กลับมาสู่จุดเริ่มต้นจนได้...เจ็บใจตัวเองจัง การเดินทางครั้งนี้มันยากกว่าที่คิดไว้จริงๆด้วยซินะ...
ช่วงเวลาแห่งการทดสอบได้เกิดขึ้น เพราะวันนี้มีความจำเป็นต้องทำงานร่วมกันทั้งวัน รู้ได้เลยว่าเขาคนนั้นยังเป็นปัจจัยสำคัญที่ส่งผลต่ออารมณ์ ความรู้สึกอย่างรุนแรง มีทั้งดีใจ กังวล เป็นห่วง และก็จบลงที่เดิมคือเราก็ต้องมานั่งเสียใจ ทำไมนะเนีย แคร์ไรกันมากมาย เราไม่ยอยมปล่อยมันไปเองใช่ป่ะ ทำไมยังคอยแคร์ว่าเขาทำไร รู้สึกอย่างไร คุยกับใคร อยู่ที่ไหน เหนื่อยรึปล่าว เกลียดตัวเองจริงๆ พอไม่มีสติมาควบคุมก็ปล่อยให้อารมณ์มาก่อนทุกที
เขาก็ไม่ได้แคร์ไรเราสักหน่อย ยังย้ำอยู่ตลอดเวลาว่าเราเป็นพี่น้องกัน และก็แคร์คนอื่น เลือกที่จะอยู่กับคนอื่นมากกว่าเรา (เสียใจดีไหมหล่ะ) แล้วยังจะมานั่งโง่งมงายอยู่ได้
และไอ้ที่คิดว่าตัวเองทำใจได้ดีขึ้นอ่ะ มันไม่เห็นจะช่วยอะไรเลยพอเถอะเลิกกว่านะ ก่อนที่จะเศร้าไปกว่านี้
ขอให้ ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะคะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
จากใจผู้หญิง(คนหนึ่ง)แช่นกัน....