ผมถูกต่อว่า....ว่าทำไมไม่สอน
เมื่อเช้า...เวลาประมาณ 09.00 น. หลังจากที่ผมรดน้ำเห็ดเสร็จ ผมได้มานั่งแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับท่านครูบาสุทธินันท์ เกี่ยวกับกิจกรรมการเพาะเห็ด ครั้นเมื่อผมกำลังนั่งแลกเปลี่นเรียนรู้กับท่านครูบาอยู่นั้น มีชายคนหนึ่งอายุประมาณ 50 กว่าปีเห็นจะได้ ขี่รถมอเตอร์ไซด์ Best สีน้ำเงินขาว สภาพกลางเก่ากลางใหม่ ใส่หมวกทหารสมัยสงครามเวียดนาม ไม่ติดแผ่นป้ายทะเบียน มาจอดอยู่หน้าสำนักงานของมหาชีวาลัยอีสาน
ครั้นสิ้นเสียงรถจักร (มอเตอร์ไซด์) ชายคนนั้นก็เดินเท้าดิ่งเข้ามาหาผมกับท่านครูบาสุทธินันท์ ทันทีด้วยความกระฉับกระเฉง ทำให้ผมกับท่านครูบา ตกใจไม่ทราบว่ามาด้วยจุดประสงค์อันใด เนื่องจากใส่หมวกใบใหญ่มองเห็นได้ไม่ค่อยชัดเจนนักในระยะไกล พอมาถึงระยะชิดเขาคนนั้นจึงได้ถอดหมวกออกอย่างรวดเร็ว พร้อมับยกมือไหว้ท่านครูบา และผมด้วยอาการที่สงบเรียบร้อยพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าที่เริ่มเหี่ยวผมจึงหายตกใจครั้นเมื่อชายหนุ่มร่างใหญ่คนนั้นถอดหมวกออก และเห็นโครงร่างและใบหน้าที่ชัดเจน จึงรู้ว่าเป็นพ่อใหญ่ทองม้วน หรือพ่อใหญ่สมร สิมสีดา ที่มาอบรมและแลกเปลี่ยนเรียนรู้การขับเคลื่อนเศรษฐกิจพอเพียง ในรุ่นแรก พร้อมกับต่อว่าผมอย่างหน้าตาดุดันว่า "ผมลำเอียง" "ผมรักลูกศิษย์ไม่เท่ากัน" ผมจึงได้ถามต่อว่าลำเอียงอย่างไร พ่อใหญ่สมร จึงได้สาธยายว่า รุ่นที่พ่อใหญ่สมรมาอบรมนั้นผมไม่ได้สอนวิชาการขยายพันธุ์พืช โดยเฉพาะการต่อยอดไม้ผล และไม้ดอกไม้ประดับให้กับกลุ่มดังกล่าว พ่อใหญ่สมร จึงบอกว่าเขาเสียโอกาส แต่มีความสนใจจะทำอย่างไรดี ผมจึงต้องผวา และภูมิใจที่ยังมีเกษตรกรประเภทนี้อยู่ เพราะโดยทั่วไปเท่าที่ผมเห็นไม่ค่อยเสาะแสวงหาความรู้มากนัก แล้วท่านครูบา จึงถามต่อว่าอยากเรียนเรื่องอะไร พ่อใหญ่สมรจึงตอบว่า "ต้องการเรียนการเปลี่ยนยอดกระสังให้เป็นยอดมะนาวครับ" นับว่าเป็นเกษตรกรที่ที่มีความสนใจเป็นพิเศษ แล้วท่านครูบาจึงโยนคำถามไปว่าต้องการเรียนเมื่อไหร่ อุปกรณ์พร้อมหรือยัง "พร้อมแล้วครับ" เป็นคำพูดของพ่อใหญ่สมร จากนั้นท่านครูบาจึงได้พาทีมนักศึกษา ออกไปสาธิตวิธีพร้อมกับการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในการเปลี่ยนยอดกระสังให้ออกลูกเป็นมะนาวน้ำหอมลูกใหญ่ๆ
จากกรณีของพ่อใหญ่สมร คงเป็นอีกรูปแบบหนึ่งของการทำเกษตรกรรมแบบประณีตที่ปลูกพืชอย่างหลากหลาย และเป็นคนที่รักการเรียนรู้ รักในการที่จะพัฒนาตนเองและงานในอาชีพ อยู่เสมอ
ขอบคุณมากครับอุทัย อันพิมพ์
1 เมษายน 2550
ความเห็น (2)
อ่านทีแรก เป็นห่วงพี่อุทัยแทบแย่ แต่แล้วก็ได้พบเพื่อนร่วมทางที่ใฝ่เรียนรู้นั่นเอง....
อยากให้มีคนใฝ่รู้แบบนี้เยอะๆ นะ เชื่อว่าต้งอดีกับสังคมเราแน่นอน....
uthai unphim
ขอบคุณมากครับที่มาให้กำลังใจ
เราคงต้องช่วยกันผลักดันต่อไปเพื่อสังคมไทยนะครับ
ทำได้คนละนิดละหน่อยก็ยังดี
หวังว่าผมคงจะได้เพื่อนร่วมทางอีกท่านนะครับ
ขอบคุณครับ