เครื่องเตือนสติ

     เมื่อวานก่อนเที่ยง ไปแวะเยี่ยมโรงเรียนแสงทรัพย์วิทยาคาร เป็นโรงเรียนมัธยมที่เคยเล่าไว้แล้วว่าที่นี่เด็กๆรุ่นพี่ช่วยกันสร้างห้องเรียน

ให้รุ่นน้องซึ่งตอนนี้ก็กำลังก่อผนังรอบทั้งสี่ด้าน ได้ระดับเอวแล้ว

      ฉันกราบสวัสดีท่าน ผอ.โรงเรียน พอดีกับกำลังมีงาน “ บายศรีสู่ขวัญ”

( จองได ) ให้กับนักเรียนทุกชั้น หลังการสอบพระท่านกำลังให้พร

และปะพรมน้ำมนต์

      ท่าน ผอ.โรงเรียน กล่าว เล่าประสบการณ์ ยกตัวอย่าง อย่างน่าฟัง ให้เรียนรู้ ไม่ใช่ให้โอวาท

   “  นักเรียนครับ  เรื่องผูกด้ายสายสิญจน์ พวกเราขอให้คำนึงถึง เป็นเครื่องเตือนสติ เราได้นะนักเรียน   อย่างครูเองจะขอ เล่าประสบการณ์ให้ฟัง

       เย็นแล้ว ครูก็กลับออกมาจากบ้านงาน ที่มีการผูกด้ายสายสิญจน์ นี่แหละ ครูไหว้หนึ่งจบและนำมาผูกที่ รถมอเตอร์ไซค์ของครู  และขับกลับบ้าน  ครูขับไปตามทางบนถนนดำชิดซ้าย ขับไปๆ ก็มีอะไร ดลใจให้ครู บอกว่า ให้ขับลงไปที่ทางเท้า ถนนแดงดีกว่า ครูก็ขับลงไปที่ถนนแดง จากนั้นก็มีรถปิคอัพ วิ่งมาอย่างเร็วและหักมาทางครู ดีที่ครูลงมาสุดถนนแล้วและหักหลบทัน ทราบภายหลังว่า คนขับรถเมา .....นี่เป็นอุทาหรณ์ นะนักเรียน  ขอให้เราเก็บด้ายสายสิญจน์ที่ผูกข้อมือนักเรียนในวันนี้ให้ดี ระลึกอยู่เสมอว่า มีคนที่รักและเป็นห่วงพวกเธอ ตลอดเวลา....”

     ฉันนั่งฟัง แล้วก็รู้สึกว่า  ทำไมช่างดูอบอุ่นอย่างนี้ ....การเตือนวัยรุ่น ให้ระวังภัยที่จะมาพรากเขาจากคนที่รัก  ....ชีวิตเป็นสิ่งที่ต้องประคับประคอง  กว่าพวกเราจะโต    เราต้องใช้เวลาที่มีอยู่ให้นานที่สุด และมีคุณค่ามากที่สุด.....

 

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

อรุณสวัสดิ์ค่ะน้อง  ดอกแก้ว

• การเล่าเรื่องจากประสบการณ์  นี่น่าอ่านและประทับใจนะคะ
• ครูอ้อยก็ชอบเขียนแบบนี้ รู้สึกว่าเขียนได้มาก  และอยากจะเขียนบ่อยๆ
• ด้ายสายสิญจน์..เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คนไทยยึดถือมานานแล้ว   จำได้ว่า  ตอนครูอ้อยยังเด็ก  ครูอ้อยมีคุณยายคุณย่าผูกให้เป็นประจำ  เวลาครูอ้อยไปหา
• เป็นเครื่องเตือนใจจากความรักความอบอุ่นและความปลอดภัยที่ดีนะคะ

ขอบคุณค่ะ

[ดอกแก้ว]

คะครูอ้อย ฟังมาแล้วก็รู้สึกประทับใจคะ ว่า ครูเขาเตือนเด็กๆ ด้วยสิ่งดีๆ น่ารักดี เพราะปิดเทอม เด็กๆก็ต้องเดินทางไปโน้นมานี่ ยิ่งสงกรานต์ ก็เป็นมหกรรม

บนท้องถนน