มาตรฐานชีวิต
ขอบอกว่าดิฉันชอบวิเคราะห์เจาะลึก วันนึงได้นั่งวิเคราะห์กัน เรื่อง ชีวิตคนเนี่ยมีอะไรเป็นตัวชี้วัดมาตรฐาน มาตรฐานมาจากความดีความงาม หรือความสุขความทุกข์ หรือความรวยความจน หรือความพอเพียง (อันนี้ต้องใส่ไม่ใส่ไม่ได้เดี๋ยวตกเทรน...อิอิ....) บางคนบอกว่าต้องรวยถึงจะมีมาตรฐานชีวิตที่ดี บางคนบอกว่าต้องรู้จักพอถึงจะมีมาตรฐานชีวิตที่ดี บางคนบอกว่ามาตรฐานชีวิต ต้อง ยังงี้ :-
1. คู่ชีวิตเป็นคนดี ทุกข์ๆด้วยกัน สุขก็สุขด้วยกัน เข้าใจกันช่วยเหลือกัน ที่สำคัญตัวเองนั่นแหละต้องเป็นคนดี อย่าถามนาว่าไอ้ที่ว่าดีน่ะดียังไง ก็ที่กติกาสังคมกำหนดไว้จนเป็นที่ยอมรับกันทั่วไปนั่นแหละ ถือว่าดี
2. รู้จักอบรมสั่งสอนลูกหลานให้เป็นคนดีของสังคม อย่าเป็นขยะสังคม ประเภทสร้างแต่ความเดือดเนื้อร้อนใจให้ชาวบ้าน ไม่ต้องสาธยายนะว่าสร้างความเดือดร้อนยังไง ตามข่าวหนังสือพิมพ์ที่อ่านๆกันอยู่นั่นหละ ช่วยชาติหน่อยนะพ่อแม่ผู้ปกครองทั้งหลาย ดิฉันว่าเด็กๆน่ะต้องอบรมสั่งสอนนะ คำสั่งสอนของเราไม่เห็นผลในทันที แต่มันสั่งสมอยู่ใน memory ของเด็กนะ บ่อยครั้งเราจะเห็นว่าทำไมวะลูกเราช่างดื้อซะจริงๆ แถมบอกซ้ายไปขวาอีกต่างหาก แต่พอโตขึ้นเขาทำตามที่เราพร่ำสอนแฮะ ทั้งนี้เพราะอิทธิพลคำสั่งสอนของพ่อแม่นั่นแหละ เด็กเก็บไว้ในหน่วยความจำของตัวเอง พอโตขึ้นเขาก็ดึงออกมาใช้โดยไม่รู้ตัว นี่แหละคือการอบรมละ จริงมะ...จริงมะ...
3. ไม่ทำตัวให้เป็นภาระของคนอื่น ประเภทสร้างหนี้สินรุงรัง จนเป็นที่เดือดร้อนไปทั่วในวงศาคณาญาติและเพื่อนฝูง เจ้าหมอนี่ปรากฏตัวทีต้องหลบกันวูบวาบน่ะ อีกเรื่องก็เข้าสูตรเรื่องออกกำลังกายต้องไม่เป็นอัมพฤกษ์ อัมพาต ให้ลูกหลานต้องแบกหาม หยอดน้ำข้าวต้มอีกต่างหาก
4. รู้จักกตัญญูรู้คุณ พ่อแม่ได้พึ่งพาอาศัย ไม่อยากเขียนมาก เอาเป็นว่าใครทำใครได้ ใครกินใครอร่อย...อ๊ะ...อ๊ะ....ไม่ใช่ ใครกินใครอิ่มจ้าๆๆๆๆ
5. ต้องได้พักผ่อนตอนแก่ ไม่ใช่แก่แล้วยังไม่สงบสุข ต้องตะกายหาเงินงกๆ เพราะอะไรก็เพราะตอนยังหนุ่มสาวไม่รู้จักเก็บออมน่ะซิ ยิ่งตอนแก่แล้วลำบาก นึกภาพเอาละกันว่า ต้องหาบต้องคอนเป็นไง ต้องเดินตากฟ้าตากฝนขายลอตเตอรีขายหวยบนดินใต้ดินเป็นไง
สรุป มาตรฐานชีวิตที่เขียนมาทั้งหมดเป็นมาตรฐานชีวิตที่ข้าพเจ้าเห็นด้วย แต่ใครจะมีมาตรฐานชีวิตของใครก็เชิญสร้างมาตรฐานของตัวเองตามบาย ไม่ว่ากัน
ความเห็น (3)
สมพงศ์ เตชะวโร
ผ่านมาครับ จึงขอแลกเปลี่ยนในฐานะคนเครือข่ายเดียวกันครับ
คู่ดี สั่งสอนลูกหลานดี ไม่เป็นภาระคนอื่น รู้จักกตัญญูกตเวทีพ่อแม่ และได้พักผ่อนตอนแก่.....เหล่านี้เป็นมาตราฐานชีวิตที่ดีของคุณจุฑาทิพย์ ก็ดี
แต่ผมขอแลกเปลี่ยนด้วยคนครับ ...คนเรานี้เอาอะไร?มาเป็นตัวชี้วัด? มาตราฐานที่ดี? ถ้าเราไม่ใช่คนศาสนาพุทธ คงใช้อะไรก็ได้เป็นมาตราฐานชีวิตที่ดี แต่ถ้าเราเป็นพุทธศาสนิกชน คงต้องมีหลักของชีวิตคือ ไตรสิกขา หรือ ทาน,ศีล และภาวนา......
หลักการดำเนินชีวิต ถ้าเป็นมุสลิม ก็ 5 ประการคือ เข้าถึงอิสลาม,นะมาซ,รอมฎอน,ซะกาตและฮัจห์ ทั้งหมดนี้ถือเป็น "ธรรมนูญชีวิตของอิสลาม"
เพียงเพื่อให้ความคิด......อย่าได้ติดใจเอาความ......
กัปตัน บาโบซ่า
ผมเข้ามาหาข้อมูลเขียน....เกี่ยวกับเรื่องนี้พอดี...ผมขอเพิ่มเตินนะครับ....จริงๆแล้ว...เรื่องศาสนา...ทุกศาสนามีเรื่องหนึ่งที่สอนเหมือนกันคือ...สอนให้เป็นคนดี..การเข้าถึงสิ่งใดในศาสนาจึงไม่ใช่แค่พิธีปฏิบัติ....แต่ต้องเข้าใจแก่นของหลักศาสนา...ซึ่งจริงๆแล้ว...ผมเคยใช้ชีวิตและศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับคนที่ปฏิบัติอย่างแท้จริงทำทุกอย่างที่กำหนดศาสนา...สุดท้ายชีวิตไม่ได้เป็นสุขอย่างแท้จริง...เขาขาดเพียงอย่างเดียว...คือการเข้าใจในแก่นของมันอย่างแท้จริง...จริงไหมครับ...ถ้าการเข้าถึงตัวศาสนาคือการทำสมาธิ....แล้วทุกคนรู้ในทางเดียวกันว่าการทำสมาธิจะเข้าถึง...ทำไปทั้งชาติก็ไม่ถึง....เพราะไม่รู้ว่าอะไรคือแก่นที่แท้จริง...การทำบุญก็เช่นเดียวกัน...ยังไม่รู้ว่าบุญคืออะไร....ทำไปจะได้อะไร...รู้แต่ว่าต้องให้...แต่ก็ไม่รู้ว่าให้เพื่ออะไร.........
จริงๆแล้วก่อนหน้านี้ผมสงสัยเรื่องหนึ่ง....ขอยกความเปรียบเทียบ...
ผมมีไม้บรรทัดด้ามหนึ่ง....แต่ละเซนผมมี9มิล...แล้วผมก็ยึดมาเป็นมาตราฐาน...
คุณจุฑามาสมีด้ามหนึ่งซื้อมาจากสวิตซะด้วย....แต่ละเซนคุณมี5มิล....แล้วคุณก็ยึดมาเป็นมาตรฐาน....
คนอื่นก็มีเช่นกัน...ซื้อมาต่างที่กัน....แต่ละเซนไม่เท่ากัน...คิดว่าของตนต้องดีที่สุด..........แล้วแบบนี้อะไรละที่เป็นมาตรฐาน....คนเราต้องอยู่ร่วมกันนี่...ต่างคนต่างยึดถือสิ่งที่คิดว่าตัวเองถูก...แล้วอะไรจะเป็นมาตรฐาน...ผมขอจบก่อนดีกว่า....ยิ่งกล่าวยิ่งยาวเอาไว้เสร็จผมจะนำมาลงให้ท่านอ่าน...ถ้าท่านต้องการ..!!!