งานของพยาบาลดมยา...เป็นงานช่วยหมอดมยา(ยามขาดแคลน)....เพื่อผู้ป่วยเท่านั้น...
ถ้าเขาผลิตแพทย์เพียงพอก็คงสูญพันธุ์...มันไม่มีกฎหมายรองรับ(แต่ต่างประเทศเขามี)...เราทำงานภายใต้การกำกับดูแลของวิสัญญีแพทย์หรือศัลยแพทย์....เพื่อความปลอดภัยของผู้ป่วยเป็นหลัก
ตั้งแต่สมัยฉันเรียน...ปี 24..จนปัจจุบัน...ฉันเห็นเนื้อหาคล้ายเดิม...สอนโดยแพทย์...ไม่กล่าวถึงบทบาทของพยาบาลสักนิด......จึงไม่น่าแปลกใจที่พฤติกรรมการดูแลผู้ป่วยทางวิสัญญีจะลืมด้านการพยาบาลไปบ้าง...ฉันว่าอย่างนั้น...
ลึกๆแล้ว...ฉันอยากให้เขาเห็นว่าพยาบาลก็มีศักยภาพ...เราไม่ได้ต้องการเป็นหมอ...แต่เราอยากเป็นเรา....พยาบาลดมยาอยู่ระหว่างหมอดมยากับพยาบาล....ฉันเคยถึงกับบอกอาจารย์ที่เกี่ยวข้องกับสภาการพยาบาล...เรื่องวิชาชีพของเรา...อาจารย์บอกว่า...
”งานของคุณ...ราชวิทยาลัยวิสัญญีแพทย์ดูแล...สภาการพยาบาลเข้าไปยุ่งไม่ได้…ถ้าจะให้ช่วยต้องทำหนังสือ...ลงลายมือชื่อมา”...
ฉันเคยคุยกับวิสัญญีแพทย์ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับราชวิทยาลัยวิสัญญีแพทย์โดยตรง..อาจารย์บอกว่า..
“พวกคุณเป็นพยาบาล....ต้องเกี่ยวข้องกับสภาการพยาบาล...พวกเราเข้าไปยุ่งมากๆไม่ได้”
......พวกฉันมันจึงเป็น “พวกเป็ด”....เป็ดจริงๆค่ะ....ก๊าบๆๆๆๆๆ
.....ฉันเป็นพวก..Blog…ไม่ใช่..บ๊อกๆๆๆๆ....ดีกว่า.....
....เข้าเรื่องดีกว่า...นอกเรื่องมานาน......
การเข้ามาเขียนใน blog...แล้วเขียนอยู่เรื่อยๆ..ติดอยู่กับ blog…ฉันว่า “มันเหมือนการเล่นว่าว.”
เด็กสมัยใหม่อาจจะไม่รู้จัก...ไม่เคยเล่น...ฉันเคยเห็น...เคยเล่น...และมีประสบการณ์ตั้งแต่เด็กๆ...จำได้แม่นยำ...
วันนั้น น้องชายของฉันหัดทำว่าว...พ่อใช้มีดเหลาไม้ไผ่ให้...แล้วไปซื้อกระดาษแก้วมาติด...ใส่หาง...เป็นว่าวปักเป้า...ว่าวจุฬาทำยากมาก...ทำแล้วไม่ค่อยขึ้น..ว่าวงูไม่ค่อยได้ทำ..พ่อบอกว่าเปลืองกระดาษแก้ว...ฉันช่วยทำกาวโดยใช้แป้งเปียกใส่น้ำกวนจนใสพอดี
การที่จะนำว่าวขึ้นท้องฟ้า...ช่วงแรกต้องวิ่ง...วิ่งต้านลม...ต้องมีลม..แล้วออกแรงดึงว่าว...กระตุกบ่อยๆ....นานๆ ...เหนื่อยนะ...ยอมรับว่าเหนื่อย....แต่แรงเชียร์...และกำลังใจ...มีส่วนมาก.....
แรงลมและแรงดึงต้านลม...เหมือนมีแรงส่งทำให้ว่าวทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า...นั่นเป็นความรู้สึกเมื่อมีคนอ่าน...ก็อยากเขียน...คล้ายกัน...กระตุ้น..กำลังใจ...จากเพื่อนเหมือนมีลมว่าวยิ่งมีคนอ่าน..ยิ่งมีคนคุยด้วย...ยิ่งมีแรงฮึด...แรงขยันมันตามมา.....และก็ยิ่งต้องออกแรงดึงว่าว........
เขียนอย่างไรให้มีคนอ่าน...และอยากคุยด้วย...นั่นหละสำคัญ…
ท่านอ.วิจารณ์.แวะมาบอกฉันใน http://gotoknow.org/blog/nurseanaesthpsych/62953 ว่า “ผมชอบบันทึกนี้มากครับ..วิจารณ์”...เท่านั้น...ฉันปลื้มสุดๆ.....
...ทำอย่างไรถึงจะมีคนอ่าน...อันนั้นฉันไม่ทราบ...แต่ “คุณขจิต” บอกฉันว่า...เขียนสิ่งที่ตนถนัด...
ฉันได้กำลังใจจากเพื่อนเยอะแยะ..อ.หมอสมบูรณ์..คนบ้านเดียวกัน...ท่านอ.จิตเจริญ..ที่แวะเวียนมาคุยเป็นระยะ.......
เพื่อนๆฉันทั้งภาคเหนือ..ภาคกลาง..ภาคอิสานด้วยกัน..หรือแม้ภาคใต้..เราคุยกันได้หมด...ในเรื่องราวพื้นๆที่ไม่ใช่วิชาการซะด้วยซ้ำ..นั่นคือ..มิตรภาพ....
ฉันมิอาจเอ่ยชื่อได้หมด ณ ที่นี้..เพราะถ้าลืมเอ่ยชื่อใคร..มีหวัง..ฉัน......เละตุ้มเป๊ะ
....ตอนนี้ฉันอยู่ระหว่างนำว่าวทะยานขึ้นท้องฟ้า...ยังไม่ติดลมบน...
ขอผ่านขั้นตอนนี้...ติดลมบนเมื่อไหร่...นั่นแหละ..คงไม่ทิ้ง Blog....
......ถ้าผ่อนแรง...หรือลมหมด...ว่าวอาจจะตก….
.......ใช่…..ถ้าหมดลม...หมดแรง...ว่าวคงตกแน่นอน.....
...อ.จิตเจริญคะ...บัดนี้..ดิฉัน..“ ขจิต(งาน)...สำเร็จ...(เสร็จ)สมบูรณ์...เพื่อเพื่อนๆมี...จิต(ใจ)เจริญ...”….แล้วค่ะ
...ขอบคุณอาจารย์ที่ให้โอกาส...ฉันเลยแอบแถมแรงบันดาลใจเรื่องวิสัญญีพยาบาล...ที่มีส่วนผลักดันอยู่ในใจฉันตลอดเวลาด้วย...
สวัสดีค่ะ..คุณไมโต
สวัสดีค่ะ..คุณnidnoi..ที่ไม่นิดหน่อย
....ตอนนี้ฉันอยู่ระหว่างนำว่าวทะยานขึ้นท้องฟ้า...ยังไม่ติดลมบน...
หลังจากฟังจบจึง......แสดงความเห็น..."คุณติดลมบนแล้วค่ะ...." บันทึกนี้เป็นประโยชน์สำหรับดิฉั๊นมาก..ขอบคุณคะ
จิตเจริญ เพลินเขียนBlog
Blog Around The Clock (คลิก)
ก๋อก ก็อก ร่วมกู่
ร่วมสู่ สู่สังคมแห่ง การเรียนรู้ คู่ความพอเพียงครับ
ขอบคุณค่ะ..คุณขจิต
จาก... "ลูกเป็ดที่ขี้เหร่ ขอย้ำ ลูกเป็น(ด)ขี้เหร่ ..ของคุณค่ะ"..ขอเป็น "แม่เป็ด"..นะคะถ้าช้าเขาจะให้เป็น.."ยายเป็ด"
คุณติ๋วคะ
ป้าเป็ดตามมาให้กำลังใจด้วยนะคะ
วันไหนว่าวตกจะตามไปเก็บมาคืนให้ แล้วช่วยกันเล่นให้มันขึ้นไปติมลมบนใหม่ หลายๆ คนบอกว่าสนุกดี ถ้าติดอยู่ลมบน เพราะดีกว่าลมมันเย็นค่ะ.....อิอิ.....
คุณขจิตขา..
คุณSomporpขา
คุณไมโตขา...
คุณขจิต คะ...
ร่วมชมการเล่นว่าวด้วยคนค่ะ(แต่ดิฉันก็สับสนเหมือนกันว่าอะไรที่เป็นสำนวนแสลงกันแน่ชักหรือเล่น. อจ./ผู้รู้ท่านใดจะช่วยตอบได้บ้างคะ)
..ติดลมบนมาตั้งนานแล้วนะคะคุณกฤษณา..แต่เรื่องการพัฒนาทางวิชาชีพนี่อย่าเพิ่งท้อค่ะลองหาจุดต่างที่ว่าระหว่างพยาบาลดมยากับแพทย์ดมยาและรวมกำลังทำเป็นชมรมหรือกลุ่มกันดูก่อนเชื่อว่าอาชีพนี้ยังจำเป็นและเติบโตได้อีกมากค่ะ..
อ.หมอสมบูรณ์ คะ...
คุณSeanqia คะ....
คุณหนิงคะ...
ค่ะ แต่มีเกณฑ์อีกหลายข้อเลยค่ะ นอกเหนือจากเรื่องเวลาและการครองตำแหน่งนั้นๆ
แวะมาเยี่ยมคับพี่ติ๋ว เพิ่งกลับจากเชียงใหม่ อิอิ
ไปมา 5 วันเต็มๆไม่ได้เข้ามาเยี่ยมพี่ติ๋วเลยขอให้
ขจิต..สำเร็จ..สมบูรณ์..ไวๆคับ
สวัสดีค่ะ..คุณ Dek'ComScience
ง่า ไม่เชิงอ่ะคับพี่ติ๋ว พอดี แฟนหมู หาเรื่องอบรม ได้ 5 วัน และหาพวกอีก 6 คนไปด้วย จาหาที่พักฟรีว่างั้นเหอะ สรุปได้พัก ลานนา พาเลส หรูไปเลยพี่ เพราะจัดอบรมทั้ง 2 เรื่องที่โรงแรมนี้ หัวข้อ หรู๊ หรู แต่โดดไปเที่ยวก็ได้หน่วยกิต แหะ อิอิ หมูอ่ะเหรอพี่ เปง สา-ละ-ถี จิ่ คับ เพราะพวกคุณเธอ หลับกันน้ำลายยืดเวลาขึ้นรถ และ จะจำเส้นทางในตัวเมืองเชียงใหม่ไม่ได้เลย
หมูล่ะเหนื่อยพี่-____-"
ขากลับแวะไป อินทนนท์มา 5 องศา ตอนเย็น
เช้ามืด -2 หนาวมั่กๆๆ กลับมาเลยเปงหวัดฮับ
คุณ Dek'ComScience...คะ