิกก๊วนจะต้องผ่านการคัดกรองด้วยกลไกของBlogมาระดับหนึ่ง ถ้าให้เร็วก็ต้องเข้าค่ายเฮฮาศาสตร์หรือมีกิจกรรมร่วมกัน กัลยาณมิตรแห่งBloggersจึงจะเข้าแถวมาร้อยเรียงกันได้อย่างเนียนแน่น แสดงว่าวิธีที่ดูเหมือนสนุกง่ายๆของพวกเรา แต่ถ้าใจไม่ได้มาตรฐานก็ยากที่จะฝ่าด่านอรหันต์ทองคำเข้ามาได้ </p><p align="justify">สารประโยชน์ของเรายังน้อยนิด เพราะอยู่ในช่วงตั้งไข่ ดังนั้นสังคมไม่ควรจะมาคาดหวังอะไรกับกลุ่มเราทั้งสิ้น เราจะคิดและทำกันเองอย่างอิสระ นึกอยากทำก็จะทำ ถ้าทำกับองค์กรหรือเจ้าภาพที่ไม่ชอบมาพากลเราก็จะไปตามวิถีทางของเรา ไม่มีใบสั่งใดมามีอำนาจเหนือเรา เราอยากจะหลุดพ้นสังคมตอแหล สังคมทฤษฎี เบื่อพวกวิชามารและเสียงเห่าใบตองแห้ง เข้าไปอยู่ในโลกเฮฮาศาสตร์บ้านหลังใหม่ที่อบอุ่น พัฒนาความพึงพอใจ ไปสร้างเสริมความเข้าใจ ให้ไปเป็นความตั้งใจที่จะทำอะไรร่วมกัน ธุจ้า.. </p>
ความเห็น (47)
สวัสดีคะพ่อครู เหนื่อยหรือเปล่าค่ะในการเดินทาง KM เชียงใหม่คำพูดที่พ่อครูบรรยายในงาน ความหมายลึกซึ้ง ล้ำค่ามากคะ
หลังเสร็จงานสัมมนาเล่นเอาผมน๊อคเหมือนกัน เพิ่งตื่นเมื่อสักครู่ แต่ก็นอนหลับฝันดีตลอดครับ
บางทีก็เหมือนฝัน และบางครั้งก็เป็นเรื่องจริง ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นใครจะเข้าใจเท่า Blogger เข้าใจ ทุกอย่างมันใช้ "หัวใจ" ในการแสดงออก
บรรยากาศงานใหญ่ ใครว่าไม่เหนื่อย มันเหนื่อยแต่มันสุข มันสุขจนลืมเหนื่อย...ช่วงเวลา 3 วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเร็วกว่าปกติ ครับ
ผมประทับใจมากที่ได้กราบ ได้กอด และคุยกับคุณพ่อครับ ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมต้องเรียนรู้มีอีกมากมาย-มหาศาล
น้ำที่ครึ่งแก้วผม กลับลดลงเรื่อยๆ ผมรู้สึกตัวเองโง่มากกว่าที่เป็นอยู่ พลังในการอยากเรียนรู้ของผมเร่งสปีดเกินมาตรวัดเสียแล้ว
ไม่มีพลังใดที่จะเข้มแข็งและไพศาลเหมือนพลังปัญญาและการสะสมปัญญาก็ใช้เวลา+ใจ+ความรู้+ประสบการณ์ ผมได้เดินทงเข้ามาแล้วครับ แต่ก็ยาวใกลสำหรับเส้นทางสายนี้
เป็นกุศลอย่างที่สุดครับที่ได้ร่วมทำงาน ร่วมใจ ร่วมจิต กับมิตรรัก คนดีศรีสังคม
ผมขอให้กำลังใจทุกท่านนะครับ และระลึกเสมอว่า "ความดีสวยงามเสมอ"
และอีกภาพครับ
พ่อครู ขา
- จะเที่ยงแล้ว ทานข้าวหรือยังคะ ลูกชายขจิตอยู่ดูแลไหมน้อ....
- คิดถึงพ่อครูค่ะ
สวัสดีค่ะพ่อฯ
จากงานนี้ หลาย ๆ คนคงจะเห็นถึงศักยภาพของคนพันธ์บล็อก อย่างเรา ๆ นะคะพ่อ
คนพันธ์บล็อก ที่ทำงานด้วยใจสั่งมา ไม่ต้องอาศัยคำสั่งแต่งตั้งกรรมการใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่ต้องมีรายงานการประชุม ทำงานด้วยใจ ทุกอย่างจึงราบรื่น
อยากให้กระบวนการทำงานใหญ่ ๆ ปฎิวัติรูปแบบการทำงานกันได้แล้ว เสียดายที่ไม่มีโอกาสได้ไป จึงไม่ได้เห็นกระบวนการทำงานดี ๆ แบบนี้ ฝากพ่อถ่ายทอดเรื่องราวดี ๆ แบบนี้ ผ่านเวทีที่พ่อมีโอกาสแวะเวียนไปให้ความเห็นด้วยนะคะ
ภาพข้างบนขอตั้งชื่อว่า....."ชายสามวัยแต่หัวใจตรงกัน"...ค่ะ.....
พี่ติ๋วขา
ชายสามวัย หรือชาย สว.
หนูสับสนค่ะ
ไม่แน่ในว่าคำย่อเป็นคำไหน
อิอิ
- ฮึฮึ Bogger เจ้าน้ำตา
- มีลีลาเด็ด ที่แสดงความเห็นให้เราฮาได้เสมอ
- อยากให้เปลี่ยนภาพในบล็อก
- เพราะตัวจริงสวยมาก เอาภาพที่อ.แป๋วถ่ายให้ที่สนามหญ้า หรือภาพในงานก็ได้
- อยากให้เช้งวับกว่านี้นะ อ.ติ๋ว ก๊ากส์
- ฮัลโหลน้าอึ่ง
- กามนิตลืมวันประชุม ที่ตัวเองเป็นกรรมการ นอนอมยิ้มอยู่ตั้งนาน พอเขาโทรมาตาม กระโจนไปโดยยังไม่กินข้าว
- เพิ่งจะรายงานเสร็จ คงไปหาข้าวกินที่สนามบิน ออก 13.30
- กลับมาแล้วก็ยังต้องทำการบ้าน มีเรื่องเขียนเยอะมาก อิอิ
ครูบาที่เคารพ
กราบขอบพระคุณที่ให้ความกรุณาหลายๆเรื่อง รวมทั้งยังกรุณาไปเผื่อแผ่ให้กับเพื่อนรักด้วยค่ะ
ครูอึ่งบอกว่า การมาของครูบา อาจารย์ Handy อาจารย์ขจิต คุณทวีสิน น้องเอก และน้องอึ่งอ๊อบ เป็นขวัญและกำลังใจกับคณะครูมากค่ะ
ขอชื่นชมและ อิจฉาจริงๆเลยค่ะ
เวทีนี้ หนิงไร้วาสนาอ่ะ
น้องอึ่งอ๊อบจ๋า
- ชายสามวัย "รุ่น" จ้ะ....เห็นไหม...ไวทั้งด้านความคิดและการกระทำให้เป็นแบบอย่างแก่คนรุ่นหลังๆน่ะตัวเอง (..."ลูกสาวรักแต่ไม่แสดงออก" ของพ่อครูก็มีวาทะเด็ดนะ...ขอบอก...อิ..อิ..)
พ่อครูบา เจ้าขา
- ไม่ต้องเปลี่ยนหรอกเจ้าค่ะ....ขนาดรูปขี้เหร่อย่างนี้....ยังมีบรรดาผู้ชายติดกันงอมแงม..เฮ้อ!....อิจฉาไหมจ๊ะ ยายลูกหว้า ยายอึ่งอ๊อบ และ ยายอึ่งอ้วน(ซูซาน)...จริงๆนะน้องแป๊ด..อิ...อิ....
ตายแล้ว!...น้องหนิงมาหน้าบ้านพ่อครูบา
- สวัสดีค่ะ น้องหนิง....
- วาสนามันมาอยู่เรื่อยๆจ้ะ...เดี๋ยวก็ถึงคิวแล้วหละ...(ทำยังกะได้สองขั้นแน่ะ..ฮึ..ฮึ...กิ๊บ...กิ้ว..)
- สวัสดีค่ะ พ่อครูบาฯ ..
ดังนั้นสังคมไม่ควรจะมาคาดหวังอะไรกับกลุ่มเราทั้งสิ้น เราจะคิดและทำกันเองอย่างอิสระ นึกอยากทำก็จะทำ ถ้าทำกับองค์กรหรือเจ้าภาพที่ไม่ชอบมาพากลเราก็จะไปตามวิถีทางของเรา ไม่มีใบสั่งใดมามีอำนาจเหนือเรา เราอยากจะหลุดพ้นสังคมตอแหล สังคมทฤษฎี เบื่อพวกวิชามารและเสียงเห่าใบตองแห้ง เข้าไปอยู่ในโลกเฮฮาศาสตร์บ้านหลังใหม่ที่อบอุ่น พัฒนาความพึงพอใจ ไปสร้างเสริมความเข้าใจ ให้ไปเป็นความตั้งใจที่จะทำอะไรร่วมกัน
มาอ่านแล้วอมยิ้มมมมมมมค่ะ เห็นด้วยอย่างแรง ^_^
ธุค่า ..
เห็นด้วยอย่างมาก ที่ครูบาฯบอกว่า Blog เป็นเครื่องมือผลิตความสุข ความอบอุ่น และความรุ่งเรืองให้กับชีวิตพวกเราด้วยละครับ ตอนแรกนึกว่ามันเป็นสารคลายเครียด เครื่องมือผลิตความสุขนี้ มีประสิทธิภาพมากๆค่ะ
- ภาพ 3 หนุ่ม 3 มุม ประทับใจมากครับ
" ใจสั่งมา " อธิบายยังไงคนที่ยังไม่ทะลุมาถึงตรงจุดนี้ได้ ก็ยากที่จะเข้าใจ bloggers อย่างพวกเรานะครับ ที่ได้ถอดหมวก ออกนอกกรอบ สลัดคราบหัวโขน ฯลฯ ออกหมดแล้ว มองสังคมส่วนรวมและเครือข่ายการพัฒนาร่วมกัน เห็นความสวยงามและเส้นทางอันแจ่มใสและยาวไกล...แต่ก็ยังพอเห็นทางสว่างนะครับ
ภาพพี่เอกกับคุณพ่อนี่ฝีมือหนูเอง สวยดีแฮะ ส่วนภาพสามคนนี่ทำใจลำบาก ไม่รู้ว่าใครหล่อกว่าใคร ถ้าหนุ่มเท่ากันหมดนี่รับรองเป็นเรื่อง หุ หุ
พี่ติ๋ว พ่อครูบาฯ ท่านเป็นคนดี ท่านไม่ทำร้ายน้ำใจใครหรอก ท่านรู้ว่าพูดความจริงเดี๋ยวจะมีคนเสียใจ เหอๆๆ ล้อเล่นน่าพี่ หนูว่ารูปพี่คืนที่เป็นพิธีกรสวยเชียว taxi เอ้ย...เซ็กซี่มาก
ไปถึง ก็ยังคิดถึง
ถึงไม่เจอก็ยังคิดถึง
กลับมาแล้วก็คิดถึงทุกคนที่เชียงใหม่
- สวัสดีค่ะ พ่อครูบา
- รู้สึกชื่นชมและยินดีมากมายค่ะ
- ขอบพระคุณพ่อครูบา และทุกๆท่านที่เกี่ยวข้องที่ทำให้เกิดสิ่งดีๆในเมืองไทยค่ะ
เดินงัวเงียตามมากอดพ่อครูอีกหนนึง :)
คนดีนี่ กอดเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม
เสร็จงานอยากนอนสักสามวัน แต่งานไม่อนุญาต
เลยมานั่งยิ้มนกอยู่ที่ทำงาน
แอบงีบตอนประชุมอาศัยจังหวะคนพูดยาวๆเล็กน้อย
ฟังหัว ท้าย เข้าใจได้เหมือนกัน :)
สมกับเป็นสุดยอดผู้นำจริงๆค่ะ
แอบงีบตอนประชุมอาศัยจังหวะคนพูดยาวๆเล็กน้อย
ฟังหัว ท้าย เข้าใจได้เหมือนกัน :)
พวกเรา..อย่าไปบอกใครนะคะ
- คุณพ่อขา..
- เรื่องอะไรจะให้ลูกชายประจบฝ่ายเดียว
- ฮือๆๆๆ หนูไม่มีที่เก็บน้ำตาแล้วนะเนี่ย!!!
- ฝากมาให้คิดถึงแค่นี้ก่อนค่ะ งานยังไม่เสร็จเลย แต่ฝนจะตกแล้ว...ไว้ว่างๆพรุ่งนี้จะเขียนบันทึกค่ะคุณพ่อ
สวัสดีค่ะพ่อครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์
อ่านบันทึกพ่อครูฯแล้วหายเหนื่อยเลยค่ะ นั่งอมยิ้มตลอด
ยิ่งมาอ่านข้อความของหลายๆ คนที่มาลงแล้ว พร้อมกับดูรูปไปพลางยิ่งต้องอมยิ้มค่ะ
ดีใจที่ได้พบพ่อครูฯ อีกครั้งนะคะ พี่แป๋วบอกว่าคราวหน้าไว้พบกันที่ดงหลวงค่ะ ^ ^
- ตามมาร่วมชื่นชมครับ งานนี้พลาด เสียดายแต่ก็ไม่เสียใจครับ พ่อครูบาฯ
- ขอบคุณหลาย ๆ เดอร์ครับ ที่ให้หลานย่าโมคนนี้ได้ร่วม เป็นสมาชิกรุ่นอาวุโสที่เป็นหางเสือคอยงัดท้ายในระบบงานของเฮฮาศาสตร์
- ถึงเป็น สว. แล้วแต่ก็ยังมีไฟอยู่นะครับ.....อิอิ
- มาช้า ๆ ทำอะไรก็ช้า ตามสไตล์ แพนด้า ครับ....ฮา
- คงได้มีโอกาสไปร่วมเฮฮาศาสตร์ ที่เมืองซากุระด้วยกับพ่อครูฯ และ ท่านคนไร้กรอบ ท่านทวีสิน และ อ. แป๋วครับ
สวัสดีครับท่านครูบาครับ
- "ท่านบางทราย ครับBlog เป็นเครื่องมือผลิตความสุข ความอบอุ่น และความรุ่งเรืองให้กับชีวิตพวกเราด้วยละครับ" ครูบาครับผมเห็นด้วยครับว่า blog มีอะไร อะไรมากกว่าที่คิดตั้งแต่แรกเข้ามาครับ อย่างที่ตั้งใจหรือมองว่า นี่คือเวทีชาวบ้านบ้าง และเป็นที่ผมจะขนเอาประสบการณ์มาวางไว้ ให้ใครที่สนใจก็หยิบเอาไปพิจารณาได้ แต่เมื่อผูกพันมากขึ้น มากขึ้น มันก็มีอะไรมากกว่าที่กล่าวมาข้างต้น และย้ำสิ่งที่ท่านครูบากล่าวนั้นครับ ทั้งๆที่ผมเป็นคนที่มีปกติเฉยๆ ออกสีเรียสบ้าง มันเป็นบุคลิคที่ถูกหลอมมาอย่างนั้น ตรงข้ามเป็นที่สุดของที่สุด ภรรยาผมหัวเราะได้ตลอดทั้งวันที่เธอทำงานหรือทำอะไรก็แล้วแต่ที่เธอรับผิดชอบ และนั่นเป็นส่วนสำคัญที่ผมไม่เป็นมะเร็งตายไปเสียก่อนเฒ่าแก่เพราะความซีเรียส ขอบคุณภรรยาผมและเสียงหัวเราะ
- เมื่อผมเขียน Blog ผมก็มีความสุขจริงๆอย่างท่านกล่าว สุขที่ได้แสดงความคิดเห็น สุขที่ได้ทักทายเพื่อนฝูง ญาติพี่น้องใน Blog สุขที่ได้เฮฮา หยอกล้อ แซวกันเล่นกันแต่มันนำมาซึ่งความสนิทสนม กลมเกลียว ความเป็นกันเอง ความเปิดหัวใจแก่กัน และก้าวลึงลงไปถึงจริงใจกัน นี่แหละ นี่แหละที่ผมเรียกร้องหา(แบบเงียบๆ)จากสังคม ดูมันจริงหรือ ? สำหรับผมไม่มีคำถาม ตรงนี้ แต่กลับคิดว่า เออ มันเกิดขึ้นได้จริงหรือนี่..
- บางทีเราอยู่ในสภาวะสังคมจอมปลอมมามาก เมื่อสวิงกลับ 360 องศามาพบกลุ่มที่มีแบบนี้ ก็หยุด ยืนดูแล้วก็ถามว่าใช่หรือ แล้วบางคนก็อาจจะหยุดอยู่แค่วงนอก แล้ว "คอยติดตาม" อยู่ห่างๆ มีระยะห่าง ทางเหนือเรียก "ถ้าผ่อ" เป็นลักษณะปกติของการพัฒนาสังคม หรือการเปลี่ยนแปลงสังคมครับ หากเวลาผ่านไปพิสูจน์จนเขาพอใจจึงก้าวเข้ามา ผมเห็นในองค์กรชาวบ้าน สมาคม กลุ่มคน ต่างๆพอสมควร และตอกย้ำความจริงข้อนี้ครับ
- เดี๋ยวมาใหม่ครับ
คิดถึงทุกๆท่านค่ะ จริงๆอย่างน้องซูซานว่าไว้ค่ะ เราเห่อกัน ปลื้มกันเองมากเลย ...
ก่อนกลับว่าจะ write รูปทั้งหมดที่แป๋วถ่ายภาพลงแผ่น CD ให้พ่อครูบา ก็ทำไม่ทันเพราะเวลากระชั้นชิดเหลือเกิน ... ถ้าน้องอึ่งอ๊อบ ไม่ไป check in ไว้ให้ก่อน มีหวังตกเครื่องได้นอนเชียงใหม่อีกหนึ่งคืนสมกับที่ยังไม่อยากกลับเพราะอยากตามพ่อครูบาไปลำพูนด้วยแน่ๆค่ะ ... ถึงสนามบินก่อนเครื่องออก 20 นาที แถมรำลาแบบอาลัยอาวรอีกค่ะ ขึ้นรถไปขึ้นเครื่องเป็นชุดสุดท้ายค่ะ (ไม่รวมคนที่ไปรอขึ้นเครื่องผิดที่)
- ถ้าเราเจอกันปีละ ครั้ง สองครั้ง พวกเราน่าจะอายุยืน และเป็นสุข ท่ามกลางสังคมที่สับสนนี้ ดีไหมครับ
- โปรแกรมเฮที่ดงหลวง ท่านบางทรายเดินหน้าเงียบ เงียบ แล้ว
- วันไหนสุกงอม เฮระเบิดเกิดขึ้นแน่
- ขอบคุณทุกท่านครับที่ทำให้คนแก่ปลื้ม ปลื้ม ปลื้ม อิอิ
สวัสดีครับครูบาฯ
ผมรู้สึกผิดและขาดโอกาสอย่างมหันต์ที่ผมเพียงเข้าไปทักทายสวัสดีครับในวันสุดท้ายที่ลงเวทีผ่านครูบาฯ คงต้องอภัยให้ผู้น้อยนะครับ ผู้อาวุโส(ที่ไม่แก่)
- รายงานสด สด ครับ
- เมื่อคืนนี้ อ.จันทรรัตน์ น้าอึ่งอ๊อบ ครูอึ่ง และเอก ลูกชายที่พ่อปลื้มมาก
- มาส่งเราที่สนามบิน หลังจากพาไปชื่นชมวัดจามเทวี และโรงเรียนมงคลวิทยา
- พาไปเลี้ยงอาหารพื้นเมืองที่อร่อยมาก สั่งมากี่อย่าง พรึบ เกลี้ยง
- เราลงเครื่อง กว่าจะมาถึงโรงแรม 5 ทุ่มได้
- กามนิตหนุ่มคงเหนื่อยมาก อาบน้ำเสร็จ ขึ้นเตียงคร๊อกพี๊
- เลยนั่งเขียนบันทึกคนเดียวถึงตี4 07จึงนอนบ้าง
- ตื่น 6 โมง นั่งส่งบล็อก มีปัญหาส่งยาก และช้า
- 8.00 น. กามนิตต๊กกะใจ ดูวันเคลื่อน วันนี้ต้องเป็นกรรมการตันสินโครงการวิทยาศาสตร์ที่มหาวิทยาลัย
- กามนิตแต่งตัวเจ้าไปขึ้นรถกลับโดยไม่ได้มีอะไรลงท้อง
- ผมนั่งพิมพ์งานไปเรื่อยๆๆ เผลอแป๊บเดียวเลยเวลา 9.30 ห้องอาหารปิดไปแล้ว ยังไม่หิว เอาขนมที่เครื่องบินแจกมาเจี๊ยะไปพลางๆ
- เห็นว่ายังมีเวลา ของีบหน่อย ผลปรากฎว่าตื่นมา เลยเวลาเครื่องบินออกไปแล้ว โทรเลื่อนตั๋วไปพรุ่งนี้ พนักงานบอกว่าใครเดินทางวันพรุ่งนี้ 17-18 เอาบัตรประชาชนไปแจ้ง รัฐฯสมทบการเดินทางไปใช้สิทธิ1000 บาท เท็จจริงอย่างไรพรุ่งนี้จะลองดู
- คลังสมอง วปอ.โทรมาชวนให้เป็นนายแบบประชาสัมพันธ์การซื้อเสียง บันทึกเทป 23 ชนงานKM.สารคาม เลยขอบาย
- ช่วงบ่ายอ่านบล็อก แอบงีบ ตื่นมาอีกที บ่าย3โมง เจ้าหน้าที่กระทรวงICT MSM แจ้งว่า เรื่องโครงการไอซีที ชุมชน ของเรา ปลัดกระทรวงจะพิจารณาวันนี้ ให้เรารอังข่าว จะได้ หรือจะดับ
- บ่าย 4 โมง มีข่าวดี ปลัดกระทรวงเซ็นแล้ว ไชโยได้แล้ว ดีจริงๆครับ เฮฮาศาสตร์จะมีระบบการสื่อสารที่ครบเครื่องเสียที รวมจะใช้เป็นเครื่องมืออบรมการใช้BLog.ในพื้นที่ด้วย
- ตอนนี้ 19.59 น.ขี้เกียจลงไปทานข้าว อาจจะสั่งมาทานในห้อง พร้อมกับอ่านเรื่องซึ้งๆที่พวกเราช่วยกันเขียน จะเอาข้อความหวานๆเป็นกับแกล้ม แล้วคืนนี้จะนอนฝันถึงพวกเราที่ละรายๆๆๆ....
- อ.ติ๋ว อ.แป๋ว อ.จันทรรัตน์ อ.พิชัย น้องเอก กับเพื่อน3หนุ่มหล่อพิธีกรที่เยี่ยมมาก แผ่นดิน ครูอ้อยกับคู้ใจ ซูซาน มะปรางส้ม หนูต้อม ทวีสิน น้าอึ่งอ๊อบผู้อารี อ้อ ลูกหว้า เกือบลืม ใครอีกละ ถ้าจำไม่ได้หมด จะแบ่งฝันออกเป็น2 ช่วง เก็บตกตอนใกล้แจ้งอีกที
- เท่านี้ก่อนนะครับ แต่ถ้านอนไม่หลับ ก็อาจจะมาพิมพ์งานต่อ อิอิ..ที่ตั้งใจฝันขอยกยอดไปคืนต่อไปได้ไหม คนดี
- อาจารย์ไม่รู้หรอก ผมนั่งปลื้มจับตาดูอาจารย์ และจับใจมาก ถึงจะทักทายกันสั้นๆ ผมก็เก็บความประทับใจมาใส่ตู้ATM.ความหลังไว้เรียบร้อยแล้ว
- ขอบคุณมากที่เหน็ดเหนื่อยกับการต้อนรับเราอย่างดียิ่ง
- ขอชื่นชมชาวเชียงใหม่ทุกท่าน
- ฝากความคิดถึง 3 หนุ่มหล่อที่ทำหน้าที่สนับสนุนงานอย่างสนุก เป็นพิธีกรที่สนุกและลงตัวมาก สร้างบรรยากาศได้เยี่ยม
- ขอให้เจริญๆๆ ยิ่งขึ้น นะพ่อนะ..
สวัสดีครับท่านพ่อ 
ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์
- แม้ผมจะไม่มีชื่อถูกพาดพิงในบันทึกของพ่อ แต่ผมก็ได้ไปชื่นชมกับบรรยากาศที่เขาทำงานกันแบบมีระบบ
- ครั้งแรกว่าจะเก็บภาพไฮไลด์ เพียงนิดหน่อยเก็บไว้ดูเป็นหนังตัวอย่างสักนิดหน่อย
- แต่น้องมะปรางค์เปรี้ยวมากระซิบว่า ดร.จันทวรรณ อยากดูภาพวีดีโอ ด้วย เลยต้องเก็บทุกชีอต จนไม่มีเวลาแม้จะถึงความเหน็ดเหนื่อยและความหิว...(ขอบอกตรงๆเลยครับว่า ผมกับอาหารในโรงแรมไม่ค่อยถูกกันครับ)
- ตกลงถ่ายทำไป 5 ม้วน รวม 5 ชั่วโมงเต็มครับ
- มาถึง กทม.รีบไปพันธุ์ทิพย์ ให้ร้านเพื่อนแปลง ลงแผ่น วีซีดี กะว่าจะนั่งตัดต่อไปด้วย แต่รถดันมาเสีย กุญแสสตาร์ทขัดข้องบิดไม่ได้ รีบขับรถกลับ ทิ้งงานไว้ร้านเพื่อน
- กว่าจะดึงกุญแจสตาร์ทออกได้ต้องรื้อทั้งยวงเล่นเอาเหงื่อเปียกทั้งตัว
- มานั่งรื้อกุญแจสตาร์ทออกมาล้างแล้วทดลองหมุนดูจนใช้ได้ ประกอบเข้าที่เสร็จจนเกือบค่ำ
- กะว่าจะฝาก วีซีดี ไปกับน้องมะปรางค์เปรี้ยวคงไม่ทันแล้ววันนี้
- ต้องขอโทษท่านพ่อครูบาฯด้วยตอนกลับจากเชียงใหม่ไม่ลาท่านพ่อ เพราะนั่งหรี๋อเหร๋ออยู่ มีอาจารย์บอกว่ารถเมล์ ม.ราชภัฎ จะเข้าเมืองเลยรีบขนกระเป๋าขึ้นรถออกมา
- มานั่งเล่นอยู่สถานีรถไฟเกือบ 4 ชั่วโมงครับ
อย่าหักโหมมากนะครับ เป็นห่วงสุขภาพร่างกายท่าน เรื่องสุขภาพจิตของท่านคงไม่ต้องพูดถึงใช่ไหม..ครับ
พ่อครูบาตกเครื่องอยู่ที่ กทม แบบโชคดี จะได้ตั๋วลดราคาสนับสนุนคนกลับบ้านไปลงเสียง รับ-ไม่รับร่างฯ แน่ๆ เลย
นอนหลับพักผ่อนเยอะๆ นะค่ะ ออมแรงไว้ไป เฮฮาศาสตร์ที่ญี่ปุ่น แล้วต่อด้วยดงหลวงค่ะ
ขอให้พ่อครูบาหลับฝันดี ได้ตามโปรแกรมให้ครบนะค่ะ ...ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะพ่อฯ
เพราะมัวแต่ฝันหวาน เลยตื่นไม่ทันเครื่องบิน ไม่เป็นไรค่ะพ่อ ยังมีเวลาให้ฝันหวานต่ออีกรอบ จะได้ตามเก็บได้ทุกท่านไงค่ะ
ยินดีด้วยครับ กับไอซีทีชุมชน หากต้องการผู้ช่วย กริ่งได้เลยครับพ่อ
กราบสวัสดีครับท่านครูและทุกท่านที่น่ารัก
- ผมเข้ามาเสพมิตรภาพและความจริงใจสองสามรอบแล้วครับ เลยมาขอฝากรอยยิ้มมิตรภาพไว้ด้วยครับผม
- ยิ้มๆ ยิ้มๆ ยิ้มๆ จริงใจ ๆ มิตรภาพๆ ครับ
- กอดทุกคนออนไลน์ครับผม
- ขอบคุณมากครับ
ถ้าตัดต่อ CD.ต้องประชาสัมพันธ์ฝีมือครับ ช่วยฝากไปทางสวนป่าด้วยก็ได้นะครับ เสียดายไม่รู้ว่าไปนั่งเล่นอยู่หลายชั่วโมง ไม่งั้นชวนไปจีบสาวแม้ว อีก้อ มูเซอแล้ว อิอิ
- ขอรับปากครับท่านพ่อครูบาฯ
- ผมกะว่าจะนำมาดูแล้ว เอาไปทำใหม่อีกครั้งให้ย่อลงเหลือสักสองแผ่นกำลังดีไหมครับ
- แต่งานต้อนรับ"แขกแก้ว" คงมี 1 ชั่วโมงเต็มๆครับ
- คืนนี้ ได้อ่านพบถ้อยคำของพ่อฯ ผมปลื้มเป็นที่สุด
- และคงนอนหลับฝันดี ... และฝันหวาน
คุณแผ่นดินหนุ่มน้อยจากมหาสารคาม กระมิดกระเมี้ยนที่สุดในบรรดากลุ่มลูกชายผม งานนี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน แสดงตัวเป็นเจ้าภาพ ให้ความเห็นเป็นต่อยหอย ลุกขึ้นจับไมค์ทำหน้าที่เต็มศักยภาพทั้งในฐานะวิทยากรและครูพี่เลี้ยง รวมทั้งอาสาทุกเรื่องโดยเฉพาะค้นคิดค้นหาคำตอบอย่างทุ่มเททั้งกลางวันกลางคืน ก๊วนนี้เขาจับคู่เข้าขากับคุณเอกจตุพร อ.ขจิตกามนิตหนุ่มและคุณทวีสิน เป็นครั้งแรกที่ผมเห็น4หนุ่มเขาระดมพลังทำงานกัน เรียกว่าน่าชมจนห้ามกระพริบตา ทุกเวลาแม้แต่บนโต๊ะอาหาร เขาจะแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันอัตโนมัติ
...
คืนสุดท้าย ผมประทับใจคำที่พ่อบอกกล่าวมาก คือ การหาความรู้ ทำไมเราต้องทุกข์ขนาดนี้ ...
- นึกว่ามาเป็นคนสุดท้าย
- แต่ก็มีคนมาต่อแน่ๆ
- เมาอ่านแต่เพิ่งมาแสดงความคิดเห้นระบบ internet ที่มหาวิทยาลัยทรยศครับผม
- ขอบคุณครับ
รูปนี้จ๊าบมาก เจ้าลูกชาย อาจจะทำให้ขายออกได้ง่ายขึ้น
รูปนี้ก็จ๊าบมาก ชุดดำกับคนหัวใจสีขาว เข้ากันดีเสมอ
ส่งข่าวถึงครูสุ
ช่วยหาเสื้อสีดำมาแต่งตัวให้หน่อย จะได้จ๊าบเหมือนคนอื่น เสื้อสีแดงพอแล้ว อิอิ
กราบสวัสดี...พ่อครูบาค่ะ
- หนูแวะมาบอกว่า ด้วยรักและคิดถึง(ทุกคน)สม่ำเสมอ ....ค่ะ
- ธุพ่อครูบา ฯ ค่ะ ..
ด้วยเหตุนี้จึงเชื่อว่าBlog เป็นตะเกียงอาละดินสำหรับผม ต้องการอะไรก็เรียกหาได้ทันที เรายังมีเพื่อนที่คอยห่วงหาอาทรกันอีกมาก คุณต้อมที่อยู่เชียงใหม่มาร่วมงานไม่ได้ เธอวางแผนทำของที่ระลึกเป็นการ์ดและหนังสือทำมือฝากทุกคนที่เธอรู้จักทางBlog เอากับเธอสิ..พวกเรานะจังงังกับวิธีผูกสัมพันธไมตรีของเธอมาก ทุกคนพูดถึงเธอ อยากเห็นหน้าเธอ คิดถึงเธอ โธ่ต้อม เธอมาเหมือนสายลม วูบมาไม่พบใครได้แต่ฝากของไว้ให้ดูต่างหน้า เธอเป็นคนหรือเป็นเทพธิดา..นะ
เออ .. หนูเป็นคนค่า เป็นคน ว่าแล้วเชียวว่าเข้ามาอ่านครั้งแรกและตอบไปนี่หนูลืมยืนยันว่าตัวเองเป็นคน haha มายืนยันตอนนี้ก็คงทันเนอะ พ่อครูบาฯ ขา แต่จะว่าไป..หนูก็ชอบไปไหนไม่ค่อยจะทิ้งร่องรอยคล้ายสายลมอยู่เหมือนกันนะ อิอิ
ธุค่า ^_^
ค่ะ ขอยืนยันด้วยอีกหนึ่งเสียงค่ะ หนู่ต้อมแกชอบผูกสัมพันธ์กับคนด้วยวิธีนินจาค่ะ เมื่อไรที่แกอยากให้เจอ ก็จะโผล่มาค่ะ แต่นี่พอดีน้องเค้าไม่ว่างจริงจริ๊ง จึงใช้วิธีผูกกับสายลม เอาของที่ระลึกไปมอบให้ดูต่างหน้าไว้เป็นมัดจำก่อนไงคะ แต่น้องเค้าน่าร๊ากกกกกกกก จริงๆ นะคะ
แวะมาบอก ด้วยรักและคิดถึง(ทุกคน)สม่ำเสมอ ....ค่ะ เหมือนพี่ติ๋วค่ะ ลอกมาเลยทั้งดุ้น ก็มันดีอยู่แล้วนะคะพ่อครูฯ ^ ^
ขอบคุณที่ชมเรื่องรูปนะคะ หนูหน้าบานเลยค่ะ ^__^