F2F อย่างไม่ได้ตั้งใจที่ DSS@MSU ... น้องชมพู่และน้องเอก 2 blogger ชมรมเพือนแก้ว จาก มมส.
ความจริงแล้ว เมื่อวันเสาร์ที่ 28 เม.ย. หนูนิดแห่งบุรีรัมย์ ได้ชวนนายบอนไปเยี่ยมเยือนพี่หนิง DSS@msu ถึงห้องทำงาน หลังจากหนูนิด เจ้าของ blog คุณหนู กับ ตำนาน โทรศัพท์นัดหมายกับพี่หนิงอย่างดี ซึ่งพี่หนึ่งบอกว่า อยู่ค่ะ มาเจอกันได้ แต่เมื่อเดินทางมาที่ห้องทำงานพี่หนิง กลับไม่พบพี่หนิงตามนัดหมาย เมื่อหนูนิดโทรไปตาม ได้รับคำตอบว่า กำลังอยู่แถวพยัคฆภูมิพิสัย พี่หนิงกำลังยุ่งๆอยู่ คงจะไปหาได้ช้าหน่อยนะน้อง
<div class="picture">
</div>
<h3>แต่ความจริงแล้ว พี่หนิงไม่ได้มาเลย เพราะ…
</h3><div class="picture">
</div> DSS “work with disability” ( หนิง ) เมื่อ อ. 29 เม.ย. 2550 @ 19:44<h3>"ขอโทษที่วันเสาร์ไม่ได้ มาล้างหนี้ พี่ติดอยู่สวนป่านู่นอ่ะค่ะ วันเสาร์บ่ายมาส่งหลานสาวคนโตที่มหาสารคาม </h3><h3>แล้ววันอาทิตย์กะว่าจะกลับไปอีก อยากไป ลปรร กับท่านว่าที่ดุษฎีบันฑิต ก็อดอ่ะค่ะ...ช่วงบ่ายๆหลานสาวคนเล็กตกบันไดบ้านคุณยาย น้าหนิง(พยาบาล หรือพญามารประจำบ้าน)เลยต้องอยู่ดูแลก่อน..."</h3>
หนูนิดจึงชวนนายบอนมานั่งรอพี่หนิงที่ห้องทำงานขอองพี่ท่าน พบน้องผู้หญิงนั่งพิมพ์งานหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่ในห้อง มองไปเห็นโต๊ะทำงานที่ไม่มีพี่หนิง (อ้วน) นั่งอยู่ แล้วต้องถอนใจครู่หนึ่ง เพราะไม่มีเสียงพูดที่คุ้นหูที่ทำเอาผู้ฟัง คุยไม่ทันให้ได้ยินในวันที่ตั้งใจมาพบโดยเฉพาะ
ความจริงบันทึกนี้ น่าจะได้หยิบยกประเด็นที่น่าสนใจที่พี่หนิงคุยให้ฟัง แต่พี่เค้าไม่ค่อยได้เอามาเขียนบันทึกใน gotoknow มากนัก เพราะเขียนไม่ได้ แต่พูดเก่งจนน้ำไหล ไฟไม่ดับ แต่แอร์เสีย ในวันที่มาพบครั้งแรก 5555555
นั่งรอไปสักพัก หนูนิดก็หันไปถามไถ่ น้องคนที่นั่งพิมพ์งานในห้อง จนรู้ว่า คือ น้องชมพู่ อนงค์นาฎ ทองยศ คณะกรรมการชมรมเพื่อนแก้ว (ผู้ยังไม่ยอมเขียน blog) คนที่พี่หนิงกล่าวถึงในบันทึก AAR : อาสาสมัครกับการจัดการความรู้ตามแนวเศรษฐกิจพอเพียง
น้องชมพู่ที่ไม่เขียน blog เลย ทั้งๆที่สมัคร blog gotoknow ไว้แล้ว
<div class="box common_list"> <div class="title">บล็อก 
ชมรมเพื่อนแก้ว มหาวิทยาลัยมหาสารคามของชมพู่
</div> </div>
<div class="picture">
</div>
น้องชมพู่นั่งพิมพ์งานไปเรื่อยๆ เที่ยงกว่าๆ ข้าวก็ไม่ยอมไปกิน สักพักก็วิ่งว่อนออกไปจากห้องไปโน่น แล้วก็วิ่งเข้ามานั่งพิมพ์งานต่อ หนูนิดเห็นน้องชมพู่ไม่ไปกินข้าว เลยทักเข้าให้ ชมพู่บอกว่า จะลดหุ่นค่ะ
นายบอนเหลือบมองด้วยหางตา แล้วอยากจะปล่อยก๊าก.. ยัยชมพู่....อ้วนตรงไหนเนี่ย
ดูท่าทางจะดำเนินรอยตาม พี่หนิง(อ้วน) แหงๆ ชมพู่ คงพบเห็นภาพคนอ้วนๆ จนคุ้นเคย อยู่ใกล้ๆคนอ้วน จนรู้สึกว่าตัวเองอ้วนขึ้นไปด้วย
<h2>นี่เป็นสิ่งที่ชี้ชัดว่า พี่หนิงนั้น (อ้วน!!!!) จนทำให้น้องชมพู่รู้สึกว่า ตัวเองอ้วนไปด้วย</h2>
หนูนิดถามไถ่น้องชมพู่ จนรู้ว่า น้องชมพู่เป็นคน อำเภอหนองกี่ จ.บุรีรัมย์
ทำเอาหนูนิดถึงกับอึ้ง และเอ่ยออกมาว่า คนสารคามไปอยู่บุรีรัมย์ ส่วนคนบุรีรัมย์มาอยู่ที่มหาสารคาม
<h2>“ชมพู่อย่าลืมกลับบ้านบ้างนะ” คุณหนูนิดเตือนเข้าให้อีก</h2>
และอีกคนหนึ่งที่เข้ามาในห้อง DSS ช่วงบ่าย คือ น้องเอกรินทร์ อินทร์ชลิต นายบอนเห็นหน้าก็คุ้นๆ หลังจากกลับบ้านในวันนั้น มาเปิด blog ดู จึงถึงบางอ้อ ว่า น้องเอก เป็นเจ้าของ blog ที่ว่าง นั่นเอง
<div class="picture">
</div>
สังเกตที่นามสกุล ... นามสกุลเดียวกับ พี่หนิงเสียด้วย ดูประวัติพี่หนิงสิครับ
เอ้า ได้เจอชาว ชมรมเพื่อนแก้วตั้ง 2 คน อยู่ต่อหน้าต่อตา แบบไม่รู้ตัว ไม่ได้ทักทาย ถามไถ่มากมาย
น้องเอกนั้น จะดูนิ่งๆ เห็นแล้ว เหมือนคนปกติธรรมดาทั่วไป
จุดเด่นที่สำคัญ น้องเอก เป็นชาวชมรมเพื่อนแก้วที่เขียน blog ได้มากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ(ดูจาก แพลนเน็ต (รวมบล็อก) <ul><li> 
ชมรมเพื่อนแก้วและอาสาสมัครเพื่อนช่วยเรียน </li></ul>) เรื่องราวที่สะท้อนในมุมมองของเขาผ่าน blog ถ้าจะอ่านแบบผ่านๆ เหมือนกับอ่านบันทึกที่หลากหลายใน gotoknow ย่อมสัมผัสมุมมองความคิดได้เพียงผิวเผิน
ความโชคร้ายของนกน้อย
การกำจัดขยะ
เรื่องคู่
เลื่อย เรื่อยๆ
Uthopia 3 มิติ
แต่หากหยุดอ่านอย่างซึมซับสักนิด อาจจะเข้าถึงหลายสิ่งจากข้อความที่สะท้อนออกมาจากใจของน้องเอก
มองน้องเอกที่นิ่งสงบแล้ว หันมามองหนูนิดที่ดูซุกซน วอกแวกแล้ว มองเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน
<h2>เห็นว่า น้องเอกมีความพยายามในการเขียนบันทึก ถ่ายทอดความคิดมากกว่าหนูนิด ทั้งๆที่หนูนิด สามารถที่จะเขียนบันทึกได้มากกว่า ไหลลื่นกว่า แต่หนูนิดก็ไม่ค่อยเขียน</h2>
เฉกเช่นกับพี่หนิง (อ้วน) ที่มีความรู้ มุมมองมากมาย แต่ไม่สามารถที่จะเขียนบันทึกได้บ่อยๆ แต่กลับพยายามไปเคี่ยวเข็ญ ให้กำลังใจ ให้ชาวชมรมเพื่อนแก้วเขียนบันทึก
เห็นมุมมองที่แตกต่างแล้ว นายบอนจึงไม่แปลกใจนักที่ น้องชมพู่ ยังไม่เขียนบันทึกใน blog ของตัวเองเลย เพราะต้นแบบ (คือพี่หนิง-อ้วน) ที่สามารถเขียนบันทึกได้มากกว่า ยังไม่ค่อยจะเขียน
แล้วจะให้ชมพู่เขียนได้ยังไงคะ…..
(แก้ตัวให้อีก)
อันที่จริง วันเสาร์ที่นายบอนบุกมาเยือนพี่หนิงที่ DSS นี้ ตั้งใจว่าจะมาดู VCD , มาสอน Freemind โปรแกรมเขียน Mindmap สนทนาแลกเปลี่ยนเรื่องต่างๆ และมาให้เลี้ยงส้มตำ แต่พี่หนิงไม่ว่างจริงๆ เลยมานั่งกินข้าวที่ชั้นล่าง มองไปที่ประตูห้อง DSS ก็เห็นยัยชมพูเดินเข้าเดินออกจากห้อง แต่ไม่ยอมมากินข้าวเที่ยงซักที แต่ซื้อขนมไปนั่งกินหน้าจอคอม พิมพ์งานที่เธอบอกหนูนิดว่า จะต้องส่งวันพรุ่งนี้ให้เสร็จ
<p>
</p>
ที่มา AAR : VCDอาสาสมัครกับการจัดการความรู้ตามแนวเศรษฐกิจพอเพียง
</font>
ถ้าเป็นงานวิชาเรียน ถือว่า น้องชมพู่ขยันมากๆ มีความรับผิดชอบสูง แต่
ถ้าเป็นงานที่พี่หนิงมอบหมายให้ทำ คงต้องต่อว่าพี่หนิงสักหน่อย ที่ทำให้น้องชมพู่ไม่ลงมากินข้าวเที่ยง ทานอาหารผิดเวลา ซึ่งคงจะผิดเวลาบ่อยๆ
หนูนิด ซื้อกุนเชียงที่ติดมันน้อยๆกล่องใหญ่ ไปฝาก ตั้งใจจะมอบให้พี่หนิงด้วยมือของเธอเอง ด้วยความคารวะและระลึกถึงพี่สาวคนนี้ แต่ดันไม่ว่าง โทรไปหาก็ไม่ว่างรับโทรศัพท์ เช้าวันอาทิตย์ก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์อีก
ผิดนัดซะเอง ไม่ว่างก็ไม่ยอมบอกให้ชัดเจนว่า ไปพบไม่ได้ บอกให้รอจนเหงือกแห้ง
<h2>พี่หนิงลืมซะเอง….</h2>
แล้วจะให้นายบอนไปสอน mindmap ให้ แล้วจะไม่ลืมอีกหรือ…คุณพี่
สอนให้น้องๆชมรมเพื่อนแก้วจะดีกว่า แล้วให้น้องๆไปสอนพี่หนิงอีกรอบหนึ่ง เวลาที่ลืมอีกรอบ ก็สั่งให้น้องชมรมเพื่อนแก้วเขียน mindmap ให้เสียเลย
คิดว่า คงต้องไปสอนเขียน mindmap เรื่องคนขี้ลืม และการลดความอ้วนของพี่หนิงและน้องชมพู่กระมั่ง 5555555
เห็น VCD ที่ทำไว้วางกองอยู่เต็ม ว่าจะหยิบมาดู แต่พี่หนิงไม่อยู่ ก็ได้แต่เหลือบมองด้วยหางตาดูแผ่น VCD และดูปกไปพลางๆ เปิด intenet ตอนบ่ายวันนั้น เข้าเวบอะไรก็ไม่ค่อยจะได้…
แต่อีกมุมหนึ่งก็ดีเช่นกัน ในระหว่างรอคอย ก็เหลือบมองน้องชมพู และน้องเอก ถ้าเอากล้องไปด้วย จะถ่ายรูปในมุมแอบถ่ายมาเผยแพร่ กับการ F2F อย่างไม่ได้ตั้งใจกับ 2 ชาวชมรมเพื่อนแก้ว ของ มมส.
<h2>เห็น ชมพู่และเอกแล้ว มองสะท้อนกลับไปถึงความตั้งใจของพี่หนิงในการดูแลนิสิตกลุ่มนี้ </h2>สิ่งที่เกิดขึ้น ที่อาจจะยังไม่เป็นที่รับรู้ในวงกว้างมากนัก สิ่งที่เกิดขึ้น แม้ไม่สามารถเขยื้อนโลกใบนี้ได้ แต่รอยยิ้มที่ปรากฏที่มุมปากต่อสิ่งที่พบเห็น ย่อมสะท้อนอะไรออกมาได้หลายอย่าง
น่าเสียดายที่น้องชมพู่ยังไม่ได้เขียนบันทึกใน blog ของเธอเลย จึงยังไม่สามารถสัมผัสมุมมอง ความคิด ความรู้สึกต่างๆของเธอได้ ว่ามีจุดเด่นที่น่าสนใจอะไรบ้างที่ซุกซ่อนอยู่ ซึ่งจะต่างจากกรณีของน้องเอก – เอกรินทร์ กับบันทึกที่ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นระยะ มีความหมายที่น่าสนใจหลายอย่างซุกซ่อนอยู่ ซึ่งนายบอนจะหยิบมากะเทาะในโอกาสต่อไป
เมื่อหนูนิดไม่เห็นพี่หนิงมาสักที จึงจะฝากกล่องกุนเชียงให้พี่หนิงดูต่างหน้า เดินไปขอกระดาษโน้ตมาเขียนข้อความจากน้องชมพู่ ซึ่งน้องชมพู่ก็บอกว่า ไปขอกับคนนั้นสิคะ
คนนั้น ก็คือ น้องเอก ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ยัยออยนั่นเอง
น่าสนใจว่า ทำไมน้องชมพู่ถึงเรียกน้องเอกว่า “คนนั้น” เมื่อบอกกับคนที่พึ่งรู้จักครั้งแรกอย่างหนูนิด
….. ไม่ค่อยสนิทกัน หรือว่า อย่างไรกันแน่…
ก่อนที่จะออกจากห้อง นายบอนเห็นรอยยิ้มจากปากของน้องเอกแว๊บหนึ่ง
<h2>
เออ.... ทำท่าทางหล่อแบบขรึมๆอยู่ตั้งนาน ยิ้มแบบนี้ซะตั้งแต่ทีแรกก็จะคุยด้วยอยู่แล้ว..... </h2>
แม้จะเป็นเพียงแค่การไปนั่งรอคอยคนที่ผิดนัดเพราะไม่ว่างจริงๆ
แต่ในมิติของการรอคอย และบันทึกที่ดูเหมือนไม่ตั้งใจ ย่อมมีอะไรหลายอย่างที่สะท้อนออกมาจากบันทึกชิ้นนี้
น้องชมพู่และน้องเอก อาจเป็นเพียง blogger หน้าใหม่ของ gotoknow ที่อาจจะไม่น่าสนใจมากนัก
อาจเพราะ หลายคนไม่มีโอกาสได้เข้าถึง ได้ทำความรู้จักให้มากกว่าที่เป็นอยู่
ไม่มีใครมองเห็นสิ่งดีที่ซ่อนอยู่
ไม่มีใครมองเห็นความสดใสที่ปรากฏ
และไม่มีใครมองเห็นรอยยิ้มของน้องเอก ก่อนจากลาในวันนั้น
ความเห็น (12)
- มาให้กำลังใจทุกๆๆท่าน
- พบทั้งน้องนิด น้องชมพู่ น้องเอก พี่หนิง(อ้วน)
- ที่ยังไม่ได้พบคือนายบอน
- ขอบคุณมากครับที่ให้กำลังใจ blogger ใหม่ๆ
- พี่หนิง(อ้วน)ช้าไปหนึ่งวินาที
- ฮ่าๆๆๆ
- 555 นี่แหละบันทึกที่รอคอย
- ว่าแล้ว...ต้อง โดน !!
... นั่นสิครับ รู้จักทาง blog มาตั้งนานยังไม่เคบเจอตัวเป็นๆกันเลย
... ต้องลุ้นต่อจะได้พบกันหรือไม่..
สวัสดีครับพี่หนิง (อ้วน)
รอคอยอะไรหรือครับ ปล่อยให้คนรอ ร้อรอ ตั้งนาน
พี่หนิง...
โดนอีกแล้ว..น่าสงสารและน่าเห็นใจจังเลย..แต่ก็ดีแล้ว..อ้าว!!!! เป็นงั้นไป
ปล.อย่าลืมกินกุนเชียงที่คัดมันน้อยยยยที่สุดเพื่อพี่หนิงนะจ๊ะจะได้ไม่ อ้วน มากกกก
ไม่งั้น ไม่ได้เขียนถึง น้องชมพู่และน้องเอก แหงๆ
แวะเข้ามาเยี่ยม ก๊วนนี้ ครับ น่าสนุกดี
โอกาสหน้าคงได้เจอกันเองหล่ะครับ อย่าโกรธกันนะครับ มันไม่ดี
สวัสดีครับคุณแจ็ค
ไมไ่ด้โกรธนะครับ แค่งอนเฉยๆ 5555
มีเตารีดมาฝาก เอาไว้รีดที่งอนๆอ่ะ จะได้เรียบ 555
งอนที่ไม่บอกตอนที่หนูนิดโทรไปถาม แต่หากนำไอเดียต่างๆจากชาวแคนาดามาพัฒนา DSS ต่อไป และเอามาเล่าใน blog บ้าง คงพอจะหายงอนได้ล่ะครับ ..
เตารีดน่ะ เอาไม่อยู่หรอก