ผมออกไปทานก๋วยเตี๋ยวมาครับ ...(ใครถาม...ไม่ทราบ)
ที่ยโสธรเขามีก๋วยเตี๋ยวชื่อดังเก่าแก่อยู่ 2 เจ้า เป็นก๋วยเตี๋ยวเนื้อ
เจ้าหนึ่งเก่งเรื่องเนื้อเปื่อย ทีเด็ดมาก ชื่อว่าเจ๊กกวย
เจ้าหนึ่งเก่งเรื่องลูกชิ้น นี่ก็ไม่เบา ชื่อว่าลูกชิ้นกุดชุม
ท่านที่รับประทานก๋วยเตี๋ยวเคยสังเกตุไหมครับ ทำไมจึงกินลูกชิ้นทีหลัง ผมว่าร้อยละ 70 ขึ้นไป (มีใครวิจัยไว้หรือเปล่า...ข้อมูลมั่วแล้ว) กินเส้นกับเครื่องอื่นไปก่อน มองดูลูกชิ้นลอยตุ๊บป่องๆ (คิดอยู่ในใจ เดี๋ยวเสร็จฉันแน่...)
ท่านรู้ไหมครับท่านกำลังมี ความเสี่ยง ( ฮั่นแน่... ยังกับเป็นผู้ตรวจสอบภายในเชียว)
ถ้า เกิดมีคนบ้าเดินเข้ามาเอาช้อนตักลูกชิ้น อันเป็นความหวังของท่าน ไปกินต่อหน้าต่อตา....
ท่านจะทำใจยังไง ถามหน่อยครับ..........
รีบกินซะก่อนที่จะได้แค่มอง ........เฮ้อ
......................................................................................
วันนี้ท่านประหยัดพลังงานช่วยชาติหรือยัง
ยะโสฯ...นี่มีของดีเยอะครับ...ผลิตภัณฑ์จากยะโสฯ...ที่ผมไปรับประทานเป็นประจำได้แก่...ลาบยะโสฯ...
...แต่ไม่ได้อยู่ที่ยะโสฯ..นะครับ...กลับอยู่ที่ตลาดใหม่ดอนเมือง...กรุงเทพฯ โน่น...ว่าง ๆ หากผ่านมาแถวนี้เชิญได้นะครับ...ตรงข้ามกับสนามบินดอนเมืองภายในประเทศพอดี...
อันว่ากินก๋วยเตี๊ยวต้องกินลูกชิ้นก่อนนั้น...ผมคงไม่รวมอยู่ในร้อยละ 70 ด้วย...เพราะเวลากินทีไร...ลูกชิ้นหมดก่อนทุกที...ต้องสั่งลูกชิ้นเปล่า ๆ มาเพิ่มอีก 30 บาทเป็นประจำเลย...อันนี้คำพยากรณ์ว่าฉันใดครับพ่อหมอฯ...
เบา ๆ วันอาทิตย์ครับ...
สวัสดีครับ ท่านสวัสดิ์
ผมไม่ใช่หมอดู แต่จะเดาว่าท่านเป็นคนรอบคอบมาก ขอบคุณครับ
ส่วนใหญ่เป็นอย่างงั้นจริงครับ ผมเองก็เป็นเช่นนั้นแต่ไม่ถึงกะเหลือไว้ทั้งหมดเลย อาจจะเหลือซักลูกนึงไว้กินตบท้ายประมาณนี้ แต่เห็นบางคนเหลือไว้หมด โดยเฉพาะตอนเด็ก ๆ จะแข่งกันว่าใครจะเหลือไว้เยอะกว่ากัน
มันน่าจะเป็นสัญชาติญาณเลยมั้งครับว่าคนเราจะต้องจัดการกับอุปสรรคที่ขวางหน้าให้หมดก่อนแล้วค่อยตักตวงเอาความสุขที่อยู่ตรงหน้า ไม่งั้นมันจะไม่ได้รสชาติของความสุขอย่างเต็มที่
อีกเรื่องคือการจัดการนะครับ คนเรามีนิสัยแห่งการจัดการมาแต่แรกหรือเป็นสัญชาตญาณอีกน่ะครับ คือรู้ว่าจะจัดการกับความสุขของตัวเองได้แบบไหนให้มีค่าที่สุด
อีกมุมครับ เป็นเรื่องของคนที่มัธยัสถ์แม้กระทั่งความสุขของตนเอง ขณะกินก๋วยเตี๋ยวนั้นใครก็อยากกินลูกชิ้นอยู่ตลอดเวลาครับ แต่ต้องตระหนี่เอาไว้กินทีหลังบางทีคิดว่าจะกินอย่างมีความสุขทีหลังแต่ก็ทุกข์อยู่ดีเพราะยังไงมันก็ต้องหมดอยู่ดี แล้วยิ่งเมื่อตนตระหนี่ไว้อย่างเหนียวสุดพอเหตุการณ์มันมากระทบอย่างเพื่อนแย่ง หรือเกิดพลาดทำถ้วยหล่น มันก็จะยิ่งเป็นทุกข์ไปอีก
จึงมีผู้คนที่ทำกลาง ๆ ซะคือไม่ต้องเหลือไว้ขนาดนั้น กินไปพร้อม ๆ กับส่วนประกอบอื่น ๆ ด้วยแล้วจะพบว่ามันสุขและไม่เสี่ยง ( เพื่อน ๆ ไม่แย่ง )
สวัสดีครับ คุณสุมิตรชัย
ขอบคุณมากที่มาเยี่ยมมาเยือน
ขอบคุณมากค่ะ คุณวรชัย หลักคำ
ดิฉันชอบทานช่วงกลาง ๆ ของการรับประทานเกี๋ยวเตี๋ยวค่ะ อาจจะปลอดภัยระดัยหนึ่งค่ะ :)
สวัสดีครับ คุณมะปรางเปรี้ยว
ขอบคุณที่มาเยี่ยมเยือน
คุณยึดเดินสายกลาง ดีแล้วครับ
สวัสดีครับ คุณTo
ขอบคุณที่แนะนำร้านก๋วยเตี๋ยวไก่เจ้าอร่อย
ถ้ามีโอกาสผ่านไปจะแวะชิม ชอบเหมือนกัน
ขอบคุณครับ