การแยกเนื้อพระแท้ออกจากพระเก๊

ก็แค่ดูความเก่าจริงๆ ของเนื้อและผิว ตามชนิดของวัสดุและองค์ประกอบ (ที่จะเรียงเป็นลำดับ ตามอายุของการเกิดก่อนหลัง)
ทับซ้อนกันเป็นเวลา สิบปี ร้อยปี พันปี ที่เรียงซ้อนกันทั้งแนวระนาบและแนวดิ่ง จนดู "เหี่ยว" อยู่ในเนื้อ
เป็นระบบและกลมกลืนกันทั้งหมด ไม่มีอะไรที่ดูเป็นส่วนเกิน หรืออะไรที่หายไป

แยกออกจากพระเก๊ ที่เป็นคราบโปะที่มั่วๆ (ที่ช่างทำพระเก๊จะพยายามใช้สารเคมี ประเภท "กาว" ต่างๆ ที่มีสีและเนื้อใกล้เคียงกับของแท้ แต่งขึ้นมาในเวลาสองสามวัน)
ทำให้ผิวพระเก๊ ดูแล้ว ตึงๆ เละๆ เลอะๆ มั่ว ไม่เป็นระบบตามหลักและลำดับของการเกิด บางอย่างเกิน บางอย่างหายไป

เท่านั้นเองครับ

บทเรียนในการศึกษา "วิธีการดูพระเครื่อง"

นักส่องมือใหม่จำนวนมาก (รวมทั้งผมด้วย) มักไม่เริ่มจากง่ายไปยาก ไปจับยากทีเดียว คือพระเก่าๆดังๆ เก๊เยอะๆ

แทบไม่สนใจกับพระใหม่ๆ แท้ๆ ดูง่ายๆ ที่จะเป็นบันไดให้เราเรียนรู้ตามลำดับ ตามอายุ ตามการพัฒนาการ

ทำให้พวกเรายังหลงทางกับพระเก๊หลากฝีมือ แบบโงหัวไม่ขึ้น

ผมก็เคยเป็นเช่นนี้ แต่ปัจจุบันผมกลับมาศึกษาพระใหม่ๆ จนเข้าใจพัฒนาการ และหลงทางน้อยลง

แต่ก็ยังเป็นห่วง "นักส่องมือใหม่" ที่ยังหลงทาง

อีกทั้งคนกลุ่มนี้ ยังใช้วิธี "ยอกันเอง" แบบต่างคนต่างไม่รู้ความจริง ว่าแท้หรือเก๊

พอใครสะกิดว่าอาจจะเก๊ จะโดนต่อว่า หรือรุมอัดทันที

ปัจจุบัน บางท่านยังไปหวังพึ่ง

• วงการประกวดพระเก๊
• ใบรับรองพระเก๊

เชื่อว่าจะทำให้ "พระเก๊" กลายเป็น "พระแท้" เป็นหลัก

พอเข้าระบบตลาดพระจริงๆ เซียนเขาก็ "ตีเก๊" มา บางคนก็ไปว่าเขาจะหลอกซื้อพระราคาถูก (ซึ่งก็จริงบางส่วน) โดยไม่หันกลับมาดูพระของเรา ว่าเขาตีเก๊ด้วยเหตุใด

เป็นเช่นนี้เอง ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ

ก็คงต้องปล่อยให้เจ็บไปก่อน แล้วให้เขาเรียนรู้เองมั้งครับ

อิอิอิอิอิอิอิอิอิ

พระเนื้อดินจะดูง่ายๆ และ ดินดิบน่าจะง่ายที่สุด เพราะมีตัวแปรตัวเดียว คือ
สัดส่วนน้ำว่านกับดิน ทำให้

มีแค่ 3 เนื้อ หลักๆ คือ 
แก่ดิน สมดุล และแก่ว่าน
การผุของผิวจะเกิดน้อยมาก ไม่ออกสีสนิม มีแต่สีน้ำว่านหลากโทนสี ฉ่ำในเนื้อ

แต่ดินเผา จะมี 2 ปัจจัย คือ
ก. ความร้อนของไฟที่มีสีต่างๆในเนื้อ ทำให้เนื้อดูแห้งๆ และ
ข. อัตราการผุกร่อนของผิว ที่จะทำให้เกิดสีสนิมเหล็กที่ผิว

 
เนื้อดินก็มีเท่านี้

หลักง่ายๆในการดู "พระกรุ" แท้ๆ อย่างรวดเร็ว เมื่อไปเดินตลาดพระ

1. หลากโทนสี ทั้งแนวราบ(บนพื้นผิว) และแนวดิ่ง (การงอกทับกันหรือตามรอยสึกกร่อน)
2. ผุหรือกร่อนอย่างน้อยสองแบบ คือจากในกรุ (รอบองค์เสมอกัน) และจากการใช้ (ส่วนนูน)
3. เนื้อในแกร่งแน่น เนื้อนอก(ตามร่องที่ผิวยังเหลือ)จะดูยุ่ย
4. ศิลปะ มีที่มาชัดเจน (ต้องศึกษาพุทธศิลป์ของแต่ละยุคแต่ละเมือง)
5. มีพิมพ์ทรง และตำหนิถูกต้อง

แล้วจึงค่อยขอส่อง เพื่อดู

6. มีชั้นต่างๆครบ ตามหลักการแต่ละเนื้อ ทั้งดินและโลหะ
7. ถ้ามีเม็ดทราย ผิวนอกจะต้องมน และกร่อนเป็นริ้วละเอียดทุกเม็ด และมักมีร่องทรายรอบเม็ด
8. ถ้าดินดิบ จะฉ่ำใน แห้งนอก (ถ้าแก่ว่านจะฉ่ำทั้งในและนอก)
9. ถ้าดินเผา จะเห็นชั้นของการเผา และชั้นของการผุสวนทางกัน
10. พระรอดเนื้อหินเผา เนื้อจะต้องเป็นหินกร่อน มีทั้งชั้นการเผา และชั้นการผุสวนทางกัน

เห็นดังนี้แล้วจึงค่อยหยิบ

สำหรับคนที่ดูเป็นจริงๆแล้ว ดูชัดๆเพียงข้อเดียวก็ผ่านเลยครับ

ความยากในการส่องพระสมเด็จ มีสองขั้นตอน

ขั้นที่ 1. ดูพระเก๊เป็นพระแท้ และ
ขั้นที่ 2. ดูพระแท้เป็นพระเก๊

ขั้นแรกมาจากยังตามฝีมือช่างไม่ทัน เห็นอะไรก็ดูแท้ไปหมด

ขั้นที่สอง เริ่มตามฝีมือช่างทันบ้าง แต่ความเข้าใจเรื่องความหลากหลายของเนื้อพระสมเด็จยังไม่พอ เห็นแปลกๆ ก็ตีเก๊ไว้ก่อน

ดังนั้น จึงต้องมาทำความเข้าใจถึงความหลากหลายของ
...
ก. ระดับปูนดิบ มาก ปานกลาง น้อย
ข. ระดับปูนสุก มาก ปานกลาง น้อย
ค. ระดับตั้งอิ้ว มาก ปานกลาง น้อย

แค่นี้ก็มีตั้ง 3x3x3 =27 แบบ แล้ว

ยังจะมี
ก. เนื้อปากครก ก้นครก เนื้อหยาบ เนื้อละเอียด
ข. การกดพิมพ์ แน่น ไม่แน่น เนื้อหนา เนื้อบาง

หลังจากนั้น ก็จะมีการลงรักแบบต่างๆ หรือไม่ลงรัก
การเก็บไว้ในที่ ร้อน เย็น แห้ง ชื้น
และการใช้งานแบบต่างๆ
การล้าง การดูแล การใส่ตลับ การเลี่ยมกรอบ

สิ่งเหล่านี้จะมีผลต่อผิวและเนื้อพระแท้
ที่ทำให้พระสมเด็จเนื้อผงปูนเปลือกหอยแต่ละองค์แทบจะไม่เหมือนกันเลย

ผมลองนั่งส่องวันนี้ ทึ่งจริงๆ บางองค์ยังอ่านกระบวนการยังไม่ออกเลย

ยังไม่ต้องพูดถึงองค์ที่เรายังไม่เคยเห็น

ดังนั้น แม้จะมีสองร้อยองค์ ก็จะยังหาที่เนื้อเหมือนกันได้ยาก

แล้วเราจะไปเคยเห็นเนื้อพระหมดทุกแบบ จนผ่านขั้นที่สอง ได้อย่างไร

คงจะต้องตีเก๊พระแท้ไปอีกนานพอสมควรทีเดียว

นี่คือปัญหาของผมในวันนี้ครับ

อิอิอิอิอิอิอิ

เมื่อวาน 18 เมย 56 มีนักเรียนรุ่นใหญ่ ที่เป็นนักธุรกิจรุ่นกลางๆ จาก กทม ขับรถเบนซ์มาเรียนวิธีดู พระเนื้อผง เนื้อดิน และเนื้อชิน ที่บ้านผม

ขนพระเก๊มา 2 กระเป๋าใหญ่ ผมใช้เวลาดู ทั้งหมดประมาณ 10 นาที ก็ตีเก๊ได้หมดทุกกล่อง
โดยการดูทีละกล่อง เพราะเก๊ตาเปล่าล้วนๆ รวมแล้วเกือบร้อยกล่อง
ที่น่าจะมีทุนการหยิบมาหลายล้าน มีเลี่ยมทอง ตลับทอง ไม่ต่ำกว่า 20 องค์ เต็มสองกล่อง

ผล...... เก๊ 100%

หลังจากนั้น ผมก็ให้หัดดู "วัสดุการสอน" ของแท้ ทั้งเปลือกหอย ดิน หิน ทราย ฯลฯ

พอทดสอบความรู้แล้ว จึงให้เริ่มดูจากพระแท้ดูง่าย ไปหาพระแท้ดูยาก

พอดูเป็น ก็เริ่มอธิบายหลักการดูพระแท้ ทีละองค์

โดยเน้นหลักการ และพัฒนาการของพระแต่ละเนื้อ

ทำให้เขาเพิ่งเข้าใจวิธีการดูพระแท้
และรู้ว่าตัวเองหลงทางมานาน หมดไปหลายล้าน

พออธิบายจบ ใช้เวลาประมาณ 4 ชั่วโมง

เขาก็พูดออกมาอย่างโล่งใจ ว่า

"ผมรู้สึกว่า "ดูพระแท้ เป็นแล้ว" อย่างน้อยก็อีกระดับหนึ่ง"

เป็นเช่นนี้เอง
555555