ไปเสกจตุคาม
ตอนเย็นของวานนี้ (๒๖ พค) ผู้เขียนได้เหมาตุ๊กตุ๊กพร้อมกับพระอีกหนึ่งรูปและลูกศิษย์ (เด็กหนุ่มๆ ข้างวัด) อีก ๔ คน ไปร่วมงานสร้างองค์หลวงพ่อทวด จตุคาม และฤาษีตาไฟ ที่สำนักสงฆ์พรุหารบัว อ. เมือง จ. พัทลุง ตามคำนิมนต์ของพระมหาณัฎฐวิทย์ เจ้าสำนักฯ....
ท่านมหาณัฐวิทย์ เป็นศิษย์ของผู้เขียน... ประวัติโดยย่อ ตอนอายุ ๒๑-๒๒ ท่านเคยบวชครั้งหนึ่ง สอบได้บาลีชั้น ป.ธ. ๓ ซึ่งเป็นชั้นต้นของผู้ได้ชื่อว่า พระมหา ... อายุประมาณ ๒๗ ท่านก็ลาสิกขาออกไปมีครอบครัว มีลูก ๒ คน... ภายหลังท่านก็ตกลงกับภรรยาของท่านว่าจะบวชอีก (ฐานะทางบ้านของท่านไม่ขัดสน แม้จะบวชแล้ว แต่สีกาของท่านก็ยังอยู่บ้านเดิมของท่าน และเลี้ยงดูลูกสองคน... เมื่อคืนนี้ ท่านบอกว่าลูกคนหนึ่งกำลังจะจบปริญญา คนหนึ่งเริ่มเข้าเรียนปีหนึ่ง...)
สิบกว่าปีก่อน เมื่อผู้เขียนเรียนจบป.ตรี มจร. แล้วมาปฏิบัติศาสนกิจ... ท่านก็บวชอีกครั้ง และสมัครใจเรียนบาลีอีกคราว โดยเรียนต่อชั้น ป.ธ. ๔ ที่วัดเลียบ (นักธรรม หรือเปรียญธรรม แม้จะลาสิกขาไปแล้ว เมื่อบวชใหม่ก็ยังมีวุฒิคงเดิม และสามารถเรียนและสมัครสอบชั้นต่อไปได้ทันที)... ผู้เขียนได้เป็นอาจารย์สอนท่าน โดยท่านเรียกผู้เขียนว่า อาจารย์ ส่วนผู้เขียนเรียกท่านว่า พี่หลวง เพราะท่านแก่กว่าผู้เขียน... และสอนแบบตัวต่อตัว เพราะท่านเป็นนักเรียนรูปเดียวในห้อง....
เวลาเรียนตอนเช้า ผู้เขียนปรามาสในใจว่า พ่อหลวง (พระบวชภายแก่) คงจะมาสมัครเรียนเล่นๆ ไม่นานคงจะเลิก เราก็ลองสอนไปก่อน... ประมาณนี้.. (ส่วนตอนบ่ายผู้เขียนมีหน้าที่ไปสอนปริยัติสามัญชั้น ม.๑-๒ ที่วัดหัวป้อมใน)
แต่มิได้เป็นเช่นนั้น... ท่านมหาณัฐวิทย์ มาคอยผู้เขียนอยู่ก่อนแล้วในห้องทุกวันที่มีการสอนเป็นปกติ... แม้ท่านจะทิ้งไปสิบกว่าปี แต่จากการแปลหนังสือของท่าน ทำให้ผู้เขียนทราบว่า ท่านหัวดี และมีความตั้งใจสูง ... การสอนแบบตัวต่อตัวจึงยังคงเป็นไปอยู่จนจบภาคการศึกษา... และปีนั้น ท่านก็สอบป.ธ. ๔ ได้ สร้างความปลื้มใจให้แก่ผู้เขียนในฐานะที่เป็นอาจารย์....
หลังจากนั้น ก็ไม่ค่อยได้เจอ... ต่างคนก็เป็นไปตามกรรมของตน ๑-๓ ปีก็ได้เจอกันสักครั้งหนึ่ง... ฟังว่า ท่านมาเรียนที่กรุงเทพฯ บ้าง ไปอยู่ตามถ้าบ้าง ตามเรื่องตามราว... ล่าสุดที่เจอกันเมื่อราว ๓ ปีก่อน ผู้เขียนก็จำได้เลือนๆ ว่า ท่านกำลังเรียนหรือเพิ่งสอบได้ ป.ธ. ๖ ก็ไม่แน่ใจ... เจอคนคุ้นเคยสอบถามว่า ตอนนี้ไปเป็นเจ้าอาวาสอยู่แถวพัทลุง แต่ก็ไม่รู้รายละเอียด...
อาทิตย์ก่อน ท่านติตต่อมาว่า จะนิมนต์ผู้เขียนไปงานสร้างพระ...ตามที่ว่า ผู้เขียนก็พูดสวนกลับไปว่า จตุคามใช่มั้ย ? ... ท่านก็บอกว่าจตุคามและอย่างอื่นด้วย.... วิถีจิตของผู้เขียนแล่นไปแล่นมาอย่างรวดเร็ว แล้วก็ตอบไปว่า ได้ ....
ตั้งแต่ผู้เขียนบวชมา ไม่เคยไปงานพุทธาภิเสกหรือเทวาภิเสกกับเค้าเลย สาเหตุก็คือ เค้าไม่นิมนต์ และ มิใช่สิ่งที่ผู้เขียนโปรดปราน... ยกเว้นครั้งเดียว คือ งานพุทธาภิเสกที่ประเทศมาเลเซียเมื่อประมาณ ๒-๓ ปีก่อน... สาเหตุเพราะทีมงานเค้ารูปหนึ่งเกิดมีธุระ และผู้เขียนมีหนังสือเดินทางที่จะเข้าไปได้ทันที เพื่อนร่วมรุ่นผู้เขียนจึงนิมนต์มา ผู้เขียนจึงจำเป็นต้องไปด้วยความเกรงใจ ผสมผสานกับความต้องการไปเที่ยวมาเลย์...
ครั้งนี้ นับว่าเป็นครั้งที่สอง ที่ไปงานทำนองนี้....
ยังไปไม่ถึงสำนักสงฆ์พรุหารบัว เพราะรถเพิ่งออกจากวัด... ดังนั้น จะจบตอนนี้ แล้วค่อยต่ออีกตอน.....
ความเห็น (7)
เสกเสร็จแล้วขอมาฝากผมสักองค์นะครับพระอาจารย์
- ป.ธ. ๔ ที่วัดเลียบ
- สำนักนี้มีพระเก่งๆๆมากเลยครับ
- เดินทางโดยสวัสดิภาพครับหลวงพี่
- ขอบคุณครับผม
หลวงพี่ท่านเล่าเรื่อง น่าสนใจมากครับ มีแง่มุมอะไรกลับมา....เล่าต่อนะครับ..
กราบนมัสการ
- นมัสการเจ้าค่ะ ประโยคที่ว่าวิถีจิตของผู้เขียนแล่นไปแล่นมาอย่างรวดเร็ว แล้วก็ตอบไปว่า ได้ ....<ทำไมต้องแล่นไปแล่นมาด้วยค่ะ>
 |
ก็เขียนเป็นสำนวนเล่นๆ ไม่มีอะไร....
ทำนองว่า คิดอย่างรวดเร็ว เพื่อจะตัดสินใจ ..
แล่นไป คล้ายกับการ คิดจากเหตุไปหาผล หรือ คิดจากสิ่งที่มีอยู่เป็นอยู่ขณะนั้น แล้วคาดหมายไปถึงสิ่งที่พึงเกิดขึ้นในอนาคต...
แล่นมา ก็คล้ายกับ คิดจากผลย้อนกลับไปหาเหตุ หรือ คิดจากสิ่งที่มีอยู่เป็นอยู่ขณะนั้น แล้วย้อนกลับไปยังสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในอดีต...
ส่วนคำตอบที่ว่า ได้ เป็นการตัดสินใจ หลังจากประเมินค่าทั้งหมดแล้ว ประมวลผลอีกครั้ง และตัดสินใจออกมา...
.....
ครั้งแรกจะเขียนว่า ต่อมจริยธรรมถูกกระตุ้นให้ทำงานอีกครั้ง ... แต่สำนวนนี้เคยใช้หลายครั้งแล้ว ก็เลยรู้สึกว่าจะจำเจ.. จึงคิดสำนวนใหม่ขึ้นมา ก็ได้สำนวนตามที่ว่า...โดยประการฉะนี้
เจริญพร