ผมสัญญากับลูกชายคนโตว่าสงกรานต์ปีนี้จะพาไปเที่ยว “สวนน้ำ” ที่จังหวัดขอนแก่น แต่พอผมไม่มีทีท่าว่าจะพาไปเที่ยวเล่นตามคำสัญญาลูกผู้ชายที่ให้ไว้ น้องแผ่นดินก็ออกอาการงอนขนานใหญ่
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมเคยพยายามอธิบายว่า (วันที่ 16 เมษายน) วันสงกรานต์ได้ผ่านพ้นไปแล้ว ใครต่อใครก็เลิกเล่นน้ำกันหมดแล้วเช่นกัน กระนั้น ก็ยังไม่เป็นผลใด ๆ จำต้องเก็บข้าวเก็บของขึ้นรถและออกเดินทางไปตามคำสัญญาที่ให้ไว้</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> 
</p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">สงกรานต์.. ชีวิตของผมเต็มไปด้วยการเดินทางแบบชนิดวันต่อวัน จังหวัดต่อจังหวัด เหนื่อยล้าพอ ๆ กับความสุขที่ทะลักล้นเข้ามาสู่ทุกห้องหัวใจ</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ชีวิตของผมและคนในครอบครัวที่ผมมักเรียกเสมอว่า “คนของความรัก” เกิดขึ้นและดำเนินไปอยู่ภายในรถยนต์ส่วนตัว เป็นเสมือนชีวิตของคนที่มี “ครอบครัวอยู่กลางถนน”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">นานมาแล้วผมเคยได้อ่านหนังสือรวมเรื่องสั้นชุด “ครอบครัวกลางถนน” อันเป็นวรรณกรรมซีไรต์ของศิลา โคมฉาย ซึ่งเรื่องราวได้สะท้อนภาพชีวิตและสถานการณ์ชีวิตของคนในกรุงเทพฯ ที่เผชิญกับภาวะรถติดและติดกันอย่างยาวนานและแสนนาน ถึงขั้นช่วงเวลาที่รถติดยังสามารถทำอะไรต่อมิอะไรได้อย่างหลากหลาย และนั่นก็เป็นเสมือนภาพของคนกรุงที่มีเสี้ยวชีวิตของครอบครัวอยู่กลางถนนนั่นเอง</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ช่วงเทศกาลน้ำชีวิตของผมก็ดำเนินไปไม่ต่างจากตัวละครในเรื่อง “ครอบครัวกลางถนน” เพียงแต่สภาพชีวิตของเรารถราไม่ติด เราขับแล่นตะบึงได้ตามอัธยาศัย สัญจรไปสู่ความสุขโดยมีคนที่เรารักร่วมเดินทางไปกับเราด้วย</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ทันทีที่รถวิ่งเข้าสู่ตัวเมืองกาฬสินธุ์ ริมถนนบางแห่งยังคงพบคนเล่นสาดน้ำกันบ้างอย่างประปราย ซึ่งน้องแผ่นดินก็ยังไม่วายชี้ให้ผมดูราวกับต้องการจะย้ำว่า “นี่ยังเป็นสงกรานต์ ..เห็นมั๊ยคนยังเล่นน้ำกันอยู่เลย…สัญญาต้องเป็นสัญญา” …</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>
</p><p>บรรดาลูก ๆ กินข้าว กินน้ำ .. ร้องรำทำเพลง นอนพักและตีลังกา ท้าตะวันกันในรถคันเล็กของเราอย่างเบ็ดเสร็จ เหนื่อยก็หยุดพัก เพลงก็เปิดอยู่อย่างไม่รู้จบ … ความรื่นรมย์ดำเนินไปราวกับยกบ้านทั้งหลังมาไว้ในรถยนต์ และเปลี่ยนสถานะของรถไปเป็นบ้านที่มีวิถีชีวิตอยู่บนท้องถนน </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">นี่คือภาพส่วนหนึ่งอันน้อยนิดที่เกิดขึ้นในระหว่างการเดินทางของครอบครัวกลางถนนของผม…</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เป็นการเดินทางเมื่อเทศกาลน้ำซาตัวลง แต่คำสัญญายังต้องเป็นคำสัญญา</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย แผ่นดิน ใน pandin
