เมื่อวาน...ช่วงที่ผมพาครอบครัวไปทานอาหารเวียดนาม(เพราะภรรยาผมเชื่อว่าจะได้กินผักเยอะ ๆ ...555) ผมก็ถูกต้อนให้มีสติกลับคืนมาบ้าง...หลังจากที่กำลังเกิดอาการหลงมัวเมากับปฏิบัติการใหม่ ๆ ที่ท้าทายความสามารถอยู่ไม่น้อย...
เราคุยกันบนรถ(ไม่รู้เป็นไร การเรียนรู้ของครอบครัวเกิดขึ้นเวลาอยู่บนรถเป็นส่วนใหญ่...555)ภรรยาผมสะท้อนให้ผมฟังว่า...ระยะนี้พ่อคล้ายนอนหลับไม่สนิทนะ...นอนดิ้นกระสับกระส่ายตลอดเลย...555(ผมนึกถึงช่วงที่คนอื่นคิดว่าผมมีปัญหา...ผมกลับนอนหลับสนิทเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...แต่พอคนอื่นคิดว่าผมกำลังจะได้อะไรดี ๆ...ช่วงนี้กลับนอนกระสับกระส่าย...) นี่ถ้าผมไม่เล่าให้เธอฟังว่าผมทำอะไรมาบ้าง...สงสัยหาว่าผมเรียนวิชาคณิตคิดนอกใจแน่ๆ...555
อยู่ ๆ น้องเมก็พูดขึ้นมา... คุณพ่อคุณแม่ขา...น้องเมตัดสินใจไม่ถูกค่ะ...ว่าจะเลือกเรียนสัตวแพทย์ หรือว่าจะเรียนแพทย์รักษาคนดี...
ผม ภรรยา และพี่เติ้ล ต้องหยุดฟังแล้วหันไปมอง...เพราะอะไรน้องเมถึงตัดสินใจไม่ถูกล่ะลูก...ผมถามด้วยความสงสัยจริง ๆ (ระคนกับรอยยิ้มของภรรยา...ที่พยายามปลูกฝังให้ลูกมีเป้าหมายชีวิตเสียเหลือเกิน...นี่แค่ ป.2 ก็คิดถึงเป้าหมายในอนาคตแล้วหรือเนี่ย...555)
ถ้าน้องเมเป็นสัตวแพทย์...น้องเมก็จะรักษาน้องแบล็ค(สุนัขตัวเดียวที่เราเลี้ยงไว้...โดยที่เป็สุนัขที่เกิดจากสุนัขบ้านข้าง ๆ กัน...น้องเมอุ้มตั้งแต่แรกคลอด...เราไม่ได้เลี้ยงกันอย่างจริงจัง...แต่เมื่อถึงเวลาที่เขาจะตาย...เขาก็มานอนหน้าบ้านผม...น้องเมร้องไห้อ้อนวอนให้ผมพาไปรักษาจนรอดชีวิตมาได้...ขณะนี้กำลังเป็นเรื้อน...555) ถ้าน้องเมเป็นแพทย์....น้องเมก็จะดูแลคุณพ่อคุณแม่...
พี่เติ้ลอุทานทันที...โห...นี่เอาพ่อแม่ไปเปรียบเทียบกับสุนัขเชียวเหรอน้องเม...55555
น้องเมรีบบอกว่าไม่ใช่... ผมกับภรรยาหัวร่อก๊ากกก...
แต่ผมก็กลับมาทบทวนตัวเองอีกครั้ง...หรือน้องเมกำลังสะท้อนความรู้สึกบางอย่างให้กับผม...เอางานมากไปกว่าความรักที่เคยมอบให้เธอหรือปล่าวนะ...
ท่านเลขาฯ...
คิดมากไปเองมั้ง (.........)
เจริญพร
อ.ลูกหว้า ครับ
เป็นร้านสี่แยกอู่ทองเวียดนามอ่ะครับ...ถูกสุด ๆ กินทั้งบ้าน หมดร้อยกว่าบาทเอง...แถมรสชาดก็อร่อยทีเดียวครับ....555
อย่าบ้างาน มากไปกว่า ให้ความรัก ความอบอุ่นกับคนในครอบครัวนะคะ เพราะเวลาเหลือน้อยเท่าไรเราไม่รู้ ทำวันนี้ให้มีสุข พรุ่งนี้อาจไม่มีสำหรับเรา ค่ะ