ชีวิตเราแต่ไม่อยู่กับเรา
วันนี้ได้ไปร่วมงานศพนิสิตมหาวิทยาลัยนเรศวรซึ่งประสบอุบัติเหตุ ตั้งณ ศาลาวัดเซนต์นิโกลาสได้ฟังพระสงฆ์คริสต์(เขาเรียกกันว่าคุณพ่อ)ชื่อบาทหลวงชวินท์ เสงี่ยมแก้ว เทศน์เตือนใจผู้ที่ไปร่วมสวด ฟัง แล้วทุกประโยครู้สึกโดนใจ จับใจความได้บางส่วนเลยอยากบันทึกไว้ " ทุกคนมี ๒๔ ชั่วโมงเท่ากัน เพียงแต่ว่าจะใช้ให้คุ้มค่าหรือไม่ เวลาย้อนคืนไม่ได้ เราต้องทำความดีในวันนี้ให้ดีที่สุด เพื่อให้เป็นอดีตที่ดี แล้วอนาคตก็จะดีไปด้วย โอกาสเป็นของทุกคนที่จะบริหารเวลาของชีวิต "
ฟังแล้วสะท้อนใจว่าเรามักไม่ค่อยคิดถึงเรื่องนี้ บริหารเวลาไปตามอารมณ์บ้าง ตามความรู้สึกนึกคิด ใช้ชีวิตของตัวเองอย่างไม่รู้ตัวเอง ฮึม.. รู้สึกว่าวันนี้เห็นชีวิตตัวเองมากกว่าทุกวันนะ
ความเห็น (4)
เหตุการณ์เช่นนี้ คงไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นนะค่ะ หนูเองก็เคยสูยเสียเพื่อนตอนเรียนอยู่มหาวิทยาลัยค่ะ
ซึ่งเหตุการณ์เหล่านั้น ทำให้ตระหนักถึงคุณค่าของชีวิตตนเองมากขึ้นเช่นกัน
คงต้องดำเนินชีวิตอยู่บนความไม่ประมาท ค่ะ
ความสูญเสียเป็นสิ่งที่ไม่มีใครปรารถนา แต่ก็เตรียมด้วยการทำวันนี้ให้ดีที่สุด เพื่อตนเองและสังคม
คุณครู ช่างเป็นผู้มีความละเอียดอ่อน และเข้าใจเรื่องราวเล็กๆน้อยๆ ที่มีคุณค่าแก่ชีวิตของเราดีจริงๆ
