• ได้มีโอกาสเข้าไปร่วมสังเกตการณ์และได้สัมผัสกับน้องๆ ผู้นำนิสิตทุกคน
• ตอนแรกดูกำหนดการก็รู้สึกหวั่นใจ  เนื่องจาก KM อยู่ช่วงสุดท้าย  กลัวเวลาเย็นและความอ่อนเพลียจากทั้งวันจะทำให้ KM ไม่สามารถดึงน้องๆ เข้ามาให้ความสนใจและเกิดความประทับใจได้
• แต่เมื่อกระบวนการเริ่มต้นที่เวลาประมาณ 15.00 น. โดยเริ่มจาก ....
• การกล่าวทักทายจากท่านอาจารย์วิบูลย์  แล้วต่อด้วย การให้น้องๆ แบ่งกลุ่มออกเป็น 2 กลุ่มใหญ่ ในกลุ่มใหญ่มี 4 กลุ่มย่อย  เพื่อร่วมชมวีซีดี เกษตรฯ จ.พิจิตร และ รพ.บ้านตาก เพื่อนำเสนอปัจจัยสู่ความสำเร็จจากทั้ง 2 แห่ง --- น้องๆ นั่ง ฟังอย่างตั้งใจ มากๆ ระหว่างจบเรื่องแรก  ได้ยินเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ... เพราะดูกันแทบจะลืมหายใจเลยมั้งคะ 
• เมื่อชมวีซีดีจบ  น้องๆ แต่ละกลุ่มก็ได้ขึ้นมานำเสนอ  โดยมี พี่บอย เป็นผู้ดำเนินรายการ  ขนานดูวีซีดีเรื่องเดียวกัน 4 กลุ่มย่อยก็นำเสนอได้ในมุมมองที่แตกต่างอย่างลงตัว 
• ดิฉันชื่นใจกับน้องๆ ผู้นำนิสิตรุ่นนี้อย่างมากจากโครงการนี้  น้องๆ ไม่ได้เพียงสรุปบทเรียนที่ได้  แต่เค้าสามารถนำบทเรียนไปเชื่อมโยงพร้อมกับยกตัวอย่างว่า ... หากเป็นเค้าจะนำ KM ไปทำอะไร เช่น การเตรียมตัวสอบแทนที่เค้าจะนั่งอ่านหนังสือแบบตัวใครตัวมัน  ฉันเก่งคนเดียว  ก็อาจจะมานั่ง ลปรร. กันในแต่ละบทที่แต่ละคนถนัดเพื่อให้ในชั้นของเค้าผ่านไปด้วยกัน --- นี่เป็นคำพูดของนิสิตปี 1 มน. ที่เพิ่งทำความรู้จัก KM เป็นครั้งแรกนะคะ  --- 
• ยังมีอีกหลายๆ อย่างจากโครงการนี้ที่ทำให้ดิฉันเชื่อว่า น้องๆ กลุ่มนี้จะสามารถร่วมสร้างสังคมแห่งการเรียนรู้  สังคมแห่งความสงบสุข  ให้กับประเทศไทยได้อย่างแน่นอน  เพราะน้องเค้าไม่ใช่แค่เด็กๆ อีกต่อไปแล้วในความคิดของดิฉัน  ...
• หลังจากเสร็จสิ้นการนำเสนอและรับมอบของรางวัล กันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ซึ่งขณะนั้นเวลาก็ปาเข้าไป 17.30 น.
• เรารู้สึกเกรงใจน้องๆ มาก  แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ อาจารย์วิบูลย์จึงได้ขออนุญาตน้องๆ เพื่อสรุปบทเรียน  และแนะนำเครื่องมือ KM อื่นๆ  จนถึงเวลาประมาณ 18.00 น.
• หลังจบโครงการน้องๆ นั่งฟังกันนิ่งไม่มีใครลุกออกจากที่นั่งแม้แต่คนเดียว จนท่านอาจารย์วิบูลย์ต้องกล่าวว่า "มีใครอยากปรบมือให้ผมก็เชิญนะครับ  ไม่ถือเป็นการไล่"  หลังจากนั้นเสียงปรบมือก็ดังขึ้นในห้องประชุม
• ดิฉัน และอาจารย์วิบูลย์เดินกลับมาที่รถ ... ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ... อาจารย์ถามดิฉันขึ้นมาคำหนึ่งว่า "เป็นไงบ้าง รู้สึกอย่างไรบ้าง" แล้วอาจารย์ก็พูดขึ้นมาว่า "ได้เจออะไรแบบนี้แล้วรู้สึกมีกำลังใจ"  นั้นคงหมายถึงว่า  "มีความสุข"
  ...
  
• บ่ายวันเสาร์ 3 ชม. ที่แสนยาวนานและประทับใจ ... น้องๆ ผู้นำนิสิต มน. มอบความสุขทางใจให้กับอาจารย์วิบูลย์และดิฉันอย่างที่พวกเค้าเองคงไม่รู้สึกตัว  --- ขอขอบคุณน้องๆ ทุกคน... ขอขอบคุณพลังลึกลับ ...

• ขอบคุณพี่ตูนศรีมากครับ
• ยินดีครับที่พี่กับอาจารย์วิบูลรู้สึกเช่นนั้น
• ผมก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน
• ขอให้พี่ตูนสงบสุข

     เราว่า นิสิต นักศึกษา ทุกคนเปรียบได้ดั่งเพชรค่ะ แต่จะทำไงให้เพชรนั้นดูแล้วสะดุดตา และดูมีค่า ... แสงไฟนั้นไงค่ะ แสงที่สาดส่องเพชรเม็ดนั้นให้ทอประกาย แต่เคยสังเกตไหมค่ะ ว่าบางครั้งแค่แสงอย่างเดียวก็ไม่พอ มันต้องอยู่ที่มุมตกกระทบเช่นกัน บางครั้งต้องหาตั้งหลายด้าน กว่าจะส่องแสงความเป็นเพชรได้ดี

     ก็เหมือนกับสังคม ที่ต้องเปิดโอกาศให้กับ "นักกิจกรรมเลือดใหม่" หลาย ๆ ด้าน เพราะแต่ละคนก็มีความสามารถที่โดนเด่นไม่เหมือนกัน

ชื่มชมในความก้าวหน้าของนักกิจกรรมของมนคะ ที่เปิดโอกาสให้กับนักกิจกรรมรุ่นต่อๆไปได้เข้ามามีบทบาทแสดงความสามารถออกมาให้ได้เห็น ต่างกับที่นี่คะ ที่นี่เป็นสังคมแบบต่างคนต่างอยู่มากเกินไป เป็นสังคมเมืองมากเกินไป นักกิจกรรมเลยมีอยู่เพียงแค่กลุ่มๆหนึ่งเท่านั้น

ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้กับนักกิจกรรมเลือดใหม่ทุกคนคะ

ตอบ สภานิสิต ม.พะเยา

• ใช่แล้วครับ โอกาสสำคัญที่สุด ทางสภานิสิต พะเยา หากมีเรื่องราวดีดีที่จะมาแลกเปลี่ยนกัน ก็เชิญได้นะครับ สมัครสมาชิกและเริ่มเล่าเรื่องเลย

ตอบ เลือดเทาแดง

• การมีปัญหานั้นเราต้องแก้ครับในฐานะที่เราเป็นผู้นำ เราต้องมีวิศัยทัศน์ในการนำมวลชน ไม่ใช่ให้มวลชนมากดดันแล้วถึงกระดิกพลิกตัว เลือด เทา - แดง คงหมายถึง มศว นะครับ สถาบันเราถือกำเนิดมาในเวลาใกล้เคียงกัน ว่างๆลองมาเล่าเรื่องให้ผมชื่นชมบ้างก็ได้นะครับ

ตอบ พี่จ๋ะจ๋า

• รูปที่เห็นในบล๊อกพี่บอยที่รับหนังสือนั้นไม่ใช่ผมครับ
• แต่เป็นผู้นำนิสิตเลือดใหม่ที่หน้าตาอาจคล้ายกัน แต่ไม่ใช่แน่นอนครับ
• งานนี้ผมเป็นหนึ่งในทีมให้ความรู้ครับ หนังสือเขามอบให้กับผู้เข้าร่วมสัมมนา
• ขอบคุณมากครับ