ปี 2519 ผมเดินทางไปรับงานเป็นครูโรงเรียนประชาบาลที่โรงเรียนวัดราษฎร์นิยม เมื่อผมเดินจากถนนจะไปขึ้นบันไดโรงเรียนผมต้องเดินสวนกับเด็กนักเรียน 2-3 คน ผมได้รับการเคารพโดยการยืนตรงให้ผมเดินผ่านไป วันนั้นผมรู้สึกทันทีว่าผมไม่ไช่ธรรมดาเสียแล้วผมต้องทำตัวให้สมกับการที่เด็กให้ความเคารพทั้งที่ยังไม่เริ่มเข้าชั้นเรียนเลย
การกลับมาของผมครั้งนี้ ปี2548 เปลี่ยนไปมากเด็กนักเรียนรู้สึกกล้าหาญตีสนิทสนมกับครูเสมือนไม่มีช่องว่างระหว่างวัย มันเป็นเหมือนเด็กขาดความเคารพ แต่อีกใจหนึ่งก็บอกว่าเด็กสมัยใหม่ต้องกล้าแสดงออก ต้องแสดงความคิดเหนได้เต็มที่
แต่สิ่งเหล่านี้ดูเหมือนมันจะลำเส้นเกินไป หรือเปล่า ช่วยบอกหน่อย
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย นาย สัณห์ศักดิ์ สัณห์ ศรีทองเพชร ใน sanbanklong
หมายเลขบันทึก: 38355, เขียน: 2006-07-12 14:21:12+07:00 +07 Asia/Bangkok, แก้ไข, 2012-06-10 16:52:30+07:00 +07 Asia/Bangkok, สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการ, ความเห็น: 7, อ่าน: คลิก
จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
ผมว่ามารยาทอันดี...กับการกล้าแสดงออก คนละประเด็นกันครับ
แต่ผมคิดว่าเด็กสมัยนี้ บางทีก็ล้ำเส้น จริงๆครับ
คำถามก็คือ
เราควรจะมีมาตรการไหน? หรือสร้างกระบวนการเรียนรู้อย่างไรให้เด็กสมัยใหม่เคารพผู้ใหญ่ ซึ่งเป็นมารยาทอันดีงามของไทย?
ผมยังคิดว่าต้องเริ่มที่ครอบครัว และโรงเรียน ครับ