<h4 style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></h4> <h2 style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"> ตอนน้ำท่วมเอาเรือมาเทียบเกยบันได พายออกไปขึ้นรถที่จอดที่ถนนหมู่บ้าน บ้านเหมือนลอยอยู่กลางน้ำ ตอนน้ำท่วมสวยมาก ไม่ได้ท่วมทุกปีด้วย ชวนคนกรุงมาเที่ยวมีแต่คนกลัวไม่กล้ามา เราอยู่บ้านตลอดไม่ได้หนีน้ำไปไหน <p> </p> <h4>ซุ้มต้นรสสุคนธ์ข้างบันไดขึ้นนอกชาน เลี้ยงมานานจนเลื้อยพันขึ้นไปถึงหลังคา ช่วงที่ผลิดอก จะบานในตอนเช้า กลิ่นหอมเข้มและหวานกำจายไปทั่วบริเวณ </h4> <p></p><h3></h3>
</font></span> </h2></span>
โอ้โห...และโอ้โห...เลยค่ะ..
สุดยอด..."วิถี" แห่งชีวิตที่คืนกลับสู่ธรรมชาติ
ชื่นชมมากเลยค่ะ...
(^__^)
อ่านไปหัวใจเต็มตื้นไปด้วย... กว่าเราจะหนีแรงดึงดูดภายในให้พ้น..จากหลายสิ่งหลายอย่างที่เป็นความเจริญภายนอกได้...นี่ยากยิ่งเลยนะคะ
....
ทุกวันนี้กะปุ๋มจะชอบไปวิ่งทางลาดเนิน... เพราะทำให้ได้สติเตือนว่า..การวิ่งหนีออกจากแรงดึงดูดนี่มันยาก แต่เราก็ต้องทำ และสุดท้ายเราก็ทำได้...
...
ขอบคุณนะคะ...อ่านบันทึกนี้แล้วมีความสุขอิ่มในจิตจังเลยค่ะ..
(^____^)
กะปุ๋ม
สวัสดครับ
เห็นกลิ่นไออุ่นทางวัฒนธรรมจากหลังคาบ้านลงมาสู่ผืนดินเดินทอดน่องลงผืนน้ำเลยนะครับ...
อ่านแล้วเห็นชีวิตพอเพียงเหมาะกับคนไทยนะครับผม...
สวัสดีค่ะอาจารย์
อ่านแล้ว สงบๆๆ จริงๆ ชอบค่ะ ชีวิตช้าลง และสบายๆขึ้น มีเวลาคิดตรึกตรองมากขึ้น
จะเลี้ยงหลานแบบธรรมชาติๆค่ะ รอให้โตอีกหน่อย ตอนนี้พาไปเที่ยวพวกที่มีธรรมชาติมากขึ้น ดูชอบมากค่ะ
สุดยอดบ้านในฝันเลยหละ
ผสมกลมกลืนไปกับธรรมชาติ เกื้อกูลกันและกัน สมดุล พอดี และพัฒนาการไปตามธรรมชาติของกันและกัน ก็แค่นั้นสำหรับ ชีวิต ไม่ว่าเขา ว่าเรา ไม่ว่าคน หรือพืช หรือสัตว์นะ สุดยอดเลย น่าอยู่มากจริงๆ เป็นเรือนไทยโบราณด้วย แอบอิจฉาตาร้อน..
บ้านน่าอยู่ จัง... แต่ไม่รู้ขนมจะอร่อยหรือเปล่า;))
เห็นแล้วนึกถึงบ้านในละคร สมัยเก่าค่ะ..
ขออนุญาต นำภาพซุ้มรสสุคนธ์ไปประกอบบทความคะ พร้อมกับจะลงเครดิต ทำลิงค์ส่งมาที่หน้าเพจนี้ค่ะ เพราะว่าหายากมากๆ ค่ะต้นนี้ ในกทม. ไม่รู้จะไปตามหา ถ่ายมาจากที่ไหนจริงๆ ขอบคุณค่ะ
บันทึกนี้เขียนเมื่อ 6 ปีก่อน...ก่อนที่พี่ใหญ่จะเข้ามาเป็นสมาชิกที่นี่....ได้อ่านแล้วมีความสุขสงบกับธรรมชาติรอบตัวเช่นนี้...ดีจังเลยค่ะ..
.