ขำขันประสาหมอยา (8)
ขณะเดินทาง ไปนิเทศน์นิสิตฝึกงาน ที่ต่างจังหวัด อาจารย์สมและหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งไม่เคยพบ หรือรู้จักกันมาก่อน ต้องมานั่งรถไฟ ในตู้นอนเดียวกัน หลังจากสงวนทีท่า มองหน้ากันไปกันมา ได้ระยะหนึ่งก็ถึงเวลาเข้านอน โดยอาจารย์สมนอนเตียงชั้นบน ส่วนหญิงสาวนอนเตียงชั้นล่าง
ตกดึกหญิงสาวผู้นั้น ลุกขึ้นจากเตียง ยืดตัวไปเขย่าแขน ปลุกอาจารย์สม พร้อมกับพูดว่า "ขอโทษนะคะ ที่ต้องรบกวน แต่ดิฉันรู้สึกหนาวเหลือเกิน ไม่ทราบว่าคุณจะแบ่ง ผ้าห่มของคุณ ให้ดิฉันสักผืนได้ไหม?"
อาจารย์สมที่เพิ่งตื่นขึ้นมา เอนตัวลงมาตอบหญิงสาว ด้วยสายตาอันมีเลศนัย "ผมมีความคิด ดีกว่านั้นอีกครับ ทำไมคืนนี้เราไม่ลองทำตัว เหมือนเป็นสามีภรรยา กันเล่าครับ"
หญิงสาวหน้าแดงระเรื่อ และยิ้มอย่างมีความสุข พร้อมกับตอบว่า "แหม! เป็นความคิดที่ดีจริงๆ ตกลงคะ"
อาจารย์สมเหลือบตา มองหญิงสาวอีกครั้ง พร้อมทั้งพูดว่า "งั้นก็ดีแล้ว ยายแก่ขี้อ้อน หัดหาผ้าห่ม เอาเองบ้างซิ คนกำลังนอนสบาย กวนใจอยู่ได้"
บุคลากรชาย คณะเภสัชศาสตร์ผู้หนึ่ง รื้อของในตู้เอกสาร ของภาควิชา บังเอิญพบตะเกียง ทองเหลืองเก่าๆ ใบหนึ่ง จึงหยิบมาขัดถูให้สะอาด ทันใดนั้นก็ปรากฏร่าง ทรามวัยกายสิทธิ์ขึ้นมา และมอบพรตามปรารถนา ให้เขาสามประการ ด้วยความไม่ค่อยเชื่อ ในสิ่งที่เห็น เขาจึงลองขอพร ประการแรกว่า "ฉันปรารถนา จะได้เบียร์เย็นๆ สักแก้วในตอนนี้" พอพูดจบก็ปรากฏ แก้วเบียร์เย็นเจี๊ยบอยู่ในมือ
ในขณะดื่มเบียร์แก้วนั้น เขาเริ่มไตร่ตรอง ถึงพรประการที่สอง แล้วขอว่า "ฉันปรารถนา จะอยู่บนเกาะสงบ สักแห่งและถูกห้อมล้อม ด้วยเหล่าสาวสวยระดับ นิโคล คิดแมน" กล่าวเสร็จ เขาก็ไปปรากฏตัว ที่เกาะพีพีท่ามกลาง หญิงสาวแสนสวยนับสิบคน ซึ่งกำลังเล่นน้ำทะเล ในชุดทูพีซ โดยยังถือแก้วเบียร์เดิมอยู่ในมือ
พอถึงตอนนี้ เขาต้องไคร่ครวญอย่างหนัก ว่าจะขอพร ประการที่สามอย่างไร จึงจะดำเนินชีวิต อย่างมีความสุขเต็มที่ กับสาวสวยเหล่านั้น ครั้นแล้วก็เอ่ยปากขอพร ประการสุดท้าย "ฉันปรารถนาจะ ดำเนินชีวิตอย่างมีความสุข ของตนไปเรื่อยๆ โดยไม่ต้องใช้ความคิดริเริ่ม หรือท้าทายกับสิ่งใหม่เลย"
ภายในพริบตาเดียว เขาผู้นั้นกลับมาปรากฏตัว ที่คณะเภสัชศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย อีกครั้ง
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น