Blog tag : ความลับ ของ บีเวอร์


ลับสุดยอดสวรรค์ยังกลัว

          สืบเนื่องมาจากโดนพี่โอศรี หน่วยประกันฯ มน. เค้า Tag มา http://gotoknow.org/blog/nuqa-ro/78953 ก็เลยถือโอกาสตามกติกาซักนิดนะครับ ตามกติกาเค้าให้เผยความลับมา ๕ อย่างใช่มั้ยครับ มาดูกัน

 

          ความลับที่ ๑ สมัยผมเรียนอยู่มัธยมต้นนะครับ ผมเรียนโรงเรียนประจำ (กาญจนาภิเษกวิทยาลัย เพชรบูรณ์) เป็นโรงเรียนประจำก็ต้องนอนหอ มีหอก็ต้องมีกฏระเบียบของหอพัก มีกฏข้อหนึ่งระบุว่า ห้ามนำอาหารขึ้นมาบนหอ เหอๆข้อนี้ทรมานใจผมและเพื่อนๆมาก ก็เลยมีการลักลอบนำขึ้นหออยู่เสมอ แล้ววันดีคืนดีนะครับก็จะมีการตรวจหอ ซึ่งถ้าหากข่าวกรองไม่ดีนั้น อาจารย์อาจยึดขนมได้เป็นเข่งๆทีเดียว คราวนี้ก็ถึงคราวที่เด็กๆจะต้องหาที่ซ่อน ใต้หมอน ใต้เตียง ในกระเป๋าเป้ อะไรพวกนี้ใช้ไม่ได้ครับ ธรรมดาเกินไป อาจารย์จะหาเจอ ลองมาดูความลับของเด็กหออย่างผมกันดีกว่าครับ ว่าซ่อนไว้ที่ไหนได้บ้าง

  1. บนฝ้าห้องน้ำ ก็คือยกฝ้าขึ้น เลื่อน เอาของวาง ยกปิด เหอๆ อันนี้ควรจำตำแหน่งดีดี
  2. เอาถุงพลาสติกห่อแล้วเอาเทปกาวแปะไว้ตรงเพดานกันสาด ต้องหาที่ลับตาหน่อยครับ เพราะอาจารย์ไม่ค่อยจะสังเกต มันสูง
  3. เอาถุงพลาสติกห่อ ผูกเชือกถ่วงน้ำไว้ในแทงค์ประปา ต้องห้อยเชือกออกมาด้วยนะครับ เอาไว้ดึงขึ้น

เวลากลับบ้านก็เช่นกันครับ มักจะซื้อขนมกลับมาที่โรงเรียนคราวนี้ก็เอาขึ้นหอไม่ได้ อาจารย์นั่งอยู่ใต้หอตรวจกระเป๋า ทำยังไงครับ

  • ก็ให้เพื่อนโรยเชือกลงมา มัดขนม แล้วก็ดึงขึ้นไป 555+

นี่ละครับชีวิตเด็กหอ เป็นความลับนะครับ ไม่เคยมีประวัติถูกจับได้ ไม่รู้สมัยนี้ที่โรงเรียนเดิม อาจารย์จะจับได้รึยัง รึเด็กๆอาจพัฒนาไปไกลกว่านี้ก็ได้นะครับ

 

..........................................

 

          ความลับที่ ๒ สมัยประถมนะครับที่ตลาดสด เพชรบูรณ์จะมีแม่ค้านำไก่(ลูกเจี๊ยบ)มาพ่นสีให้เป็นสีชมพู สีเขียว แล้วนำมาขาย แม่ก็ชื้อให้เลี้ยง ๔ ตัว ผมเป็นเด็กก็ชอบไปเล่นครับ ซื้อมาแล้วก็ไปเล่นกับไก่แถวสนามหญ้า หน้าบ้าน มันก็ชอบวิ่งตามครับ สงสัยคิดว่าเป็นแม่ของมัน นานๆไปสีที่พ่นก็หาย จากสีชมพูกลายเป็นสีปกติของไก่ทั่วไป นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เด็กๆ ช้ำใจมาก ว่าไก่ของเค้าสีตก 555+ เท่านั้นยังไม่พอครับ ด้วยความที่มันวิ่งตาม ผมเผลอไปเหยียบเข้าซะ ๑ ตัว ตายเลยครับ น่าสงสารมาก ผมร้องไห้อยู่นาน ว่าไปเหยียบลูกไก่ตาย ส่วนที่เหลือนั้นก็มีชะตากรรมที่น่าสงสารไม่แพ้กันครับ

  • เหลือสามตัวใช่มั้ยครับ
  • สองตัวแรกถูกงูกิน เหอๆ เศร้า
  • ตัวสุดท้ายเห็นแมงป่องสงสัยนึกว่าเพื่อน เดินไปหา โดนต่อยตายซะงั้น

เป็นความลับที่แสนเศร้าครับ

..........................................

 

          ความลับที่ ๓ สมัยเป็นเด็กนะครับ พ่อผมมาสอนผมปั่นจักรยาน ซึ่งก็เป็นนะครับ แต่ทำไมไม่ทราบนะครับ เค้าไม่สอนตอนลงรถ พอผมปั่นเป็นปุ๊ป ครั้งแรกเลย ผมดีใจมากปั่นไปทั่วเลย หัวซอยท้ายซอยปั่นไม่หยุด แต่พอเหนื่อยจะเลิก เลิกไม่ได้ครับ พ่อลืมสอนตอนลงรถ ไม่รู้จะจอดยังไง ขาก็ไม่ถึง เบรกๆพอรถชลอ มันก็เสียความทรงตัวจะล้มให้ได้ ผมก็ทำใจดีสู้เสือปั่นไปเรื่อยใจอยากเลิกเพราะหิวข้าว พอดีครับแม่ออกมาตามครับ เห็นไม่เข้าบ้าน ผมขับผ่านแม่หนึ่งรอบเพื่อเล็งเป้า ก่อนตัดสินใจเลี้ยงกลับมา ขับไปหาแม่เลยครับ เพื่อหยุดรถ

          สรุปคือแม่จับไว้ได้ทันครับ ไม่ชน แต่โดนแม่ดุ ข้อหาขับไม่ดูตาม้าตาเรือ จริงๆไม่กล้าบอกแม่ครับว่าจอดไม่เป็น อิอิ

ปล.ต่อมาก็พัฒนาครับ หยุดรถด้วยการขับไปชนต้นไม้ในป่า 555+

..........................................

 

         ความลับที่ ๔ ผมมีสิ่งที่ไม่กินหลายอย่าง ผมแพ้อาหารบางประเภทครับ เช่น กุ้ง กับ ปู นั้นผมทานไม่ได้เลยเพราะแพ้ ส่วนอย่างอื่นๆก็จะไม่ทาน ถั่วงอก มันหมู(ชิ้นใหญ่ๆ) คิดว่าคงไม่ชอบนะครับ เลยไม่ทาน แต่ผมเคยลองทานนะครับ เกือบอาเจียนเลยทีเดียวสรุปคือ อาหารที่กล่าวมานั้น ทานไม่ได้ครับ

..........................................

 

          ความลับที่ ๕ ชอบทำงานพิเศษ ถึงตรงนี้หลายๆคนอาจบอกว่า แหมธรรมดา เด็กมหาวิทยาลัยที่ไหนเค้าก็ทำกัน อิอิ ผมจะบอกว่าผมทำมาตั้งแต่ ม.ต้นแล้วครับ แต่ก่อนหลายๆคนคงเคยเห็นโทรศัพท์มือถือที่เค้าตั้งโต๊ะ บอกว่านาทีละสามบาท หรือสามบามทั่วไทยนะครับ นั่นแหละครับงานพิเศษแรกในชีวิต ต่อมาก็รับพิมพ์งาน รับจ้างนู่นนี่ เคยไปรับเป็นลูกจ้างขายเสื้อผ้าอยู่งานกาชาด จนมาอยู่มหาวิทยาลัยนี่แหละครับ แรกๆก็รับพิมพ์งาน ต่อมาความรู้ในศาสตร์แห่งการผลิตสื่อเริ่มมี ก็รับทำสื่อทั่วไป ถ่ายภาพ ตัดต่อ ออกแบบโปสเตอร์ ทำคอมพิวเตอร์กราฟิกส์ วารสาร ทำเว็บ จนปัจจุบันสามารถออกแบบระบบการถ่ายทอดสดงานพิธี หรือกิจกรรมต่างๆได้ โดยงานใหญ่ที่สุดที่เคยเป็นผู้กำกับกล้อง ในการถ่ายทอดสดนั้นคือ โครงการ Beginning Camp สามวันสองคืน มีคนเข้าร่วมประมาณ ๖๐๐๐ คน กิจกรรมกินพื้นที่เกือบทุกคณะในมหาวิทยาลัย ใช้ทีมงานจำนวนกว่า ๔๐ คนในการถ่ายทอดสด ใช้กล้อง ๕ ตัว และที่สำคัญ คนทั้ง ๔๐ คนที่มาทำงานนั้น เป็นเพื่อนๆที่เรียนมาด้วยกัน และน้องๆที่ผมสอนเองฝึกเองมากับมือ ซึ่งภูมิใจมากครับ

          ก็คือจะบอกว่าระบบการถ่ายทอดสดโดยกิจกรรมใหญ่ที่ใช้กล้องหลายๆตัวนั้น ผู้ออกแบบระบบรวมถึงติดตั้งได้ที่เป็นนิสิต น้อยคนครับที่สามารถทำได้ครบถ้วน นั่นเกิดจากการที่รักในการทำงาน ชอบวิ่งเข้าหางาน เคยทำทุกอย่างตั้งแต่เก็บสายไฟ ถ่ายกล้องวิดีโอ ตัดต่อ ขนของ จนในที่สุดก็พัฒนามาจนเป็นผู้กำกับ เป็นผลจากคำที่ว่า หนักเอา เบาสู้ ครับ เป็นความลับของความสำเร็จครับ อิอิ

 

..........................................

 

         ความลับของผมหมดแล้วนะครับ ก็ขอส่งต่อไปอีก ๕ คนตามกติกานะครับ

  1. นพ. วัลลภ พรเรืองวงศ์  
  2. ผศ.ดร. วิบูลย์ วัฒนาธร
  3. นางสาว วิภา เพิ่มผลนิรันดร์
  4. เม็กดำ 1
  5. baby

 

ขอบคุณครับ และเรียนเชิญแสดงความคิดเห็นครับ ..................

         

 

หมายเลขบันทึก: 79079เขียนเมื่อ 16 กุมภาพันธ์ 2007 20:50 น. ()แก้ไขเมื่อ 26 พฤษภาคม 2012 12:48 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (23)

ความลับนี่สุดยอดเจงๆ มะน่าเชื่อเลยนะเนี่ยว่าท่านพี่เราจะมีวีระกรรมกะเค้าขนาดนี้ ตลกตอนที่ขี้จักรยานมากๆเลยอะ มีที่ไหนพ่อสอนแต่ขี้ มะได้สอนตอนลง ก๊ากกกกกกกกกกกก เลยลงมะได้ อิๆๆ

แต่ก้ออะนะขอชื่นชมในความพยายามในเรื่องอื่นๆจนประสบความสำเร็จมาจนถึงทุกวันนี้น้าค้า ท่านน้องก้อจะขอแอบๆเอามาใช้บ้างละกานนะท่านพี่ แต่คงมะเอาที่หัดขี้จักรยานนะอิๆๆ

ช่วงนี้เห็นว่าแฮปปี้ๆก้อให้แฮปปี้มั๊กๆยิ่งขึ้นน้าจ้า

 

ขอขอบคุณ... คุณบีเวอร์

  • เก่งมากครับ...
  • น่าทึ่งมากที่เก่งหลายอย่าง รวมทั้งมีทักษะในการทำธุรกิจตั้งแต่อายุน้อยๆ

ตอบ น้องนุ้ย

  • ขอบคุณน้องนุ้ยมากครับที่เข้ามาชื่นชม
  • เขียนผิดหลายคำนะครับ ใจเย็นๆเนอะ เข้าใจว่าขำ
  • นำสิ่งดีดีไปใช้ครับ ยินดี ยินดิ
  • แฮบปี้ครับ แฮบปี้แน่นอน อิอิ ก็รู้รู้ กันอยู่

ตอบ อาจารย์หมอ วัลลภ

  • ขอบคุณอาจารย์ครับสำหรับคำชื่นชม อิอิ
  • ต้องขอบคุณผู้ปกครองที่ปลูกฝัง ความอดทน ติดดิน แม้จะเป็นลูกคนเดียว ก็ไม่เคยมีใครตามใจ แต่กลับสอนให้เดินทางไปได้ด้วยลำแข้งของตนเอง
  • ของคุณอาจารย์มากครับ ที่เข้ามาเยี่ยม
  • ชีวิตเด็กหอ มีอะไรสนุกๆ เยอะดีจัง
  • เราก็เกือบจะเป็นเด็กหอแล้วเหมือนกัน (สอบติดที่ ร.ร.จุฬาภรณ์แล้ว แต่ไม่เอา)
  • ถึงไม่ได้อยู่หอ เราก็สร้างวีรกรรมในห้องเรียนไว้เยอะเหมือนกัน (เป็นผู้หญิง แต่ชอบปีนหน้าต่างห้องเรียน แม้ว่าจะใส่กระโปรงก็ตาม)
  • มีนิสัยบ้าหอบฟาง (แต่ก่อนเคยพกกล่องเข็มกับด้ายไปด้วยนะ แต่เดี๋ยวนี้ไม่พกแล้ว เพราะว่ามันหาย)

เอาเป็นว่า ทำตัวเหมือนป้ามาตั้งนานแล้วค่ะ แต่ไม่เคยมีใครเรียกว่าป้าซักที จนมาเรียนที่ ม.น. นี่แหละ

เห็นพี่เอาความลับสมัยเด็กๆ มาเล่า แสดงว่า พี่เค้าเริ่มสูงอายุขึ้นแล้ว

เค้าว่ากันว่า"ความลับไม่มีในโลก"

ถ้าเปิดเผยออกมาแล้วนั่นก็คือไม่ใช่ความลับอีกต่อไป

ความลับที่1  เพิ่งจะรู้ว่าการกินขนมมันจะยากลำบากมากมายขนาดนี้ ขนาดผูกเชือกถ่วงน้ำไว้ในแทงค์ประปา นี่ออกแนวน่ากลัวเลย เหมือนจับผีถ่วงน้ำเลย

ความลับที่2  เคยเลี้ยงไก่เหมือนกันเห็นมันน่ารักเลยอ้อนแม่ซื้อ ตั้งชื่อให้มันด้วยชื่อ ลูกอิ๋ม แต่ที่บ้านติดถนนเลยไม่มีโอกาสพามันไปวิ่งเล่นแล้วเหยียบมันตายแบบพี่ปืน(555+) สุดท้ายก็ต้องเอาไปให้ย่าเลี้ยง ไม่รู้ป่านนี้ตายรึยัง

ความลับที่3  ตอนหนูหัดขี่จักรยานไม่เห็นเป็นแบบนี้บ้างเลย พี่ปืนบ้าป่าวเนี่ย?

ความลับที่4  กุ้งกะปูอ่ะ อร่อยมากเลยนะพี่ปืน น่าเสียดายที่ไม่ได้กิน

ความลับที่5 ขยันตั้งแต่เด็กจิงๆ น่าชื่นชมนะเนี่ย

ความลับสวรรค์.....อันนี้ไม่รู้จะมีรึป่าว ถ้ามีก็คงจะเป็นระดับเทพเลย 

รู้จักกันมากับบีเวอร์ก็เหมือนจะนานนะ แต่เราก็ภูมิใจว่าเราก็รู้ความลับบางอย่างของบีเวอร์เหมือนกัน(แค่ข้อเดียวเท่านั้นแหละคะ...ข้อ4อ่ะ) น่าเสียดายนะ ของอร่อยทั้งนั้น

อย่าลืมนะ ว่าสิ้นปีถ้าปืนว่าง นายรับปากว่าจะมาทำงานให้เราอย่างนึง ถ่ายรูปให้เราไง

ตอบ ป้าแนน

  • ใช่แล้วครับ ชีวิตเด็กหอนั้น ทั้งการคิดถึงบ้าน เรียน เล่น แกล้งเพื่อน โดนแกล้ง ของหาย ต่อยกับเพื่อน ต่อยกับพี่ ต่อยกับน้อง โอโห่ สุดๆแล้วครับ ประสบการณ์นี้หาซื้อที่ไหนไม่ได้ นอนอยู่บ้านก็ไม่ได้ ต้องเป็นเด็กหอเท่านั้นครับ
  • 555+ มาว่าพี่แก่ได้อย่างไร แต่ถึงแก่ก็ยังมีไฟนะครับ
  • ขอบคุณป้าแนนมาก

ตอบ น้องแอน

  • ใช่แล้วครับ การผูกขนมถ่วงน้ำจริงๆไม่ค่อยนิยมเท่าไหร่ เพราะหากมัดไม่ดีมันจะเปียก และก็กลัวว่าหากดึงขึ้นมาจะติดอะไรมาด้วย เนื่องจากช่วงเวลาที่อาจารย์มักจะตรวจหอก็คือเวลากลางคืน
  • การที่เราเลี้ยงสัตว์จะทำให้เราอ่อนโยนขึ้นครับ
  • เหอๆ มาว่าพี่บ้าได้อย่างไร ถึงจะบ้าแต่ก็รักนะครับ จุ๊บๆ
  • ขอบคุณน้องแอนมากครับ

ตอบ เวนดี้

  • ไม่เป็นไรหรอกครับ กินไม่ได้ก็ไม่เป็นไร มองคนอื่นกินก็ยังดี มีความสุขเหมือนกันครับ
  • สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้วนะครับ เข้าใจด้วย เรื่องส่วนตัว แนะนำทาง อีเมล์ หรือในสเปชส่วนตัวผมครับ
  • ขอบคุณที่กรุณาเข้ามาครับ
  • แวะมาอ่านความลับของเด็กหอค่ะ
  • ขยันตั้งแต่เด็กเลยนะค่ะเนี่ย น่าให้เด้กสมัยนี้เอาเป็นเยี่ยงอย่าง

ตอบ Wannaporn

  • ขอบคุณมากครับที่มาเยี่ยมอ่าน
  • ยังมีนิสิตอีกมากมายที่ดีและเก่ง เพียงแต่เค้าไม่ได้มาเขียน Gotoknow
  • ความขยันต้องปลูกฝังแต่เล็กๆครับ แต่ถ้าโตแล้วก็ไม่ใช่ว่าปลูกฝังไม่ได้
  • ขอบคุณครับ
  • เข้ามาอ่านแล้วจ้ะ ... ทิ้งรอยไว้ให้น้องปืนได้รู้
  • แต่ยังคิดความคิดเห็นไม่ออกเลย
  • แต่ยังงัยก็ขอชื่นชมความลับที่หลายหลายของปืน ... ที่คุ้มค่าการรอคอยของพี่
  • ถ้าคิดความคิดเห็นอื่นๆ ออกจะมาแสดงความคิดเห็นใหม่นะจ้ะ
  • แหม...พี่ตูน...รีบรายงานตัวก่อนจะแสดงความคิดเห็นแบบนี้...เห็นทีพี่คงต้องทำตามบ้างแล้วค่ะ  (อะ...ล้อเล่นๆ)
  • มีคนส่ง Tag ให้เราซะจนได้  ตอบให้แล้วนะจ๊ะน้องชาย
  • ประสบการณ์ของปืนสมัยเป็นเด็กนี่...ดูเหมือนจะนานโขแล้วเนอะ  แสดงว่าน้องชายเราหัวดียังจำอะไรได้ไม่มีตกหล่น  แม้แต่เรื่องหัดขี่จักรยานก็ยังจำได้แม่น ^_^" (แซว ทำแซว)

มีความลับเหมือนกันค่ะ....อิอิอิ

  • ก็ตอนเด็กเคยปั่นจักรยานเหมือนพี่ปืนละ  หาทางลงไม่ได้  เลยปั่นเหมือนกัน  แต่บีดีหน่อยที่ไปปั่นในสนามโรงเรียน  ก็หน้าบ้านเขาเป็นโรงเรียนนะตรงข้ามกัน  เวลาลงก็ทิ้งตัวรถล้มเลย 555+ อยากบอกว่ากลัวมาก แต่ไม่รู้ทำไง ก็เป็นประสบการณ์ที่ดีค่ะ  ก่อนจะขี่จักรยานเป็น
  • ตอนมอต้นก็มี ที่ อณ.(อุตรดิตถ์ดรุณี) เขาจะมีศูนย์ภาษาอังกฤษให้เข้า อาจารย์ก็สั่งให้เข้าแล้วมันต้องปั๊มตราว่าเข้า  วันหนึ่งมีเรียนที่ห้องนั้น   อาจารย์ไม่อยู่เลยไปเอาตรามาปั๊มกันทั้งห้อง  อันนี้อยู่ว่าใครอยากจะปั๊มเท่าไร  แล้วอยู่ๆก็มีจารย์เข้ามาดู 555+  เพื่อนมันก็โยนมาทางบี  ไม่มีทางเลือกคับเตะเข้าใต้ชั้นหนังสือ  แล้วก็นั่งบัง  เหงื่อแตกพลั่กๆ ด้วยความกลัวว่าจะโดนจับได้ว่าโกงกันทั้งห้อง  หุหุหุ สรุปว่าจารย์ก็รู้เข้าวันหนึ่งตอนนรวจสมุดแล้วเพื่อนลืมเขียนวันที่  โดนติดลบเกรด 0 กันทั้งห้อง 555+ กลายเป้นที่เลื่องลือไปทั่ว  เพราะไม่เคยมีใครโกงกันทั้งห้อง  รุ่นบีรุ่นแรก
  • ความลับสุดท้ายคงเป็นเรื่องที่เศร้าที่สุดในชีวิตมอปลาย  เพราะว่าเคยโดนข้อหาไปแย่งแฟนคนอื่น  ทั้งที่มันก็เพื่อนเราจะไปแย่งทำไม  เลยโดนเพื่อนรักคนหนึ่งเข้าใจเราผิดไป  ตอนนี้ก็ยังอยากกลับไปเป้นเพื่อนกับคนนั้นอยู่  เสียดายที่เพื่อนไม่เข้าใจในตัวเรา  ร้องไห้อยู่ประมาณ 6 เดือน ท้อใจมากๆ จนบ้างทีก็ไม่อยากไปเรียน เพราะไม่อยากเจอคำนินทาที่ไม่ใช่ตัวเรา  ทั้งทีเราไม่ได้ทำ  แต่โชคดีที่มีเพื่อนอีกกลุ่มคอยให้กำลังใจจนรู้สึกว่าตอนนี้เข้มแข็งขึ้นมาก  เจอปัญหาอะไรก็คิดว่ามันเป็นเรื่องเล็ก ๆ แล้วละ ต้องขอบใจน้ำตาที่ทำให้บีเข้มแข็ง  แล้วก็เพื่อนที่ตอนนี้ถึงจะอยู่ไกลกันมากๆ ก็จะรักและคิดถึงเสมอ  ขอบใจที่ไม่ทิ้งกัน...

ก็แค่อยากบอกว่าคนเรามีความลับกันทุกคน  อยู่ที่ว่าเราจะกล้าเล่าให้ใครฟังไหม......แต่บอกแล้วคงไม่เป็นความลับแล้วละ 5555+ คงเรียกว่าแลกเปลี่ยนประสบการณ์ที่ดีมากกว่า  เหมือนได้กลับย้อนไปในอดีตเลยเนอะ  ว่างๆ จะมาอ่านอีกค่ะพี่ปืน  เขียนดีนะ ตลกดีจ้า....อิอิอิ 

ตอบ พี่ตูนศรี

  • เป็นเช่นนี้เสมอครับพี่ตูน มักคิดคอมเมนต์ไม่ออก
  • ไม่เป็นไรครับเพียงแค้มาอ่านผมก็ดีใจมากแล้ว
  • จะรออ่านนะครับ เผื่อคิดออก
  • ขอบคุณครับ

ตอบ พี่แอ๊วศรี

  • อิอิ มันประทับใจครับเลยจำได้
  • พี่แอ๊วเขียนเมื่อไหร่ครับ ผมจะรออ่านนะครับ
  • ขอบคุณพี่แอ๊วมากครับ

ตอบ น้องบี

  • แหมพิมพ์ซะยาวเลยนะครับ
  • ดีใจครับที่มีคนขี่จักรยานแล้วหาทางลงไม่ได้เหมือนกัน แนะนำให้ไปชนต้นไม้ครับ น่าดีกว่าลงพื้นสนาม รึไม่ก็ลงน้ำไปเลย
  • คนเรามีเรื่องให้เศร้าใจอยู่เสมอ น่ายินดีครับที่สลัดความเศร้าได้
  • ขอบคุณครับลงท้ายได้เยี่ยมมาก
  • ขอให้ได้เอในการสอบนะครับ

สวัสดีน้องปืน สมกับที่รอคอย ...

อ่านแล้วขำดี เหมือนมีเด็กพูดเหน่อ ๆ มาเล่าให้ฟังซะงั้น .. 555

 

แวะมาเยี่ยมหนูบีเวอร์ด้วยความคิดถึง  อ่านเรื่องของหนูแล้วทำให้ลืมเรื่องยุ่ง ๆ  ลืมความกังวลในงานที่ไม่เป็นไปตามเป้าหมายลงได้มาก

 

ตอบ พี่โอศรี

  • โหพี่ เป็นคนเหน่อนี่ยากนะ ไม่ใช่ว่าจะเป็นกันง่ายๆ

ตอบ คุณป้าวิไล

  • คิดถึงป้าเหมือนกันครับ
  • เข้าใจว่ามีงานเยอะ ผมก็กำลังจะสอบปลายภาคเหมือนกัน
  • ดีใจครับที่คุณป้าอารมณ์ดี
  • ขอบคุณคุณป้ามากครับ ที่มาเยี่ยมเยียน
  • รักคุณป้ามากมาย

เหอๆ ตอบสั้นๆ แต่ได้ใจเช่นกันครับ

ความลับที่ 1  ปืนอยู่ร.ร.ประจำ แม่ไปส่ง ไม่นึกเลยว่าขณะที่อาจารย์นั่งตรวจกระเป๋าหาสิ่งผิดระเบียบก่อนขึ้นหอ จะมีเพื่อนโรยเชือกลงมารับถุงขนม  นึกภาพออกไหมคะ เชือกโรยลงมาตรงหน้าต่างข้างหลังอาจารย์ที่นั่งอยู่ แล้วแม่ยืนอยู่ข้างหน้าอาจารย์ เห็นทุกอย่าง (ใจเต้นระทึก)ในใจแม่คิดว่าถ้าอาจารย์จับได้ " ฉันจะฆ่าเ เ ก..."

ความลับที่ 5  ที่ปืนชอบทำงานพิเศษ  แม่สอนลูกให้ติดดิน รู้จักพึงตัวเอง ไม่เบียดเบียนผู้อื่น เป็นผู้ให้เมื่อมีโอกาส ก็เพราะมีลูกคนเดียวกลัวแม่ตายเสียก่อนจะไม่มีใครดูแล ตอนนี้แม่สบายใจมากแล้วที่ปืนเป็นคนดีดั่งที่แม่ตั้งใจ แม่จะไปบริจาคร่างกายให้ ร.พ.จะได้เป็นอาจารย์ใหญ่ให้ นศ.แพทย์ได้ใช้ประโยชน์ต่อไป

ปืน .. คุณแม่เล่า เห็นภาพ เจมส์ บอนซ่อนขนมเลยเนี่ย ..

 

ฝากถึงคุณป้าวิไล วัชรพิชัย ของน้องบีเวอร์ เห็นท่านบอกว่า อ่านเรื่องของบีเวอร์แล้วทำให้ลืมเรื่องยุ่งๆไปได้ จึงอยากเล่าให้ท่านฟังอีกสักเรื่อง ท่านจะได้หายเหนื่อย ตอนบีเวอร์อยู่มัธยมปลาย ย้ายจากร.ร.ประจำมาเรียนร.ร.ประจำจังหวัดซึ่งเป็นร.ร.ชายล้วน เขา ชอบเล่นบาส แต่กว่าจะเรียนเสร็จ สนามก็ไม่ว่างแล้ว เขาจึงไปเล่นที่ร.ร.หญิง(รั้วติดกับร.ร.ชาย) วันหนึ่ง มาปรึกษาแม่ว่า ขณะรอเพื่อนๆ(ชายล้วน)จะเล่นบาส ที่สนามร.ร.หญิง มีพวกทอมขับรถวนเวียนคล้่ายจะหาเรื่อง (ร.ร.หญิงล้วนจะมีทอม)"จะทำไงดีผมไม่อยากมีเรื่องกับผู้หญิง(ทอม)" ว่าแล้ว ก็แนะนำไปว่า " ที่ร.ร.ของลูกมีเพื่อนเป็น กระเทยไหมล่ะ "มีครับ" " ถ้างั้น วันหลังชวนกระเทยมาเล่นบาสด้วย " จากนั้น บีเวอร์ก็เล่นบาสด้วยความสงบสุขเรื่อยมาค่ะท่านผู้ชม

ไม่ใช่ละแม่ ข้อมูลไม่เที่ยงละครับ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท