แด่ความรักที่งดงาม
พักนี้ดิฉั้นห่างหายไปยาวนานทำได้แค่เข้ามาอ่านและจากไป วันนี้สร่างซาจากภารกิจขอเล่าให้ฟังว่าไปทำอะไรมา สองเดือนที่ผ่านมาเฝ้าดูแลใจเพื่อนคนหนึ่งที่เสมือนคนป่วยใจเธอไม่สามารถยอมรับความเป็นจริงแห่งชีวิตได้...ไม่น่าเชื่อว่าอิทธิพลของความรักจะมากมายขนาดนี้ความรักทำให้เธอมืดบอดไม่มั่นใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ รุนแรง..หากไม่ประสบกับตัวเองที่ต้องทำหน้าที่เยียวยา..ก็ยังคงไม่เชื่อว่าความรักทุกข์ได้ขนาดนี้ เธอป่วยเพราะรัก ออกอาการคุมสติไม่อยู่เศร้าซึม..มองโลกในแง่ร้ายหวาดระแวงคนรอบตัวสารพัด ที่ทำให้เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่ในโลกที่ดิฉั้นนั่งมองนอนมองก็ยังยืนยันว่าสวยงาม...แต่เธอคิดตรงกันข้าม
แล้วดิฉั้นทำอย่างไรกับเธอในสองเดือนที่ผ่านดิฉั้นไม่ใช่นักจิตวิทยาแถมไม่ใช่คนที่เข้าใจอะไรลึกซึ้งเรื่องจิตใจ...จนสามารถให้คำปรึกษาหรือดูแลใครได้ในขณะที่จิตผิดจากปกติ...เธอช่างถ่ายทอดเรื่องราวที่เธอจินตนาการในทางลบให้ดิฉั้นฟังจนดิฉั้นจมจ่อมและทุกข์ไปกับเธอ เป็นแบบนี้ประมาณหนึ่งเดือน ดิฉั้นก็รู้สึกไม่ไหวไม่มั่นใจว่าสิ่งที่ดิฉั้นพูดคุยกับเธอมันจะทำให้เธอดีขึ้นหรือแย่ลงเนื่องจากเธอจะไม่ฟังใคร อีกประเด็นคือเรามีจุดต่างในขณะที่ "เธอเชื่อและงมงายในความรัก...แต่ดิฉั้นไม่เชื่อ...เลยซักนิด" ..รู้สึกหนักอึ้งรับไม่ไหว..ดูแล้วอาการของดิฉั้นจะหนักกว่าเธอ ไม่สดชื่น เศร้าหมอง หมดแรง กังวล สรรพเรื่องราวที่เธอจินตนาการจากใจที่ผิดหวัง เป็นเรื่องในทางลบ ถ่ายทอดให้ฟัง ฟัง ฟัง (มีหรือจะไม่"อิน"ไปกับเธอขนาดดูละครทั้งรู้ว่าน้ำเน่ายังร้องไห้ซะน้ำตาท่วมซอย)มันดูดเอาพลังงานที่เหลือเฟือของดิฉั้นไปหมดจนหมดแรงในแต่ละวัน...ก่อนเธอหลับดิฉั้นทำหน้าที่ฟังเธอพูด.. และในแต่ละวันที่ลืมตาตื่นดิฉั้นจะโทรหาเธอ เช็คว่าเธอมีลมหายใจอยู่หรือเปล่า..วันนี้เป็นไง "นอนหลับนะ" "กินอะไรแล้วยังวันนี้" "เป็นห่วงเธอนะ" "ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกคิดเสียว่าเราทำบุญกันมาแค่นี้" "อย่าคิดอะไรให้มาก" "ฉันรักเธอนะ" "อย่าดื้อนะ..เชื่อหมอนะ..แข็งแรงแล้วจะพาไปเที่ยว" ดิฉั้นก็นึกคำพูดที่จะพูดกับเธอได้เท่านั้นจริงๆ นอกจากนั้นก็ฟังเธอนานเท่าที่เธออยากคุย.....จนฉันหลับคาโทรศัพท์ไปก็มี พร้อมๆกับสัญชาติญาณการรักตัวเองคิดเห็นแก่ตัวว่าสนใจใครอื่นทำไม ปกติทุกข์ของตัวเองก็หมุนเวียนขึ้นลงตามสิ่งกระทบมากพอควรแล้ว...แว๊บคิดแยก...ทุกข์ของเธอ...ทุกข์ของฉัน...ดิฉั้นวิเคราะห์ว่าน่าจะเกิดจากสัญชาติญาณการเอาตัวรอดของตัวเอง..เราอยากรับผิดชอบเพียงทุกข์ของตัวเองไม่อยากสนใจทุกข์คนอื่น..คิดอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลสุดฟ้าอยากโยนโทรศัพท์ทิ้งไปให้ไกลตัวปิดโทรศัพท์หนีซัก สิบวัน แต่..ก็ทำไม่ได้ที่จะทำเฉยไม่รับโทรศัพท์เธอทั้งที่รู้ว่าเธอจะพูดเรื่องเดิม...ดิฉั้นสงสารเธอในขณะที่เธอต้องการดิฉั้นแต่ดิฉั้นกลับทำเฉย...
วันนี้เธอดีขึ้น..ออกมาทำงานได้ยอมรับความจริงได้มากขึ้น..ยอมปรับตัว..ใจเธอสบายขึ้น
ดิฉั้นเรียนรู้ว่าการเยียวยาใครต้องทำด้วยความรัก...ความหวังดีล้วนๆ เมื่อไหร่ก็ตามที่แอบคิดว่า..เมื่อไหร่มันจะหาย(ว่ะ)..ขี้เกียจฟังแล้วเสียเวลาปล่อยไปดีกว่าไม่เห็นจะมีอะไรเกิดขึ้นกับชีวิตเราเลย..ทิ้งให้เพื่อนมีชีวิตอยู่ลำพัง...อันนี้ทุกข์หนักกว่าและพบว่าเวลาเราปรารถนาดีต่อใครโดยไม่หวัง...ไม่หวังแม้แต่ให้เขาคิดเหมือนเราคอยฟังให้เขาสบายขึ้น..อันนี้ดี...จะมีพลังเพิ่มขึ้นแต่มันไม่ง่ายเลยนะคะการที่จะถอดตัวเองออกมาจากเรื่องราว..ต้องฝึกตัวเองอย่างหนักนานเป็นเดือนกว่าจะทำตัวถูกแบบมีจิตที่เป็นปกติคอยฟังเธอได้อย่างไม่ทุกข์ตามรังสีของความทุกข์แผ่มาสู่เราและ...การที่เราหลีกเลี่ยงไม่เป็น....เราจะทุกข์ตาม
ดิฉั้นนึกขอบคุณ"พ่อและแม่" ที่เลี้ยงดูให้ดิฉั้นเข้มแข็ง..ไม่บอบช้ำง่าย...สามารถทนต่อความทุกข์ได้....งานนี้เป็นแบบฝึกหัดชีวิตให้ดิฉั้นประยุกต์เป็นบทเรียนเลี้ยงดูลูกสาวทั้งสองของดิฉั้น พึงสอนเธอเรื่องความรักกับการมีชีวิตที่เข้มแข็งแม้กระทั่งสอนตัวเอง ให้คิดเสมอว่า..ชีวิตของเราเราต้องยืนได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมีชีวิตที่แข็งแกร่งทนต่อทุกข์ได้จะต้องครองสติได้หากวันใดที่เกิดอุบัติเหตุแห่งชีวิต
ความเห็น (15)
ยินดีต้อนรับครับ
ใครไม่เคยอกหักคงจะไม่รู้ความรุนแรงของมันนะ
You have only one life to live, so enjoy it every moment you can.
เป็นข้อความที่แม่จ๋าเคยส่งอีเมลให้เมื่อปี 2002 และยังจำได้จนถึงทุกวันนี้
"ดิฉั้นเรียนรู้ว่าการเยียวยาใครต้องทำด้วยความรัก...ความหวังดีล้วนๆ "
ดีใจที่คุณจิ๊บได้ใช้ความรัก ความหวังดีในการดูแลเอาใจใส่เพื่อน เป็นกุศลอย่างหนึ่งในชีวิตที่ได้ทำบุญให้คนพ้นทุกข์ แต่...เราอย่าลืมถอดจิตเราและวางให้ได้ ไม่เช่นนั้นเราต้องทุกข์ในสิ่งที่เค้าเป็น....ดีใจที่ผ่านจุดนั้นมาได้ค่ะ....
"งานนี้เป็นแบบฝึกหัดชีวิตให้ดิฉั้นประยุกต์เป็นบทเรียนเลี้ยงดูลูกสาวทั้งสองของดิฉั้น พึงสอนเธอเรื่องความรักกับการมีชีวิตที่เข้มแข็ง แม้กระทั่งสอนตัวเอง ให้คิดเสมอว่า..ชีวิตของเราเราต้องยืนได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมีชีวิตที่แข็งแกร่งทนต่อทุกข์ได้จะต้องครองสติได้หากวันใดที่เกิดอุบัติเหตุแห่งชีวิต"
แด่.....ความรักที่งดงามค่ะ
เพื่อน ๆ เป็นกำลังใจและรออ่านเรื่องละมุนละไมอยู่นะคะ
ง่วง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
แด่ความรักที่งดงามเช่นเดียวกันค่ะ
และดีใจกับการหลุดพ้นบ่วงแห่งรักของเธอคนนั้นนะคะ
ไม่ง่วงเลยค่ะ ไม่ง่วง
- ช่วงนี้พอมีเวลาแล้วใช่มั้ยค่ะ?
- ไม่ได้พบกันเสียนาน คิดถึงมากนะตัวเอง
- ภาระกิจส่วนตัวเสร็จแล้ว เร่งงานต่อนะคะ
(^______^)
กะปุ๋ม
- ไม่คิดว่าจะพบกับตัวเองครับ
- ปกติเป็นคนใจแข็ง
- แต่ว่าเป็นคนที่ อ่อนไหวsensitive มากไปหน่อย
- เลยแย่เลยครับ
- ตอนนี้ดีขึ้นแล้วครับผม
แด่ความรักที่งดงาม
สำหรับรูปใหม่...คุณแม่และแปมแปม
สวัสดีครับ...
....
การเยียวยาใครต้องทำด้วยความรัก...ความหวังดีล้วนๆ
......
ความรักที่งดงาม
ติดตามทุกย่างก้าว
ซึมซับความปวดร้าว
ปัดเป่าความทุกข์ระทมใจ
...
พรุ่งนี้ผมจะกลับบ้านไปซึมซับกับความรักที่งดงาม
พ่อ มอบความเข้มแข็งให้ผม, ส่วนแม่ก็ไม่น้อยไปกว่าพ่อ เพราะท่านมอบความอ่อนโยนให้ผมเช่นกัน
ความรักที่งดงาม
ติดตามทุกย่างก้าว
ซึมซับความปวดร้าว
ปัดเป่าความทุกข์ระทมใจ
เป็นภารกิจที่ทำด้วยใจจริงๆ ถึงวันนี้เธอหายดี คุณเมตตาภูมิใจค่ะ
ฝากความคิดถึงไปยังเพื่อน คุณจิ๊บด้วยความรัก
ขอให้โลกอบอวลไปด้วยรัก และรักตลอดกาล
รักและคิดถึงเธออยู่