หลุมพรางอันหนึ่งจากประสบการณ์ของ  สคส.  ก็ คือ  เมื่อใดก็ตามที่หน่วยงานหรือองค์กร  ต้องการทำ KM  เพื่อให้ได้ทำ KM  แล้ว     ตรงนี้ ที่เรามองว่าเป็นหลุมพรางใหญ่และลึกมาก    เพราะหากมีฐานคิดอย่างนี้   แน่นอนการทำก็จะมุ่งไปที่เป้าหมายที่งอกมาใหม่    คนทำงานจะรู้สึกว่าเป็นภาระเพิ่มขึ้นแน่นอน

คำแนะนำจาก  สคส.  ก่อนจะเริ่มทำ KM  ก็จะถามเสมอว่า  "ท่านจะทำ KM เพื่อบรรลุอะไร?"   เพราะเราเชื่อว่า  KM เป็นแค่เครื่องมือที่จะไปช่วยให้การทำงานที่เรามุ่งหวังนั้นสำเร็จลงไปได้     ตรงที่บรรลุอะไรนี่หละ คือ   "ดอกไม้ปลายทาง"   เป้าหมายใหญ่  หรือธงใหญ่ที่เราวาดฝันว่าจะไปให้ถึง   KM  ก็คงเป็นเพียงเรือให้พายไปเด็ดดอกไม้ที่ปราถนาเอาไว้เท่านั้นเอง

แต่ KM  จะให้ความสำคัญที่การเรียนรู้ของคนในระดับปัจเจกด้วย   เปรียบเหมือนระหว่างทางของการทำงานจะเกิดความรู้มากมาย  เกิดขึ้นในขณะทำงาน   การเรียนรู้เหล่านี้แหละที่เรียกว่า  "ดอกไม้รายทาง"   เป็นดอกเล็กๆที่บานเต็มไปหมด  แต่คนมักจะมองข้าม  มุ่งแต่จะไปเด็ดดอกใหญ่ที่หมายปองไว้แต่ตอนแรก    การมุ่งทำเพื่อเป้าหมายใหญ่เพียงอย่างเดียวนั้น  จึงเปรียบเปรยเหมือนกับการที่เรามองข้าม ความรู้หน้างานเล็กๆที่งดงามด้วยกระบวนการสร้างความรู้ขึ้นมาใช้เองของมนุษย์  ซึ่งถือเป็นทุนสำคัญของหน่วยงาน  องค์กร  ชุมชน  ช่วยให้หน่วยงานมีชีวิตชีวาอยู่ได้   

ดอกไม้รายทาง จึงสำคัญมากในมุมมองของการเรียนรู้  โดยเฉพาะการเรียนรู้ของคนตัวเล็กๆหน้างาน