สวัสดีจากต่างแดน
สวัสดีมิตรสหายทุกท่าน
สี่ทุ่มครึ่งจากวอชิงตัน เพิ่งจัดการกับคอมพิวเตอร์ที่ยึมมาจากเพื่อนและทำให้ใช้ภาษาไทยได้ สิ่งแรกที่ทำก็คือเข้ามารายงานตัวค่ะ เนื่องจากมีปัญหาหัวไหล่ไม่สามารถหิ้วของได้จึงไม่ได้นำคอมพิวเตอร์มาอาจารย์โอฬารไปซื้อคีย์บอร์ดยางมาให้แล้วมาเสียบต่อกับเครื่องอื่น
ไม่สามารถจะแจ้งล่วงหน้าได้เพราะว่ายุ่งเสียจนวิ่งกระหืดกระหอบขึ้นเครื่องบิน เพิ่งมาถึงเมื่อเช้า
การเดินทางครั้งนี้เป็นการให้รางวัลตัวเองที่สามารถประคองตัวรอดมาจนเกษียณได้ ว่าจะออกตั้งหลายรอบ
หลายท่านถามว่าจะกลับเมื่อไร คำตอบคือว่าเมื่อไรสตางค์จะหมดหรือสุขภาพมีปัญหาก็กระโดดขึ้นเครื่องกลับเลย
ความจริงอยากมาร่วมงานกับชาวสุพรรณบุรี กับคุณปวีณานะคะ แต่อย่างไรก็ตามจะคอยอ่านบล็อกค่ะ
ตอนนี้จะทะยอยลงบทความใน _www.onec.go.th ต่อ edkm
นะคะ
ความเห็น (6)
Congratuation!ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
ขอบคุณค่ะที่ให้พร แต่ไม่มีความสุขหรอกค่ะ เพราะว่าที่ไหนก็ไม่เหมือนบ้านเรา จะกินจะอยู่จะเดินทางก็ลำบาก ตอนไปก็เบื่อว่าทะเลาะกันอยู่นั่นแหละ ไปแล้วก็คิดว่า ฟังเขาทะเลาะกันยังดีกว่าค่ะ
ปวีณา ธิติวรนันท์
- คิดถึงอาจารย์มาก ๆ ค่ะ ... บรรทัดรองสุดท้ายทำให้หนูน้ำตาซึมค่ะ...ปลื้มมาก ๆ ที่อาจารย์คิดถึงพวกเราชาวสุพรรณฯ ... เหนื่อยมาก ๆ ค่ะ ... แทบขาดใจ แต่ก็ยังใจสู้อยู่ค่ะ
- พรุ่งนี้.. ไม่ใช่สิ หมายถึงเช้านี้ค่ะ อ.Handy อ.ขจิต และคุณครูอ้อยจะเริ่มทยอยเข้ามาที่สุพรรณฯ ค่ะ แจ้งว่าอยากเข้ามาสังเกตการณ์การทำกิจกรรมของพวกเราในวันเสาร์ เพื่อเติมเต็มต่อยอดให้กับพวกเราในวันอาทิตย์ค่ะ
- ตั้งใจนำเรื่องราวของทั้งสองวันมาบอกเล่าผ่าน G2K อยู่แล้วค่ะ
- เมื่อวานทราบข่าวว่า ท่านดร.เลขา มอบหมายให้หนูและ ผอ.ฉลวย (ร.ร.วัดท่าไชย) เดินทางไปสมทบในการจัดประชุมเชิงปฏิบัติการจัดการความรู้ของ สพฐ. ในวันที่ 24 และ 25 นี้ค่ะ
- หนูขอเอาใจช่วยให้อาจารย์มีสุขภาพแข็งแรงพ้นจากอาการเกี่ยวกับหัวไหล่ไว ๆ และมีความสุขเพิ่มขึ้นตลอดการเดินทางนะคะ
- อยากบอกอีกครั้งว่า...คิดถึงอาจารย์มากค่ะ
ประจักษ์ ปานอินทร์
อาจารย์ครับ
เรื่องเล่าที่โรงแรมคุ้มสุพรรณ "ขายโรงเรียน" ผมเขียนนำขึ้นแล้วนะครับ เพิ่มอ่านพบว่า ท่านอาจารย์อยากให้เขียนขึ้น บล๊อก ขอบคุณมากครับที่ให้ความสำคัญ
เรียนคุณปวีณาที่คิดถึง
ไม่ได้ปากหวานนะคะคิดถึงจริงๆ ก่อนจะเดินทางได้ประชุมโครงการและได้ทราบว่าต้องรบกวนคุณอีกแล้ว
ขณะนี้อยู่ที่รัฐแมรี่แลนด์ แม้จะหนาว (แต่งตัวจนฝรั่งหัวเราะว่าเปลี่ยนเป็น spring แล้วทำไมใส่เสื้อผ้าเยอะจัง) วันนี้คิดว่าฤกษ์ดีมากเพราะได้เริ่มต้นเขียนหนังสืออ่านเล่นปนจริงเสียที ง้างมาหลายปีแล้ว สำนักพิมพ์ก็ทวงเป็นระยะๆ
ในวิกฤตของความหนาวและความเหงา มีโอกาสของการเขียนหนังสือค่ะ
ฝากความระลึกถึงชาวสุพรรณทุกท่านที่อยู่ในโครงการวิจัยนะคะ
อ้อ เรียนคุณขจิตและครูอ้อยด้วยค่ะว่าหนังสือที่เขียนทั้งสองท่านจะต้องชอบใจค่ะ เพราะจะช่วยให้ท่านปวดหัวกับการสอนภาษาอังกฤษน้อยลง
เรียน ผอ.ประจักษ์ที่เคารพค่ะ
แสดงว่าพลังจิตของดิฉันอ่อนค่ะส่งมานานกว่าจะถึง หรือมิฉะนั้นก็อาจจะแวะเที่ยวกลางทางเสียหลายแห่ง
ในฐานะที่กำลังตกระกำลำบากอยู่ที่อเมริกาก็ต้องเรียนท่านว่า สายดีกว่าไม่ทำเลย Late is better than never.