ท่านเอื้อส่งกระดาษมาให้อ่านเพียงแผ่นเดียว เป็นเอกสารพิมพ์ร่างไว้ มีข้อความสั้นๆใจความว่า เชิญชวนบุคลากรทุกระดับ มารวมทีมกันเพื่อจัดทำโครงการพัฒนางาน โดยภาควิชาเป็นผู้สนับสนุน  มีรางวัลแห่งความทุ่มเทให้ด้วย.....

"หมออยากสนับสนุนให้บุคลากรในระดับปฏิบัติการ สามารถจัดทำโครงการพัฒนาหน้างานของตัวเองได้...."

แล้วพี่เม่ยก็ตั้งคำถามกลับไปว่า "เม่ยต้องทำอะไรบ้าง..??"

"ตอนนี้ก็ช่วยไปเชียร์ให้บุคลากรเข้าร่วมโครงการเยอะๆสิ"......

 การที่จะไปบอกให้คนลงมือลงแรงทำอะไรสักอย่างหนึ่งโดยที่เขามองไม่เห็นเป้าหมายหรือประโยชน์อื่นใดรออยู่ข้างหน้า ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยค่ะ..!

ที่สำคัญก็คือ กลุ่มเป้าหมายน่ะ ยังไม่มีประสบการณ์มาก่อนเลย สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือ กลัวจะทำไม่ได้!! กลัวจะทำไม่สำเร็จ!! ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร!!

• "น่าทำนะ  เราก็คิดว่าทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ให้กับหน่วยงาน ให้กับผู้ป่วยก็พอ เรื่องอื่นยังไม่ต้องคาดหวัง....."
• "ทำไปเถอะ เผื่อจะนำไปใช้ประโยชน์อื่นได้ด้วย..."
• "ต้องทำอย่างไรบ้าง พี่ก็ยังไม่แน่ใจ  แต่ไม่ต้องห่วงนะ...ถ้าคิดจะทำแล้ว ไม่ต้องกลัว พี่เม่ยช่วยเต็มที่..."
• "ถ้าไม่ลองก็ทำไม่เป็นเสียที  มีโอกาสแล้วก็ต้องลองทำดู..."
• "ยังไง..ยังไง.. พี่เม่ยก็ช่วยจนสำเร็จนั่นแหละ!"
• "ก็พี่เม่ยนี่แหละ  จะเป็นพี่เลี้ยงให้...."

แน่นอนค่ะ พี่เม่ยรับเป็นพี่เลี้ยงให้ทั้งหมด (บังเอิญมีกติกาของโครงการในภายหลังว่า ให้พี่เลี้ยงดูแลได้ไม่เกินสองทีม พี่เม่ยก็ต้องไปทาบทามคุณปนัดดา แห่งหน่วยเคมีคลีนิก ให้มาช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้สักหนึ่งทีม และเลือกทีมที่พี่เม่ยคิดว่ามีความสามารถดูแลตัวเองได้ในระดับหนึ่งยกให้คุณปนัดดาช่วยดูแล... )  ในขณะเดียวกัน พี่เม่ยก็รับเป็นที่ปรึกษาโครงการให้กับสมาชิกของหน่วยงานข้างเคียงอีกสามทีม....

 โดยที่สมาชิกส่วนใหญ่ของแต่ละทีมยังไม่รู้เลยค่ะว่าต้อง ทำอะไร  ทำอย่างไร 

...พวกเราพร้อมที่จะเดินไปข้างหน้าพร้อมๆกัน...