เรียนท่านมหาอักขฯเจ้าค่ะ

...สิ่งที่ดีๆ สำหรับเรา..... อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับคนอื่นก็ได้

กำลังคิดนึกตรึกตรอง กับความเห็นประมาณนี้อยู่พอดีค่ะ

ตรึกตรองจนหลับไปสองคืนแล้ว

คืนแรกฝันร้าย ฝันว่าอุ้มทารกไม่กี่เดือน เธอป่วย ปากเปื่อยและไม่มีพลังเลย

ตนเองใช้ยาขวดจิ๋ว แต่ฤทธิ์แรง ค่อยๆหยอด กวาดๆๆไปทั่วปากเด็ก

ปรากฏว่าเด็กพับไปเลยค่ะ คนใกล้ๆบอกว่า เด็กหมดลมหายใจไปแล้ว ใจแป้วเลย

แต่เหลือเชื่อค่ะ มีผู้วิเศษนำยาน้ำใสๆ หยอดไปในปากเด็ก เด็กฟื้นคืนชีพ!

ถามว่า น้ำใสๆนั้นคืออะไร ได้คำตอบว่า เป็น "ชารางจืด" ๕๕๕

...เมื่อคืนนี้ หลับไปขณะคิดนึกตรึกตรองตามเคย แต่ฝันดีขึ้นมาหน่อย

ฝันว่าจัดชุดล้างจานอยู่สองชุด กะละมังเรียงเป็นตับ ง่วนอยู่นั่นแล้ว

โต๊ะสูงไปเตี้ยไป น้ำยาพอไหม...

รู้สึกสบายใจ ที่ได้จัดวางอย่างรอบคอบ

... ฉันใดก็ฉันเช้า ๕๕๕

ตอนนี้ เบรคบันทึกตนเอง ไว้ที่บทเรียนราคาแพง

อาการขยาด รุนแรงเป็นระยะๆ

บางครั้ง บอกตนเองว่า...

"ไอ้หนู...กลับไปพิจารณา ผ้าขาวหนอๆ ซะ จะเหมาะกว่า" :)

เพื่อนเค้าเคยถามว่า..."การเรียนรู้ผ่านเน็ต มันเป็นการปฏิบัติธรรมตรงไหน?"

เธอเป็นคนตรงๆใสๆ แต่คำตอบเรา มันออกไปนอกท้องนาโน้นแน่ะ :)

"ช่วงเข้าคอร์สมหัศจรรย์กับอาจารย์หนึ่ง เราติดค้างกับอาการตัวเอง

เล่่าความเป็นไป ถามท่านว่า เบื้องหลังอาการนี้ มันมาจากอุปปาทานส่วนไหน

ท่านบอกสั้นๆว่า...มันบ้ายอ" ร่ายยาว มีเว้นวรรคเล็กน้อย:)

..."เราเคยขุดปูจำศีลหน้าแล้งตอนเด็กๆในท้องนานะ(ชวนอาหมวยออกทุ่งอิอิ)

ขุดทีไร ไปไม่ถึง..รังปู รูตันทุกที ผู้ใหญ่เค้าบอก ต้องขุดเปิดพื้นที่ปากหลุมกว้างๆ

เสียมมันลงแบบแคบลงเรื่อยๆ(เป็นกรวย)เห็นมั้ย...

เรา...ทำโจทย์ที่ติดค้างมานานปีหละ แต่ถอนเหตุไม่ได้ ไม่ถึง

ค่อนข้างเชื่อนะว่า การเปิดพื้นที่คบคุ้นผู้รู้...ที่รอบทั้งโลกและธรรม

จะเป็นคำตอบให้เราเข้าถึงตัวปูได้ในวันหนึ่งแน่นอน ๕๕๕"

เรา...มีความหวัง แต่เพื่อนยังงง เธอคงข้องใจ อะไรมันต้องลงทุน

..แสวงหาวิธีการปานนั้น

เลยขยายต่อว่า...

"เราถอนเหตุไม่ถึง เรียนรู้ทุกข์กว่าจะทะลวงเหตุได้

พระท่านว่ายากยิ่งกว่าจักผมเส้นเดียวเป็นร้อยแฉก แต่ละแฉกต้องเท่ากันด้วย"!

"ยิงลูกศรร้อยดอก ให้เข้ารูกุญแจดอกเดียวได้"!

"มันต้องทุ่มเท เรียนรู้ฝึกฝนต่างกันนะ คนบารมีแก่กล้าก็โอเค

แต่เรามันทุนน้อย..." 

นั่นคือที่มาของการสมัครสมาชิกที่นี่ GtK.

แต่ช่วงที่เข้ามาติดตามจริงจัง เป็นช่วงที่ตนเองเริ่มมีปัญหาเรื่องงาน

ตามด้วยปัญหาทางบ้าน รังสีลีลาภาษาวิธีคิดฯลฯ

...ดีสำหรับเรา แต่คงไม่ดีสำหรับคนอื่น

เงี่ยหูฟัง แบบปรโตโฆษะ-โยนิโสมนสิการอยู่

เรา...ยังคงอภัย ให้โอกาสตนเองอยู่

แต่ผู้อื่นเค้าอาจจะ..ไม่ไหวกะเราแล้วก็ได้

...แม้กราบพระทุกครั้ง ครั้งที่สี่ระลึกถึงพระคุณพ่อแม่

ครั้งที่ห้าระลึกถึงพระคุณครูบาอาจารย์

คั้งที่หก กราบขออโหสิต่อผู้ที่เราได้ล่วงเกินเบียดเบียนใดๆ

ครั้งที่เจ็ดขอขมาต่อดินน้ำลมไฟในโลกนี้ฯลฯ

...แม้กระนั้น ก็มิอาจช่วยให้ความเป็นไป กาย วจี มโน...ราบรื่นลงตัวนัก

จึงคิดว่า...ก่อนจะเดินหน้า... ข้าผู้น้อย คงต้อง..ทำให้ตื้นซึ่งอาบัติ ซะละกระมัง :)

ขอมุมอนุทินของท่านอาจารย์อักฯมุมนี้ เป็นมุม "วิเวก"

เพื่อการสารภาพบาปจะได้ไหมคะเนี่ย

ไม่สะดวกที่จะเข้า Fb หนะค่ะ

ขอบคุณล่วงหน้านะคะ (ร่ายยาวมานี้ ยังไม่เข้าเรื่องเลย หุหุ สาธุค่ะ)

สวัสดีครับ คุณ Tawandin

* ขอบคุณมากๆ เลยครับ ที่กรุณาแวะเข้ามาเยี่ยมเยือนในอนุทินนี้ และเขียนความคิดเห็นมาซะยาวเฟื้อยเลย ซึ่งนอกจากจะอ่านไป ขำไปแล้ว ก็ยังได้แง่คิดหลายอย่างเพิ่มเติมขึ้นด้วยต่างหาก

** การทำงานต่างๆ ก็ย่อมจะมีอุปสรรคบ้างเป็นธรรมดานะครับ เพราะในสังคมนี้มีคนที่หลากหลายและนานาจิตตัง ร้อยคนก็ร้อยความคิด ไม่ได้คิดเหมือนกันเลยสักคน ปัญหาหรือความขัดแย้งทางความคิดก็เลยเกิดขึ้นเป็นธรรมดา ทั้งนี้ ขึ้นอยู่ที่ว่าเมื่อมีปัญหาแล้วเราจะมองมันอย่างไร และจะแก้ไขกันอย่างไรดี ผมเองก็เจอปัญหานี้บ่อยๆ เช่นกัน เล็กบ้างใหญ่บ้าง แต่ก็แก้ไขและทำความเข้าได้ทุกเรื่อง....

เรื่องล่าสุดที่เกิดขึ้น ก็คือ กรณีที่ผมพาเด็กๆ ทำโครงการอนุรักษ์อีฮวก(ลูกอ๊อด) ซึ่งชาวบ้านส่วนใหญ่ให้การสนับสนุน แต่มีบางส่วนที่ไม่เห็นด้วย โดยเฉพาะกลุ่มที่เขาเคยซ้อนอีฮวกไปขาย เขาก็หาว่าผมและเด็กๆ ขัดขวางวิถีชีวิตของเขา ทำให้เขาขาดรายได้จากการขายอีฮวก แล้วก็ไปพูดต่อๆ กันว่าผมเป็นคนจากที่อื่นมาอยู่ที่นี่ แล้วก็มาทำความเดือดร้อนให้เขา และเอากฏหมายอะไรมาใช้บังคับ....ได้ยินแล้วก็อึ้งไปเหมือนกัน ทั้งๆ ที่ได้ประชาสัมพันธ์และรณรงค์มาแล้วอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ยังมีคนใจแคบและไม่เข้าใจอยู่ดี ทั้งๆ ที่โครงการนี้ในระยะยาวแล้วเป็นผลดีต่อเขาโดยตรงทั้งสิ้น

จากกรณีของเรื่องอีฮวกนี้เลยทำให้ผมได้ข้อคิดเพิ่มเติมว่า.... "บางทีสิ่งที่ดีๆ ในความคิดของเรา อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับคนอื่นก็ได้"

สวัสดีอีกครั้งค่ะอาจารย์อักขณิช

กรณีของอาจารย์ ได้ปฏิบัติการโดยรอบคอบแล้ว

ผลสะท้อน...ถ้าเราสะเทือน คงยังมีเสี้ยววิบากบางๆกระมังนะ (แม้เจตนาดี)

หากวางใจได้ และเข้าใจ ความใจแคบแบบนั้น

อาจารย์คงมีปฏิบัติการต่อยอด หรือคงจบ ยอมรับผลกระทบ

และปล่อยให้เวลา สายตามนุษย์ปรับสภาพ...

มองเห็นการณ์ใกล้ไกลโดยธรรม...ชาติ

มีโอกาส สั่งสมเป็นบารมี หลากระดับเลยนะคะ

เป็นกำลังใจให้ และชื่นชม ด้วยศรัทธาเสมอค่ะ

ปล. ส่วนเรื่อง สารภาพผิดของข้าน่อย

คงต้องบันทึกเป็นบทเรียนราคาแพงสะสางตนเองอีกบันทึกหนึ่ง

ความผิดก็คงจะตื้นขึ้นมา ไม่มีสิ่งค้างคาใจ ให้รู้สึกผิด

ศรัทธาวิธีการพระพุทธองค์นี้มากค่ะ

ขอบพระคุณมากค่ะ 

สวัสดีครับ คุณ Tawandin

* ตอนนี้กรณีของผมเริ่มคลี่คลายลงตามลำดับแล้วนะครับ เพราะคนที่ให้การสนับสนุน(คนส่วนใหญ่)เริ่มออกมาช่วยชี้แจงให้เข้าใจมากขึ้น อีกหน่อยทุกอย่างก็คงเข้าสู่ภาวะปกติ....เวลาจะช่วยแก้ไขและเยียวยาทุกอย่างได้นะครับ

** เขียนบันทึกเรื่องใหม่เสร็จเมื่อไหร่ รับรองว่าผมจะเข้าไปอ่านแน่นอนครับ

คุณอักขณิช มีส่วนมากในการทำให้สังคมแห่งนี้คึกคัก ด้วยบันทึกที่อ่านแล้วอารมณ์ดีเสมอ :)

สวัสดีครับ คุณหมอแต้/ ป.

คำชมของคุณหมอทำให้ผมตัวลอยเลยนะครับเนี่ย 555

สู้ๆ ครับ...อาจารย์

สวัสดีครับ คุณหมออดิเรก(ทิมดาบ)

ใจผมสู้อยู่แล้วนะครับ เพราะว่างานสอนหนังสือเป็นอีกงานหนึ่งที่ผมชื่นชอบ

แต่เนื่องจากว่าไม่ได้สอนมาเป็นเวลานาน เลยคงจะต้องใช้เวลาจูนคลื่นอยู่พอสมควร

กระบี่ที่เก็บอยู่ในฝักนานเกินไป บางทีอาจจะขึ้นสนิม และไม่คมเหมือนเก่า ก็ได้นะครับ 555

เสื้อทีมของกลุ่มเยาวชนบ้านแม่ตาดแบบแรกเป็น  "สีฟ้า" อย่างที่เห็นในภาพนะครับ

ส่วนแบบที่จะจัดทำขึ้นใหม่จะเป็น "สีดำ" เพื่อให้สามารถใส่ไปช่วยงานขาว-ดำ(งานศพ)ได้ด้วย

ทั้งนี้ จะมีการปรับเปลี่ยนสีของโลโก้ใหม่ เพื่อให้ดูสว่างและสดใสมากขึ้น

รวมทั้งเปลี่ยนจาก "Up to U Think ?" เป็น  "รักทุกคน"   อีกด้วย

ผม approve ข่าวประชาสัมพันธ์ให้แล้วนะครับ อีกสักพักก็จะแสดงในส่วนท้ายของทุกหน้าครับ

ปล. ตอนนี้ข่าวประชาสัมพันธ์เปลี่ยนมาใช้ระบบ approve ก่อนจะแสดงครับ

สวัสดีครับ อาจารย์ ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์

-ขอบคุณอาจารย์มากๆ เลยครับ ที่กรุณาช่วย approve ข่าวประชาสัมพันธ์ให้อีกทางหนึ่ง.... ซึ่งถือว่าเป็นการร่วมกันให้กำลังใจและช่วยสนับสนุนกิจกรรมที่ดีๆ ที่เด็กและเยาวชนบ้านแม่ตาดได้ร่วมกันสร้างสรรค์ขึ้นมา

-ความจริง....ผมตั้งใจจะแจ้งข่าวประชาสัมพันธ์นานแล้วนะครับ แต่ผมก็รู้สึกลังเล เพราะไม่แน่ใจว่าจะเป็นการทำผิดมารยาทหรือผิดนโยบายของ GTK หรือเปล่า? เลยไม่กล้าแจ้งข่าวบอกใครเสียที....แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะลองลงข่าวประชาสัมพันธ์ดู เพราะคิดว่าไม่ได้เป็นการทำเพื่อตนเองแต่อย่างใด หากแต่เป็นการทำเพื่อเด็กๆ และส่วนรวม....ในที่สุดก็เลยตัดสินใจแจ้งข่าวบอกบุญลงใน GTK อย่างที่เห็น....และรู้สึกดีใจมากๆ ที่อาจารย์เห็นชอบและร่วมด้วยช่วยกันอีกแรงหนึ่ง

-ขอขอบคุณอาจารย์มากๆ เลยนะครับ

ด้วยความยินดีครับ :-)

ยินดีต้อนรับคะ :)

สวัสดีครับ คุณหมอแต้ (ป.)

-ช่วงหลังๆ มานี้ ผมไม่ค่อยได้เข้ามาใน GTK บ่อยเท่าไหร่เลยนะครับ

เพราะว่าส่วนใหญ่จะไปติดอยู่ที่ Facebook แทน

ซึ่งมีเพื่อนๆ จาก GTK หลายสิบท่านด้วยกันที่เป็นเหมือนกับผม..... 555

-ต่อไปจะพยายามแวะเข้ามาให้บ่อยขึ้นกว่าเดิมนะครับ

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=a2vrn_bAL80

"เพลงไหว้ครู"

  "ศุ  บุญเลี้ยง"

•   วันนี้พี่ก็ไประลึกและกราบไหว้ครูที่สั่งสอนมาในงานวันครู  โชคดีที่ครูของพี่(ตอนเรียนประถม) อยู่ในงานนี้เกือบทุกคน
• เป็นบันทึกที่ยอดเยี่ยม ให้ความรู้สึกที่ดีมากๆค่ะ

เห็นด้วยกับประโยคสุดท้ายค่ะ ขอเพียงมีอิสระ ได้เลือกทำในกิจกรรมใดๆ ด้วยความพอใจ และเต็มที่กับมัน ก็สุขใจ ด้วยเชื่อมั่น ศรัทธา .. ส่งกำลังใจเสมอนะคะ :)

• 3 เดือนที่ห่างเหินจากการเดินทาง คงรู้สึกเหมือนอะไรในชีวิตขาดหายไปใช่มั๊ยคะ
• เวลาทำให้การดำเนินชีวิตเปลี่ยนแปลงไปไม่จบไม่สิ้น
• การมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่และทำสิ่งที่เป็นอยู่ให้มีความสุขยิ่งๆขึ้น คือความสุขที่แท้จริง
• มีความสุขกับการเป็น "ชาวบ้านอารมณ์ดี" ในทุกๆวันนะคะ

แล้วก็อย่าลืมไปหาหมอ

ตรวจเช็คสายตาด้วยนะคะ

อันนี้สำคัญมากๆ :)

สวัสดีครับ คุณ Poo

-ขอบคุณมากๆ ครับ สำหรับกำลังใจที่มอบให้เสมอมา

-ตั้งแต่เล็กจนโต ชีวิตของผมก็เกี่ยวเนื่องอยู่กับการเดินทางตลอดนะครับ ทั้งในและต่างประเทศ จนทำให้เกิดความรักในการเดินทางและคิดอยู่เสมอว่า "ชีวิตคือการเดินทาง" ทั้งด้านกายภาพและจิตวิญญาณ(ผมออกเดินทางจากบ้านเกิดที่ศรีสะเกษตั้งแต่อายุ 13 ปี จนถึงวันนี้ ก็ยังไม่มีโอกาสได้กลับไปใช้ชีวิตที่นั่นอีกเลยนะครับ)

ในความรู้สึกนึกคิดที่มีอยู่นั้น....ผมยังรักการเดินทางและยังอยากจะเดินทางไปเรื่อยๆ เพราะบนเส้นทางที่ผมได้ผ่านไปนั้นมีเรื่องราวต่างๆ มากมายให้ผมได้พบเห็นและได้เรียนรู้

แต่ทว่าในความเป็นจริง.....สังขารกลับเป็นอุปสรรคอันยิ่งใหญ่ที่ทำให้ผมต้องตัดสินใจยุติการเดินทาง คงเหลือไว้เพียงการเดินทางในคราวที่จำเป็นเท่านั้นเอง

-ตลอดการเดินทางที่ผ่านมา.....สิ่งที่ผมได้เรียนรู้ ก็คือ....ผมได้เรียนรู้ว่า "ความสุขมีอยู่ในทุกหนแห่งและมีอยู่ในทุกขณะเวลา" ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เราหยุดอยู่กับที่หรือตอนที่เรากำลังเดินทางอยู่ก็ตาม

-ผมมีความสุขกับสิ่งที่ผมเลือกที่จะเป็นและเลือกที่จะทำ

แม้ว่ามันอาจจะทำให้ผมเป็นชาวบ้านนอกธรรมดาๆ ที่ไม่ได้ร่ำรวยเหมือนใครๆ ก็ตาม

แต่ผมก็รู้สึกภูมิใจและมีความสุขเสมอนะครับ

-แล้วค่อยพูดคุยกันเพิ่มเติมใน facebook นะครับ

สวัสดีครับ คุณครู krupadee

-ขอบคุณมากๆ ครับ สำหรับกำลังใจที่มีให้กันเสมอมา

-ช่วงแรกๆ ผมก็สะดุ้งตื่นตอนตี 4 เกือบทุกวันนะครับ เพราะช่วงทำงานขนส่งสินค้าส่วนมากจะออกเดินทางช่วงเวลานั้น จะนอนต่อก็นอนไม่หลับ จนต้องเปิดเนตอ่านข่าวต่างๆ แทนจนสว่าง.....มันเหมือนกับมีอะไรบางอย่างขาดหายไปจริงๆ นะครับ

-เวลาเปลี่ยนแปลงและกลืนกินสรรพสิ่งจริงๆ นะครับ ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวของมันเอง

-ขอให้คุณครูมีความสุขกับทุกๆ ช่วงเวลาเช่นกันนะครับ

สวัสดีครับ คุณหนูรี

-ขอบคุณมากๆ ครับ สำหรับความห่วงใยและความปรารถนาดีที่มีให้ผมเสมอมา

-ผมไปตรวจสายตามาแล้วนะครับ หมอบอกว่าเป็นธรรมดาของคนที่สายตาสั้น เมื่อใช้สายตานานเกินไปก็จะทำให้สายตามีปัญหาเป็นธรรมดา แต่ไม่ได้ร้ายแรงอะไร

แต่ผมก็ไม่อยากฝืนนะครับ เพราะแม้ใจจะสู้ก็จริง แต่ถ้าหากสังขารไม่เอื้ออำนวยแล้ว ฝืนต่อไปก็ลำบากและมีความเสี่ยงสูง ก็เลยเลือกที่จะหยุดดีกว่า แล้วหันมาทำงานที่เกี่ยวข้องกับการขับรถขับราน้อยลง ซึ่งจะทำให้มีความปลอดภัยมากขึ้น

-ครอบครัวของผมมี "แพทย์ประจำครอบครัว" อยู่นะครับ เพราะว่าน้องชายของภรรยาเขาเป็นนายแพทย์ครับ เวลามีปัญหาอะไรขึ้นมา เขาก็ดูแลตลอดเวลา เลยไม่มีอะไรต้องน่าเป็นห่วงนะครับ

อิสรภาพที่สามารถเลือกทางเดินชีวิตได้เองนี่...ขึ้นกับการกระทำและบุญที่สะสมมานะคะ

รวมกับมุมมอง "ความสุขมีอยู่ในทุกหนแห่งและมีอยู่ในทุกขณะเวลา" ช่างเป็นความธรรมดาสามัญที่หาได้ง่ายดายและมีอยู่จริง

เห็นด้วยและยินดีด้วยมาก ๆ นะคะ.....ชีวิตสงบ สุข ง่าย งาม

สวัสดีครับ คุณหมอ ทพญ.ธิรัมภา -ขอบคุณมากๆ เลยครับ ที่กรุณาแวะเข้ามาเยี่ยมและให้กำลังใจเสมอมา -ชีวิตของคนเรา ที่จริงเราสามารถเลือกได้นะครับ ว่าเราควรจะจัดวางชีวิตของเราให้อยู่ตรงจุดใด ถ้าเพียงแต่เราจะมีจุดยืนเป็นของตัวเองและมีความกล้าหาญมากพอ -ถ้าหากเราเข้าใจความเป็นธรรมดา เราก็จะพบเห็นว่าความสุขนั้นมีอยู่ในทุกหนแห่งและมีอยู่ในทุกขณะเวลานะครับ ทั้งนี้ อายุและประสบการณ์ที่มากขึ้น จะทำให้เราเข้าใจสิ่งเหล่านั้นได้ดีขึ้น -ขอให้คุณหมอมีความสุขในทุกๆ ขณะเวลานะครับ

• มัวแต่ "ตักน้ำตอนที่น้ำขึ้น" นี่เอง คุณพ่อน้องพอเพียงถึงได้ไม่มีเวลาเขียนบันทึกให้อ่าน
• ดีแล้วล่ะค่ะ เพราะวัยของคุณอักขณิชนี่ เป็นวัยของการสร้างความมั่นคงให้กับครอบครัว
• แต่ยังไงก็อย่าลืมหาเวลาเล่าเรื่อง เล่านิทานให้ลูกๆ ฟังบ้างนะคะ เพราะมันเป็นกิจกรรมที่จะทำให้ลูกๆ รู้สึกอบอุ่น มีความสุขมาก และก็ยังเป็นการพัฒนาทักษะการฟัง และการเสริมสร้างจินตนาการให้เด็กๆ ได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าผู้เล่ามีความรักเปี่ยมล้นให้กับผู้ฟัง และมีทักษะในการเล่าที่ออกรสอย่าง "คุณพ่ออักขณิช"   

-ขอบคุณ อาจารย์ ผศ.วิไล แพงศรี มากๆ เลยครับ ที่กรุณาชี้แนะและมอบข้อคิดดีๆ ให้กับผม ซึ่งถือว่าเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามากๆ เลยนะครับ

-ช่วงหลังๆ มานี้ นานๆ ถึงจะได้เล่านิทานให้ลูกฟัง

ส่วนใหญ่จะเปิดการ์ตูน Tom and Jerry และ Bernard Bear ให้เขาดูแทนนะครับ เพราะว่าเขาชอบดู.....กว่าเขาจะดูจบ ผมก็หลับไปก่อนตั้งนานแล้ว คิคิคิ

-ขอบคุณมากๆ ครับ สำหรับความปรารถนาดีและความห่วงใยที่มีให้ผมเสมอมา