เมื่อวาน
25
สิงหาคม
2550
ผู้เขียนได้รับเชิญจากน้อง
ๆ ชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม สถาบันเทคโนโลยีราชมงคลอิสาน
วิทยาเขตขอนแก่น ด้วยเหตุที่ว่าเป็นศิษย์เก่าของที่นี่และเป็นพี่เก่าแก่(
แต่คนยังหนุ่ม ) ของชมรม พร้อมทั้งรุ่นพี่เก่าแก่กว่าผู้เขียนอีกหลายคน
อิอิ
เมื่อผู้เขียนเดินทางไปถึงห้องชมรม รู้สึกกระฉับกระเฉงเหมือนกับว่าตัวเองได้กลับไปเป็นเด็กนักศึกษาอีกครั้งหนึ่ง
ด้วยรอยยิ้มและการต้อนรับอย่างเป็นกันเองของน้อง ๆ ภายในชมรม
ทั้งที่รู้จักกันบ้าง ไม่รู้จักกันบ้าง จำชื่อได้บ้าง
จำหน้าได้บ้าง ไม่รู้จักก็มีอีกมากบ้าง และน้อง ๆ ก็แนะนำถึงกิจกรรมในวันนี้คือ
เป็นการทำบุญชมรมเพื่อเป็นศิริมงคลของน้อง ๆ
นักศึกษาและสมาชิกชมรมตอนนี้เองทำให้ผู้เขียนถึงกับทึ่งในความสามารถของน้อง ๆ
ที่ นำสวดบทต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นบทอาราธนาศีล ๕ บทถวายข้าวพระพุทธ
บทถวายสังฆทาน และอีกหลายบทที่ผู้เขียนเองก็ยังท่องไม่ได้
รวมทั้งการเตรียมงานที่เห็นได้ชัดว่า "
นักศึกษาทั้งหมดและสมาชิกชมรมได้เตรียมกันอย่างดี
ทำกันด้วยหัวใจ หัวใจของนักศึกษาและนักกิจกรรม
"
.................................
ต่อจากนั้นก็ได้รับประทานอาหารร่วมกัน
เรียกง่าย ๆ แบบสนิทสนมคือ
กินข้าวด้วยกันนั่นเองครับ บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนาน
กินข้าวคลุกเคล้าไปด้วยเสียงดนตรีที่น้อง ๆ
เค้าเล่นขับกล่อมบรรเลง
ช่วยเสริมให้รสชาติของอาหารนั้นอร่อยยิ่งขึ้น
.............................................
ช่วงสุดท้าย ก็เป็นการพบปะ พูดคุย
แนะนำให้คำปรึกษากับน้อง ๆ สมาชิกของชมรม
รวมทั้งทำกิจกรรมเรียกน้ำย่อยที่สนุกสนาน จากการพูดคุยกันกับน้อง
ๆ ทำให้เห็นปัญหาต่าง ๆ
ในการทำกิจกรรมของนักศึกษาที่นี่ สาเหตุหลัก ๆ คือ
ผู้บริหารไม่ให้ความสำคัญกับกิจกรรมของนักศึกษาเท่าที่ควรจะเป็น
และ
เรื่องงบประมาณที่จัดให้ทั้ง ๆ
ที่มีเงินมากมายในระบบที่สามารถจะนำมาส่งเสริมกิจกรรมนักศึกษาให้ออกสู่สังคมชุมชนได้เช่น
งบประมาณของสโมสรนักศึกษาที่เก็บจากนักศึกษาเองเป็นต้น
ที่ผู้เขียนกล้าที่จะระบุเช่นนี้ก็เพราะว่าเป็นความจริงที่เกิดขึ้น
ซึ่งเกิดและเป็นมานานแล้ว ไม่ต่างจากที่สมัยที่ตัวผู้เขียนเองเป็นประธานชมรม
กิจกรรมส่วนใหญ่เกิดขึ้นด้วยหัวใจของนักศึกษาเอง
เป็นการเอาหัวใจมาผูกรวมกันให้เหนี่ยวแน่นก่อเกิดเป็นพลังในการสร้างสรรค์กิจกรรมต่าง
ๆ
ไม่ว่าจะเป็นค่ายอนุรักษ์ฯ หรือ ค่ายอาสาฯ
งบประมาณที่ได้มาก็น้อยนิด พวกเราต้องหาทุนกันเอง
ออกค่าใช้จ่ายกันเอง ถ้าหากผู้บริหารของสถาบันให้ความสำคัญกับกิจกรรมนักศึกษาบ้าง
ก็จะเกิดประโยชน์มหาศาลต่อสถาบันและต่อสังคมชุมชนแน่นอน
สิ่งหนึ่งที่มองเห็นในตัวน้อง ๆ
เหล่านี้ทุก ๆ คนคือ
ทุกคนมีพลังในตัวเอง
พลังที่จะร่วมกันสร้างสรรค์สังคมให้งดงาม พลังแห่งความเชื่อมันศรัทธาในความดีและส่งผลถึงสิ่งดีดีที่น้อง
ๆ ได้ร่วมมือรวมพลังกันแสดงออกมานี่แหละครับคือพลังของสังคม
ร่วม
.. สร้างสรรค์สังคม ให้อุดมและงดงาม
ขอบคุณน้อง ๆ
ชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม
สถาบันเทคโนโลยีราชมงคลอิสาน
วิทยาเขตขอนแก่น
พี่พี่ทุกคนไม่ทิ้งน้อง ๆ
แน่นอนครับ
..............
มาชื่นชมกิจกรรมของน้อง ๆ และรุ่นพี่เก่าแก่ที่ยังหนุ่ม...
เรื่องของสิ่งแวดล้อมเป็นเรื่องของทุก ๆ คน ต้องร่วมด้วยช่วยกันครับ...
ขอบคุณครับ....
ซำบายดีนะครับคุณสายลม...
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ.....
อุ๊ย...ตายจริง น้องมะเดี่ยวจ๋า..ได้ทราบจาก พี่องุ่นคนสวย หวานใจ ครูเสือ ครอบครัว INN ของเรา ว่าน้องชายเอิ้นหาอยู่ พี่ขอโทษเด้อ...
งั้นงานหน้าพี่หนิงขอแก้ตัวนะคะ อิอิ จองตัววิทยากรกระบวนการไว้เลยเด้อน้องหล่า...
สวัสดีครับ น้องสายลม
ดีใจที่น้องๆๆได้ทำความดีให้กับสังคม มีโครงการดีๆๆอย่าลืมชวนพี่น่ะครับ
085-9606825
สวัสดีครับพี่เดี่ยว.ผมอั๋นนะครับประธานอนุรักษ์รุ่น 17
ปีนี้โครงการเป็นไปได้ด้วยดีครับและสนุกมากๆๆๆถึงมากที่สุด ที่ผมพูดอย่างนี้เพราะว่าผมได้เห็นรอยยิ้มของทุกๆคนที่ร่วมค่าย ถึงแม้การเดินทางจะยากรำบากกว่าจะเดินไปถึง 9 กิโลเมตร ถึงจะเหน็ดเหนื่อยแต่ได้เห็นเพื่อน พี่ น้อง ที่ร่วมค่ายมีรอยยิ้ม ผมว่ามันเป็นอะไรที่สุดยอดมาก....ถึงแผนทุกอย่างที่วางไว้จะผิดพลาด แต่สิ่งดีๆที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น ถึงจะโดนกดดันก็ตามสุดท้ายได้เห็นทุกคนมีรอยยิ้ม สุดยอดดดดด..ครับ
ผมต้องขอโทษพี่ด้วยละกันนะครับเรื่องโครงการที่สะพุงเหนือ ที่จริงงบประมาณปีนี้ตามที่ผมวางแผนไว้มันเหลือ 5000 บาท ก็กะจะไปต่อและโครงการตัวนี้อนุมัติเรียบร้อย ...แต่ด้วย(อาจเป็นความรู้สึกส่วนตัวผมก็ได้ แต่มีคนคิดเหมือนผมเยอะอะ)วันที่
พี่ต้อมมหา เข้ามาหาพวกผมที่ค่ายแล้วบอกว่าผมไม่เคารพรุ่นพี่ ***เข้าใจว่าส่วนหนึ่งผมผิดที่กำหนดวันออกค่ายชนกับ อาสา แต่ด้วยเหตุผลที่ว่าถ้าออกช้า น้องเขากลับบ้านกันหมดแล้วจะมีคนไปน้อย(ปีนี้51คน คิดว่ามากกว่าทุกปี ญ.18 ที่เหลือชายครับ)และเรื่องของ อาจารย์ที่ปรึกษา อาจารย์อาจไม่พอใจผมที่ผมเอาคนใหม่ แต่ผมก็คุยกับท่านรอบหนึ่งแล้วว่าผมจะหาที่ปรึกษาเพิ่ม
ก็ผมคงทำได้แค่นี้หละครับ....สุดท้ายปีนี้ผมตัดสินใจพาทุกคนออกค่ายโดยเอาสถานะทางการเรียนผมเดิมพัน หากเกิดไรขึ้นวันออกค่ายผมคงโดนไล่ออกแน่..สุดท้ายจริงจริงผมต้องขออภัยรุ่นพี่ทุกๆคนและอาจารย์ด้วยนะครับ ที่ทำการต่างๆไปแล้วทั้งที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจก็ตาม ยังไงผมยังเคารพรุ่นพี่เสมอและยังจะเป็น ฅนอนุรักษ์ ต่อไป
(ปล.แวะชมรูที่เวบชมรมได้นะครับพี่ www.anuruk.org)
รุ่นน้องอนุรักษ์
ขออภัยครับบอกเวบผิด www.anurak.org
สาวัดดีคับ อ้าย ผมมหายาดองครับ ไม่ได้เจอกันและคุยกันนานเลยนะคับ คือผมเองกะไม่ค่อยแสดงตัวเท่าไร เป้นแบบว่าจอมหายตัวคับ ยังคิดถึงและเคารพพี่มะเดี่ยวสีอยู่เสมอเด้อคับ มื่อนี้มารายงานตัวหลังจากหายตัวเข้ากีบเมฆไปโดด ผมมาเป็นพ่อค้าแถวๆๆ หนองแค ระรีคับ ประชาสัมพันให้แน่เด้อคับ แค่นี้คับ ยังคิดถึงวันวานที่ล่วงเลยอยู่
ด้วยรักและคิดถึง มหายาดอง (หมอขี่เขบ)
ผมศิษย์เก่าช่างท่อIP รหัส38 ตอนที่ผมอยู่ชมรมค่ายอาสา ผมไปทำห้องสมุดตั้งแต่ที่ดินเปล่าจนมีครบทุกอย่างให้เด็กและปรับปรุงโรงอาหารและได้กินและได้อยู่กับชาวบ้านจนเป็นที่รักของคนในชุมชนนั้น ผมอยากให้น้องและรุ่นหลังต้องรักษามาตราฐานในการทำงานนั้นอยู่เสมอ และต้องรัก สามัคคีกัน ไม่ทะเลาะกัน ไม่เกี่ยงงอนกัน ทุกคนต้อง ทำให้ดีที่สุดไม่ทิ้งงาน ไม่ทำอะไรเกินคำสั่ง ประธาน