ในช่วงเทศกาลวันแห่งความรัก คงจะมีบันทึก ข้อความดีๆที่ทำให้หัวใจรู้สึกชุ่มชื่นออกมามากมาย
หลายท่านเตรียมเขียนบันทึกเกี่ยวกับความรักออกมาแล้ว

มีคนบอกให้นายบอนเขียนบันทึกเกี่ยวกับวันแห่งความรักมั่ง….
….. เฮ้อ….

คงต้องกล่าวถึงคนคุ้นเคยของคนคุ้นเคยที่ยังไม่กล่าวถึงเลย นั่นคือ

<div align="center"><h2>คุณพ่อบ้านของครูอ้อย</h2></div><p>
ความจริงในวันสิ้นเดือนมกราคม 2550 นายบอนเกือบได้พบหน้าพ่อบ้านของครูอ้อย ได้ทานอาหารร้านอร่อยที่ครูอ้อยโฆษณาว่า จะพาไปทาน

แต่แล้วก็สมหวัง  (คำสุภาพของ “แห้ว”)

หากติดตามอ่านบันทึกของครูอ้อย จะพบว่า ครูอ้อยเขียนบันทึกถึงคุณพ่อบ้าน หรือ สามีของท่านเองดังนี้

กำลังใจที่ดีเยี่ยมในการไปเรียนของครูอ้อย
โลชั่นขวดใหม่ของครูอ้อย
มะเฟือง..เป็นผลไม้ที่ช่วยให้อาการหวัดบรรเทาลง</p><p> ดีใจ…..ที่สมาชิกในบ้านรักษาสุขภาพ
ดีใจ…..ที่สมาชิกในบ้านรักษาสุขภาพ (2)</p><p>ดีใจ…..ที่สมาชิกในบ้านรักษาสุขภาพ (3)
สามหนุ่ม…สามมุม..แต่ชอบอ่านเหมือนกัน
สุขใจสุขกายสมองแจ่มใส : เกือบลงแดง
 คอยหมั่นหาเวลาให้กันและกัน

บันทึกทั้งหมดเกี่ยวกับ พ่อบ้าน ของครูอ้อย</p><p>อ่านผ่านสายตามาหลายตอน หลายคนรู้สึกมีความสุข ตาร้อน อิจฉา
แล้วนายบอนรู้สึกอย่างไร??



รู้สึกว่าอยากเขียนบันทึกถึง ซึ่งก็คือบันทึกในตอนที่กำลังอ่านอยู่นี้

พ่อบ้านครูอ้อย เป็นหนุ่มรถไฟ…
… เอ แต่ตอนนี้คงเลยวัยหนุ่มไปแล้วล่ะม้าง…..
</p><h2> วัยทองมากกว่า!!!!!!</h2><p>
 

หลายท่านอยากอ่านเรื่องรถไฟ แต่คนรถไฟ ไม่เขียน blog ตรงกันข้ามกับฝ่ายภรรยาที่ช่างเล่า ช่างเขียนและช่างพูดช่างคุย….

เป็นธรรมดาที่สุภาพสตรีหลายท่านมักจะพูดเก่งกว่าสุภาพบุรุษครับ
แต่บางคู่ ฝ่ายสามีพูดมากพอๆกับภรรยา หรือ เป็นคนขี้บ่นนั่นเอง

ไม่รู้ว่า พ่อบ้านของครูอ้อย เป็นคนขี้บ่นหรือเปล่า…..

ครูอ้อยมักจะเขียนๆๆๆๆๆๆ บันทึก หยิบเรื่องราวในครอบครัวมาเล่า……
</p><div align="center"><h2>พ่อบ้านครูอ้อยครับ!!!!  (ตะโกน!!!!)</h2></div><p>
คุณทำยังไงถึงชนะใจครูอ้อยได้ คนรุ่นก่อนมักจะมีคำเตือนที่ว่า คนรถไฟ ลิเก เรือเมล์ ตำรวจ ให้ห่างๆไว้ ..
…. แล้วทำไมครูอ้อยถึงแหก…. เอ๊ย ไม่เชื่อล่ะ

แล้วคุณพ่อบ้าน ยังเป็นคนทำลายคำกล่าวนี้เสียอีก ทำให้ครูอ้อยหลงกล เอ๊ย หลงรักมาจนถึงปัจจุบัน

น่าสนใจตรงที่การดูแล ให้ความรัก ครองรักกันมายาวนาน ในขณะที่คู่อื่นๆหลายคู่ เลิกรา เบื่อๆ เซ็งๆ ทนอยู่กันไป หรืออยู่กันไป ตามบทบาทหน้าที่

น่าสนใจตรงเสน่ห์ของคุณพ่อบ้าน การปฏิบัติตนที่ทำให้ภรรยาประทับใจ และสรรหาเรื่องมาเล่า มาเขียนได้อย่างไม่รู้จักเบื่อ

มองตรงนี้แล้วน่าคิดนะครับ
น่าคิดตรงที่สุภาพสตรีท่านอื่น ที่มีครอบครัว ไม่สามารถที่จะเขียนบันทึกแบบครูอ้อยได้
คงจะลำบากใจ หรือไม่รู้จะเล่ายังไงให้รู้สึกถึงความสุข อาจเพราะ ไม่มีอะไรจะเล่า, ชีวิตรักเลยวัย เลยช่วงเวลาแห่งความสุขไปแล้ว หรือ งานยุ่งมากจนไม่มีเวลาที่จะเติมความรักให้กัน….

..รอให้ถึงช่วงวันวาเลนไทน์ แล้วจึงระลึกชาติได้ว่า ถึงเวลาเติมความรักให้คู่ชีวิตแล้วนะ ส่วนวันอื่นๆก็มัวแต่เติมหัวใจให้กับหน้าที่การงานอย่างเต็มที่….

น่าสนใจที่คุณพ่อบ้านของครูอ้อยมีเคล็ดลับอะไรหนอ ถึงได้พบกับภรรยาที่แสนดีอย่างนี้

ประเด็นที่หยิบยกมา ไม่ได้อยากให้ครูอ้อยเป็นคนเล่าเรื่องนี้แทนคุณพ่อบ้านนะครับ
อยากฟังคุณพ่อบ้านเล่าเองมากกว่า….

ถ้าคุณพ่อบ้านครูอ้อยเปิดมาเจอบันทึกนี้ คงหงุดหงิด รำคาญใจ…
”ไอ้หมอนี่มันยังไงกันแน่ คราวก่อนก็เขียนว่าลูกสาวเราซะเต็มที่ งวดนี้มาเขียนหาเรื่องกับตัวเราเสียแล้ว....”
</p><h2>ใช่ครับ หาเรื่องเพราะอยากรู้เรื่อง</h2><p>
บันทึกจากครูอ้อยนั้น ได้สะท้อนถึงการบริหารความรักภายในครอบครัว การคงอยู่ของความสุขท่ามกลางภาวะปัญหารอบด้านในปัจจุบัน
</p><h2>เป็นเรื่องจริงที่น่าศึกษา มากกว่า คำพูดประโยคหวานๆ ที่เสกสรรปั้นแต่งจากจินตนาการ ที่ได้อ่านแล้วชุ่มชื่นหัวใจ…..ให้โลดแล่นไปตามจินตนาการอันงดงามนั้น</h2><p> </p><h2>แต่ตรงกันข้ามกับสภาพความเป็นจริงในสถานการณ์ปัจจุบัน.....</h2><p>

</p>