ส่งภาพแก้ง่วงมาให้ยั่วน้ำลายครับ

ผมลืมรหัสผ่าน ลืมemail ผมสมัครสมาชิกนานแล้ว แต่ไม่ได้ใช้นาน
จนลืม มาค้นเจออีกทีก็ลืมเสียแล้วขนาดยังหนุ่มๆอยู่นะครับเนี่ย

https://www.gotoknow.org/user/tanapipat/posts

ลิงค์นี้เป็นลิงค์ที่เกี่ยวกับ เผ่าภูไท

https://www.gotoknow.org/posts/256148

บันทึกเรื่องเดิมๆของผมเข้าไปอ่านได้นะครับ

เอาภาพอบรม ATC ฺBTC มาฝากครับ คิดถึง

หนุ่มสาวโรงงาน คงกำลังตั้งหน้าทำงานอย่างตั่งใจ ตอนนี้คงเป็นช่วงพักกะกลางคืน แสงไฟสลัวๆ ยามค่ำคืน หนุ่มสาวโรงงาน ร้อยพัน กำลังทอฝันให้คน ทางบ้าน...นา หอบเอาชีวิตบ้านนา เอาเเรงแลกเงิน ทอถักฝัน รอวันกลับคืนบ้านเรา

ดั่งเรือ ล่องลอยกลางโพ้นทะเล

ผมเติบโตมากับทุ่งนาป่าเขา ลำเนา ไพร ตั้งแต่เกิดมาผมก็อยู่ในอ้อมกอดของธรรมชาติจริงๆ ไฟฟ้าไม่มีใช้ มีแค่ตะเกียง ที่เอาเชื่อผูกกางเกงหรือเอาผ้าพันๆกันแล้วใช้กระป๋องน้ำมัน 2Tเจาะฝาให้เป็นรูเล็กๆแล้วก็เอาใส้ที่เตรียมไว้สอดใส่รูที่เจาะไว้ แล้วก็เติมน้ำมันโซล่าใส่ในกระป๋อง แล้วก็ยังมียางไม้ที่เขาไปเจาะเอาที่ต้นยางนาแล้วเอาใบตองห่อพัน ที่บ้านผมเรียกกระบอง ภาษากลางผมไม่รู้เรียกว่าอย่างไร ที่บ้านผมมีควายเอาไว้ไถนา ผมชอบเวลาพ่อหรือพี่ๆไถนาแล้วผมเองก็ไปเดินตามรอยไถ เห็นก้อนดินที่มันพลิกตลบผมก็สนุกตาม พอพ่อไถเสร็จก็จะเอาควายไปผูก พ่อก็จะอุ้มผมขึ้นขี่หลังควายบักเทิก (ควายตู้) ขี่หลังควายมันโยกเยกๆ แต่ก็สนุกเวลามันพาเดินเลาะตามคนนา

ผิวปากไปด้วยแล้วมีความสุขกับเวลาในช่วงนั้น

แมงปอ แมลงปอ ที่บ้านภูไท อ.ดอนตาล จ.มุกดาหารบ้านผมเอิ้น แมงน้ำโม้ ตอนผมเรียนอยู่ระดับประถม หน้าฝนช่วงกำลังไถหว่าน ตอนเลิกเรียน ผมเเละเพื่อนๆ และพี่ๆ ก็มักจะไปเล่นที่สนามฟุตบอลโรงเรียนกัน ผมจะเห็นเจ้าแมลงปอบินอยู่สนามนับร้อยๆตัว เหมือนมันก็ออกมาบินเล่นเหมือนกัน แต่เดียวนี้ ไม่ค่อยเจอแล้ว ...ครับแบบนั้น

ส่งภาพสวยๆค่ำคืนนี้ก่อนเข้าสู่นิทราฝัน...

วิธีใส่ภาพผ่านมือถือ
ในหน้าแรกหากไม่มีที่ให้อัพโหลดภาพลองทำเหมือนผมได้นะครับ โดยการเขียนอนุทินก่อนแล้วกดจัดเก็บข้อมูล พอจัดเก็บข้อมูลเสร็จก็ เข้ามาหน้าอนุทินอีกครั้ง แล้วก็เลือกแก้ไข พอเลือกแก้ไข ก็จะมีที่ให้เลือกอัพโหลดรูปภาพแสดงขึ้นมาด้านล่าง เราก็สามารถอัพโหลดภาพได้แล้ว ผมใช้วิธีนี้ครับ และก็ยังใช้อยู่ ณ ตอนนี้

เป็นวิธีแก้ไขเบื้องต้นครับ สำหรับการอัพโหลดภาพ ครับผม

ตอนแรกกะจะเขียนเรื่องที่เขียนไว้ในใจ
เปิดมาพบหน้าอนุทินสวยใสวัยหวาน
ทำให้ข้างรู้สึกเบิกบาน
เหมือนอยู่บ้านหลังใหม่สดใสกว่าเดิม

มอบภาพเบิกบานจิต

นอนเขียนจดหมาย เขียนถึงคนรัก ไต้เเสงเทียน

เพื่อพรุ่งนี้จะได้ไปหยอดตู้ไปรษณีย์ บางครั้งเราก็เอาแป้งใส่นิดหน่อยให้หอม จ่าหน้าซองปิดแสตมป์ เดินไปด้วยใจอิ่มเอิบเพื่อให้คนรักได้อ่านจดหมายของเรา

อยากให้เขารู้ถึงความรู้สึกของเรา พอหยอดตู้เสร็จก็นับวันรอเขาตอบกลับมา รอด้วยความหวังที่จะได้อ่านตัวอักษรภายในซอง เฝ้ารอไปรษณีย์มาส่งวันแล้ววันเล่า รู้สึกใจเต้น เมื่อได้รับจดหมายที่ จ่าหน้าซองคนส่งจดหมายมาคือคนรักเรา...มันดีมากครับ

กลับบ้านมองภาพที่แขวนอยู่ฝาบ้าง

ยืนมองนานสองนาน รูปเก่า ของ พ่อ แม่ ปู่ ย่า

ต้นตระกูล เรื่องราว ที่ผ่านมา แต่เล็กจนเติบใหญ่

ชอบนั่งฟัง คนเฒ่าแก่เล่าเรื่องราวสมัยก่อน

จดจำเรื่องราว เป็นเรื่องราวที่ตรึงใจเวลาได้ฟังคนเฒ่าแก่ เล่าเรื่องราว แล้วจินตนาการเข้าไปตรงจุดนั้น มโนภาพตอนนั้น ยืนมองภาพแล้วน้ำตาซึม

เรื่องราวครั้งเก่าก่อนมันประทับใจ ดั่งภาพขาวดำที่แขวนอยู่ตะปูเข็มข้างฝาบ้าน นึกถึงบุญคุณ พ่อแม่

เมื่อคืนผมได้เจอเรื่องราวของอาจารย์"ไม้ร่ม" แกบอกว่าแกบ้าจริง บ้าที่จะตามหาความจริง

แกเดินตามกระแสธรรมชาติ แต่เราซิไม่ได้เดินตามกระแสธรรมชาติ ตัดไม้ทำลายป่า

ค่ำคืนยามหนาว เสียงรถเครื่องวิ่ง ทั้งคืนในเมืองใหญ่

บ้านนาป่าไพร เสียงลมไหว ปลายหญ้า ลมหนาวพริ้วผ่านกายา คืนนี้นา ขอจงหลับตา..นิทราเอย

แนวคิดที่ละเลงอยู่ในสมองปะปนด้วยเทคโนโลยี

กับรอยแผลแห่งธรรมชาติที่บาดลงในหัวใจส่วนลึก

วัฒนธรรมแห่งรอยร้าวลึกในใจให้คิดถึงตลอดเวลา

กับห้วงเวลาที่พาตัวตนมาเป็น ทาส น้ำเงิน ที่ไม่มีวันจะออกจากห่วง วัฏจักร นี้ได้เลย

ในความเป็นเทคโนโลยี แต่ใจนั้นอยากสัมผัสกับธรรมชาติ กับวัฒนธรรม ของเราที่ มีมายาวนาน

มีความเอื้ออาทร รักใคร่ กลมเกลียวดังก่อนมา ...

ยิ่งดึกยิ่งปลอดโปร่ง เหมือนสมองเป็นทางด่วนพิเศษที่ตัวหนังสือมันวิ่งอยู่ในหัวสมอง แต่มันกรองกลั่นออกมาแล้วไม่ได้ความ เรียกข้อมูลนี้ว่าข้อมูลดิบ

ฝันดีครับอยากใส่รูปแต่หาที่อัพรูปไม่เจอ

สิ่งที่เราตามหา

สิ่งที่ใช่สำหรับตัวเอง

สิ่งที่ตรงกับตัวเอง

ไม่มีสิ่งใดๆ มันคือตัวเราเองต่างหากล่ะ

เฝ้าฝันตามหา เพ้อมันอยู่ที่ตัวเรา

นกน้อยทำรังอยู่นาข้าว การสร้างรังที่สร้างเพียงเพื่อพอตัวให้ได้อยู่ใช้วัสดุในนาข้าวสร้างบ้านอยู่เพียงกาย

ธรรมชาติสร้างธรรมชาติ

เสียความรู้สึก จะแนบรูปภาพส่งสักหน่อย

พอกดโหลดเจ้าช่องโหลดภาพก็หายไป

ข้อความที่เขียนไป ก็หายไปพร้อมหน้าใหม่มาแทน

และก็แนบภาพไม่ได้ ....เศร้า

สบายๆยามเย็น

ในเมืองกรุง

ลาทุ่งหอมหมู่มวลไม้

ลาทุ่งลานามาแสนไกล

ค่ำลงคราใด คิดถึง จัง...

งานว่างของผมทำป้ายเล็กๆแปะมุมรูป

ขนมที่ทำเองและขายได้ น่าทานไหมครับ

ข้าวนาปีนี้ก็ยังสวยเหมือนเคย

ทุ่งนาไร้เด็กเดินคันนา

ควายเลาะเล็มหญ้าตามคันนา

พ่อแบกจอบเสื้อเก่าๆ เกงขาสั้น ไม่ใส่รองเท้า เดินผิวปากลงท้องทุ่ง

เมื่อก่อนดูกันทั้งคุ้งบ้านเลย มีทีวี สีอยู่หลังเดียว ได้ความรู้ดี

ไม่มีอะไร

เท่ากับการได้กินข้าว อิ่มสบายท้อง

ครัวหลังบ้านของแม่ครับ

มารดา ผู้เป็นชาวนา

หวังให้ลูก ได้ทำงานดี

แต่ผมว่า สิ่งที่ดีที่สุดคือสิ่งที่ พ่อ แม่

มีไร่นา ที่ดินทำกินไว้ให้

ดอกอะไร ใครรู้บ้าง

ผมแค่รู้ว่างาม ตามคันนา

สีขาว สะอาดตา

เพลินเพลาชม ดอกไม้ป่าเอย

กระติบข้าว

การสานกระติบข้าวที่ใช้วัสดุที่แตกต่างกัน

แต่วิธีการและขั้นตอนไม่แตกต่างกัน

วัฒนธรรมเลือนคนเริ่มไม่มีความรู้ในด้านงานฝีมือ

ฝีมือแรงานเราหันหน้าเข้าโรงงานกันหมด

แต่สิ่งเหล่านี้กำลังจะค่อยๆเลือนหายไป

กระติบข้าว

ครูกศน. ลงพื้นที่พูดคุยกับผู้เฒ่าคนแก่ในพื้นที่การสานกระติบข้าวด้วยกก

แมงโม่ของผมก็คือแมงปอ

ภาษาภูไทกะเลิง

เอิ้นแมงน้ำโม้

แต่ผมผันเอาสั้นๆ แม่งโม่

หน้าฝน

เวลาผมไปเล่นที่สนามฟุตบอล

จะมีแมงโม่บินอยู่รอบตัวเรา

บินกันเต็มสนาม

แต่เดียวนี้ไม่เห็น

เด็กไม่เคยไปวิ่งเล่นกลางสนาม

เด็กจะอยู่บ้านกดโทรศัพท์มีือถือ อยู่หน้าจอ

จะว่าไป ที่เกิดเป็น คนต่างจังหวัดก็มีความผูกพันธ์ที่แสนสุขมากครับ