ศิลปะของชีวิต

     เลขาฯ อ่านจดหมายของอุษาฉบับล่าสุดด้วยความสนุกสนานกับประสบการณ์เขียนรูปในเมืองลาว บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยน้ำใจใสสะอาดของชาวบ้านที่นั่น ชวนคิดถึงโรงเรียนหลังเขาอีกครั้ง

     ค่ายปี 2541 ที่โรงเรียนหลังเขาในจังหวัดมุกดาหาร ใยอยู่ม. 3 อุษาอยู่ม.1 มีคุณครูศิลปะชื่อครูสุนทร ในโรงเรียนมีไฟฟ้าน้ำประปาแล้ว แต่ไฟดับน้ำไม่ไหลยังคงครองเวลาส่วนใหญ่ของที่นั่น ทำให้เราชาวค่ายมีเหตุผลเพิ่มขึ้นอีกที่จะเดินขบวนกันไปอาบน้ำตกใกล้ๆหรือหนุ่มขี้เกียจเดินอาจไปออกกำลังโยกน้ำบาดาลที่บ่อหลังโรงเรียนก็ได้ 

     ในคืนไฟดับ ความสว่างของดวงจันทร์มีเท่าไหร่ชาวค่ายอาจไม่เคยรู้ แต่เราก็ได้มารู้ที่นี่ ว่ามันเพียงพอที่จะทำให้มองเห็นรอยยิ้มบนทุกใบหน้ารอบข้างได้ ครูสุนทรจะถือกีต้าร์ตัวเก่งมานั่งบรรเลงเพลงกล่อมบรรยากาศให้นวลเย็นเคล้าไปกับแสงจันทร์

-----

     ครูสุนทรเป็นครูศิลปะมือดี ตัวเองก็เคยได้รับรางวัลมาก่อน ส่งนักเรียนไปแข่งในงานต่างๆก็คว้ารางวัลมามากมาย และอุษาก็เป็นหนึ่งในเด็กเหล่านั้น อุษาย้ายตามพ่อแม่ไปอยู่ยโสธร โชคดีที่ได้เข้าเรียนโรงเรียนราชประชานุเคราะห์ ที่เปิดโอกาสให้เด็กได้แสดงความสามารถของตนเองออกมาอย่างเต็มที่ จนกระทั่งอุษาสามารถสอบเข้าเรียนสาขาทัศนศิลป์ ม.มหาสารคาม และรับทุนพูนพลังอยู่จนทุกวันนี้

-----

     เลขายังคงแวะเวียนไปโรงเรียนหลังเขาอีกหลายครั้งด้วยความคิดถึง ความเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัด คือครูทั้งหลายพากันทยอยย้ายหนี ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม ก็คงสะดวกสบายกว่าโรงเรียนนี้แน่นอน หลังค่าย 3 ปี ครูที่เลขาฯรู้จักเหลือเพียงคนเดียว คือ ครูสุนทร

-----

     ถามครูว่า ฝีมืออย่างครู ไม่คิดย้ายเข้าไปหาความสะดวกสบายในโรงเรียนใหญ่ๆเพียบพร้อมไปด้วยอุปกรณ์ ที่จะนำไปสู่ลาภยศสรรเสริญต่อไปบ้างหรือ  ครูตอบยิ้มๆว่า การเป็นครูไม่ว่าในโรงเรียนที่ไหน นักเรียนจะมากน้อยเพียงใด ไม่เคยลดค่าความเป็นครูลงเลย และไม่ว่านักเรียนจะเป็นเด็กบ้านนอก เด็กหลังเขา หรือเด็กในเมือง ศิลปะของครูก็มีประโยชน์ให้กับเด็กๆได้เท่ากัน อุปกรณ์ทั้งหลายครูก็ยังสามารถหาได้อย่างไม่ลำบากนัก จากรางวัลในการประกวดต่างๆ ที่ทั้งครูและเด็กได้รับมา

     นั่นอาจเป็นเหตุผลในส่วน "สังคม" ที่ทำให้เหตุผลที่ครูต้องย้ายหมดไป แต่เหตุผลที่ครูเลือกอยู่ เพราะครูชอบบรรยากาศที่นี่ มันตอบสนองศิลปะของชีวิต ที่ลาภยศสรรเสริญไม่สามารถตอบได้

-----

     ใยบอกว่า ครูสุนทรยังคงอยู่ที่โรงเรียนเมื่อตอนใยกลับบ้านเมื่อ 2 ปีก่อน ยังคงสอนศิลปะของชีวิตให้กับนักเรียนทุกรุ่นที่ผ่านมา แม้นักเรียนที่จะเติบโตไปทำงานศิลปะอย่างจริงจังอย่างอุษาอาจมีไม่มากนัก แต่ศิลปะของชีวิตจากครูสุนทร คงจะอยู่ในใจของนักเรียนหลายๆคน รวมทั้งเลขาฯด้วย

 

[โนบิตะ]

ขอบคุณสำหรับบทความดีดี  ยินดีกับผู้ผ่านเรื่องราวอันยอดเยี่ยมในชีวิต 

หลากหลายเรื่องราวกับมรสุมชีวิต  สักวันหนึ่งพลอยเม็ดนี้คงประจักษ์แก่สังคม

สักวันหนึ่ง....