หลวงปู่วัดศรีเทพที่ข้าพเจ้าได้รู้จัก

<p> </p><p> </p><p> </p><p>วันที่สองกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา เป็นวันเปิดพิพิธภัณฑ์ท่านเจ้าคุณ หลวงปู่จันทร์ เขมิโย วัดศรีเทพประดิษฐาราม เป็นวัดที่พ่อแม่ของดิฉันพาไปทำบุญ</p><p> เส้นทางบิณฑบาตจากวัดสู่ชุมชนในอดีต เดิมเป็นคันดินสูง รายรอบด้วยนาข้าวของชาวบ้าน ปัจจุบันกลายเป็นรั้วซีเมนต์และสังกะสี</p><div style="text-align: center"></div><p>โดยธรรมชาติแต่ไหนแต่ไรมา เมืองนครพนมนั้นๆ จะแบ่งส่วนต่างของเมืองคร่าว ๆ เป็น เขตบ้านใต้เป็นเขตบ้านนอก เขตราษฏรอาศัย เขตบ้านเหนือจะเป็นตลาด เหนือเลยตลาดขึ้นไปจะเป็นส่วนราชการ ถัดขึ้นไปอีกจะเป็นบ้านพักข้าราชการผูใหญ่ ถัดขึ้นไปอีกจะเป็นเขตชาวเวียตอพยพ</p><div style="text-align: center"></div><p>ในเมืองนครพนม จะมีวัดเรียงรายตามริมน้ำโขง ชาวบ้านชาวเมืองจะอยู่กันเป็นคุ้ม แต่ละบ้านก็จะไปทำบุญประจำอยู่ที่วัดต่าง ๆ รุ่นพ่อรุ่นแม่พาไปทำบุญวัดไหน ลูกหลานก็จะไปทำบุญวัดนั้น เป็นชาวคุ้มวัดนั้นอัติโนมัติ เมื่อตายลงก็จะเอากระดูกไปเก็บไว้ที่วัดนั้น </p><p>บ้านดิฉันอยู่ระหว่างคุ้มวัดกลางกับวัดศรีเทพ เพื่อนซึ่งเป็นประธานชุมชนวัดกลาง ( คำ ชุมชน มาใช้ตอนหลัง) ก็บอกว่า 
“ เจ้าอยู่วัดกลางนะ นางตู๊ “
 ดิฉันก็ไม่คุ้น ดิฉันไม่เคยไปทำบุญวัดกลาง เพราะพ่อแม่พาไปวัดศรีเทพ ก็จะรู้สึกว่าตัวเองอยู่คุ้มวัดศรีเทพ อย่างไรก็ตามดิฉันก็ไม่ได้เป็นชาวคุ้มที่มีคุณภาพเท่าไรนัก ก็ไปวัดบ้าง ไม่ได้ไปเสียส่วนใหญ่ เพียงแต่ได้ทำบุญ ตักบาตรบ้างตามโอกาส</p><p>สมัยที่เป็นเด็กเรียนชั้นประถม เวลาโรงเรียนเลิกก็จะชอบวิ่งไปวัด ตอนโรงเรียนเลิกเป็นช่วงกำลังหิว ถ้ากลับไปบ้านตอนนี้จะไม่มีอะไรกินเลยเพราะแม่ยังไม่กลับมาจากทำงาน ดิฉันไปกับเพื่อน ๆ สองสามคน วิ่งเข้าไปวัด ไปหาหลวงปู่ ขึ้นไปกราบหลวงปู่บนกุฏิไม่รู้เรื่องหรอกว่าท่านเป็นใคร แต่ไปเพราะว่า หลวงปู่ใจดีกับเด็ก ๆ เป็นพิเศษ ไปถึงท่านจะให้กราบสามครั้งก่อน แล้วท่านจะหยิบขนมมาแจกให้ พวกเราก็ดีใจได้กินขนม ไปวัดทุกวัน แต่จำไม่ได้ว่าได้พูด ได้ฟังอะไรจากท่านบ้าง และก็จำหน้าท่านไม่ได้ชัดเจนนัก รู้ว่าท่านตัวเล็ก  ขาว หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส</p><p align="center"> กุฏิของหลวงปู่</p><p align="center">  </p><p>ครั้นพอถึงชั้นประถมปลายก็ไปวัดเหมือนกันแต่ไปเรียนพุทธศาสนาวันอาทิตย์ ดูเหมือนไม่ได้ไปกราบหลวงปู่อีก ไม่รู้ว่าทำไมถึงเลิกไปกุฏิหลวงปู่ กลายเป็นไปกุฏิหลวงพี่ที่สอนพุทธศาสนาวันอาทิตย์นั้น  ต่อมาแม่บอกว่า มันไม่เหมาะ ไม่ควร ที่จะไปหาพระอาจารย์ที่กุฏิของท่าน  ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ก็เชื่อฟัง จากนั้นก็เลยเลิกเรียนพุทธศาสนาวันอาทิตย์ประกอบกับการย้ายขึ้นไปเรียนชั้นมัธยม โลกใหม่ ทำให้หลุดไปจากวัดศรีเทพเลย </p><p>ครั้นเรียนมัธยมปลาย เรียนระดับอุดมศึกษา ก็ยิ่งห่างเหินวัดไปเลย โลกกว้างออกไปอีกที่จะให้ผจญ</p><p>แต่ตอนระดับอุดมศึกษานี่ก็เริ่มได้ยิน พ่อแม่ของเพื่อนซึ่งอยู่ภาคกลาง เพื่อนบางคนที่สนใจศาสนา ได้พูดถึงพระวัดป่า หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต และอีกหลาย ๆ องค์ที่มีปฏิปทางดงามในการบำเพ็ญธรรม ที่มักอยู่ทางอีสานเหนือ ดิฉันรู้สึกภูมิใจ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกย่ำแย่ที่ตนเองไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อนเลย
พ่อแม่เพื่อน จะถาม 
หนูรู้จักไหม วัดหลวงปู่นั่น หลวงปู่นี่
เคยไปวัดนั้น วัดนี้ไหม
ตาย เราไม่รู้จักแม้แต่องค์เดียว รู้จักหลวงปู่วัดศรีเทพ แต่ก็แค่เป็นตอนไปกราบขอขนมจากท่านแค่นั้นเอง</p><p>งานเปิดพิพิธภัณฑ์ของหลวงปู่ดิฉันก็ไม่ได้ไป  ฝากซองไปทำบุญกับน้าเดือน บ้านใกล้ ๆ  กัน
กลับจากทำธุระแล้วลูกชายน้าเดือนเอาหนังสือชีวประวัติและปฏิปทาหลวงปู่จันทร์มาให้พร้อมเหรียญพระพิมพ์รูปเหมือนและพระผง ก็รู้สึกปลาบปลื้มยินดีนัก หนังสือของท่านงดงาม รูปของท่านเด่นเป็นสง่า สงบและนุ่มนวล จ้องหน้าดิฉันคืน!!!!!</p><p> </p><div style="text-align: center"></div>

[ตึ๊ง]

ได้ยินชื่อท่านมานาน..ที่แท้อยู่ใกล้ๆบ้านตุ๊นี่เอง..สมัยก่อนเราไม่เคยคุยเรื่องพระกัน..ทำให้พลาดโอกาสดีๆไป..นครพนมมีท่านกับหลวงปู่คำพันธ์ที่เรารู้จักก็จากหนังสือ....

สวัสดีจ้ะตุ๊...วันนี้มานั่งอ่านบทความของตุ๊..สบายใจดี..ชอบหลายเรื่องเลยเช่นเรื่องเข้าเฝ้าพระอาทิตย์..ตุ๊สบายดีนะ..