ให้น้ำใจให้น้ำคำจำจ่อจิต

 ชุบชีวิตชนชาวเขาเฝ้าห่วงหา

 มอบสิ่งของให้เป็นทานท่านให้มา

 น้อมวันทาแด่นักบุญขุนเขาเอย.

กรณีพระจูเลี่ยน อาภาธโร ในชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร : นักบุญแห่งขุนเขา ( ดูใน Youtube ) 

ช่วงเตรียมเรื่องนี้เอาไว้ประกอบการสอนวิชาเกี่ยวกับพระพุทธศาสนา

หอมอะไรในรั้วบ้านสำราญจิต
ชื่นชีวิตรุ่งอรุณอุ่นเกสา
เดินเลาะเล่นรอบหมู่บ้านรติมา
ได้เวลาหวนกลับคืนถิ่นบ้านตน
แวะข้างเรินเพลินคำชวนคู่ชีวิต
ดมสักนิดมะลิซ้อนบานหน้าฝน
หอมระรื่นชื่นนาสาครายืนยล
เราสองคนยิ้มระรื่นชื่นชีวี

ยามเย็นย้ำสนธยาอีกคราแล้ว
ไร้วี่แววว่านกกาถลาว้อน
ลืมแล้วหรือรวงรังครั้งเคยนอน
ปล่อยให้คอนคอยเก้อเธอไม่มา

ขับรถมาติดไฟแดงมองเห็นคำ
นึกขันขำจำมาเล่าเราแลหัน
ขำในใจเดินผ่านไปอย่าทักกัน
เพราะทุกวันรักคนง่ายเสียจริงเอย.
มุมคิดติดท้ายรถตู้ว่า
...เดินผ่านอย่าทักเพราะรักคนง่าย...
ฮา ๆ

ความเชื่อใด ๆ ที่มีพลังต่อการดำรงชีวิตของคนนั้นมักจะยืนยงอยู่ได้นานหลายพันปี

ความโศกเศร้าเสียใจในประวัติศาสตร์ของคนนั้นมักมาจากความเชื่อในพลังของอารมณ์ความรู้สึก

อันว่าความรักถือว่าเป็นต้นตอของงานวรรณคดีและศิลปะ  บทกลอนที่ไพเราะสวยงามนั้นกวีมักแต่งมาจากความรักไม่ใช่มาจากเหตผล

แท้จริงแล้วหัวใจของคำสอนทางพระพุทธศาสนานั้นคือ  สอนคนให้ใช้ชีวิตอย่างไรจึงไม่มีความทุกข์นั้นเอง

อันคนเรานี้ถ้าคิดอะไรเบลอ ๆ เป็นลาง ๆ ก็ไม่มีทางที่จะพูดหรือเขียนอะไรออกมาชัดเจนได้

ศาสนาเปรียบเสมือนศาลาริมทางเป็นที่พักอาศัย  ผู้คนที่นับถือศาสนาเปรียบเหมือนมาคอยหลบแดดฝนและเพื่อเดินทางชีวิตต่อไป

อันความรู้นั้นมีคุณสมบัติคือความจริง  ความจริงนี้ละถ้าเรารับรองได้ด้วยประสาทสัมผัสนั้นคือข้อเท็จจริง  และตราบใดถ้ายังมีความสงสัยได้ก็ยังไม่ถือว่าเป็นความรู้

ในบรรดาหลักคำสอนทางศาสนาที่ผู้นับถือมีความเห็นแตกต่างกันนั้นมักจะเป็นฝ่ายความเชื่อไม่ใช่ฝ่ายความรู้  และความเชื่ออย่างนั้นทำให้เกิดขัดแย้งกัน  ทะเลาะกันได้  เพราะเชื่อต่างกันไงละ 

กรณีโลกแห่งแบบตามมุมมองของพลาโต้นั้นก็เป็นเพียงโลกในจินตนาการเท่านั้นเอง  ซึ่งเป็นความเชื่ออันเป็นเรื่องเฉพาะตัว  ส่วนตัว  เหมือนกับการนับถือศาสนา  ที่ไม่มีที่สิ้นสุด  แต่โลกกลมนี้สิได้มาจากความรู้เป็นสากล  ข้ามพรมแดน  เป็นส่วนรวม  และมีที่สิ้นสุด

ในแนวคิดที่ลุ่มลึกพยายามบอกอะไรเราว่าความจริงที่เป็นแก่นแท้นั้นคืออะไรซึ่งแน่นอนว่าต้องใช้ดวงตาปัญญาเท่านั้นละจึงมองมุมลึกอย่างนี้ได้นี่ละคือ อภิปรัชญา  ( Metaphysics )

คนเรานี้มีคุณสมบัติอยู่ 2 อย่างคือ  ทางรูป  สสาร  ได้แก่รูปร่าง  หน้าตา  มักมีข้อสงสัยน้อยกว่า  ทางนาม  จิต  ได้แก่  ความคิด  อารมณ์  ความรู้สึก  ที่มักมีปัญหามากเพราะไม่รู้ว่าใครคิดอะไรอยู่  เป็นต้น

คนที่ได้ชื่อว่าเป็นนักปรัชญานั้น  เขาจะมีคุณสมบัติชอบคิดชอบสงสัย  เช่น การเห็นพระจันทร์เต็มดวงในยามค่ำคืน เกิดมุมคิดเช่น  ภาพที่ตนเองเห็นนั้น  กับ  ความเป็นจริงของสิ่งนั้นเป็นอย่างไร

กฎแห่งกรรมถ้าจะว่าไปแล้วคือข้อตกลงหรือกติกาแห่งความเที่ยงธรรม  หรือความสมดูลแห่งการกระทำของคนนี่เอง

อันชีวิตครอบครัวเหมือนเปลือกไข่ไก่ที่มีวันแตกถ้าดูแลไม่รักษาไว้ให้ดีแค่แวบเดียวอาจสูญเสียไม่มีวันจะหวนกลับคืนมาได้  เราต้องประคองถนอมรักไว้ให้ตราบนานเท่านาน

งานใด ๆ ที่ยิ่งใหญ่ต้องค่อยคิดค่อยทำไปทำอย่างรอบคอบมีสติอยู่ตลอดเวลาดีที่สุด  เพราะงานใหญ่ ๆ มักมีสิ่งที่เกินคาดเดาเกิดขึ้นได้

ความสมบูรณ์ของการดำเนินชีวิตคือการยอมรับตนเองได้ในทุกเรื่องราวซึ่งจะทำให้จิตใจมีความกล้าหาญเดินทางชีวิตต่อไป

ความสงบใจในตนเองได้ไม่ไหวหวั่นไปสถานการณ์ใด ๆ นั้นคือวิธีเตรียมพร้อมรับกับความจริงอย่างดีทีเดียว

ความเชื่อมั่นในตนเองต้องรักษาไว้เพื่อก้าวไปสู่ความสำเร็จ  และจะได้สร้างแรงบันดาลใจให้ผู้อื่นได้อีก

ในทุกเส้นทางมีความหลุมพรางมีบ่อให้ตกเป็นอุปสรรคมาก ที่สำคัญเราจะเรียนรู้จากหลุมพรางนี้เพื่อข้ามพ้นไปได้อย่างไร  ถ้าใจยังสู้ยังมีช่องทางชนะแน่ ๆ 

การเรียนรู้ด้วยตนเองนั้นมีแง่คิดอยู่ว่าจะทำอะไรขอให้รู้จริงรู้ลึกและสามารถทำต่อยอดได้ก็นับว่าเพียงพอละ

โลกความคิดมีอยู่จริงในทุกคนสิ่งนี้เป็นนามธรรม  คนแสดงโลกความคิดออกมาทางงานหนังสือและงานศิลปะ