ไม่ถึงเส้นตาย ก็ไม่มีน้ำตาให้ไหล

ตั้งแต่สมัยเรียน จนกระทั้งมาเป็นอาจารย์ มาเป็นผู้บริหารคณะ ลักษณะการทำงานอย่างหนึ่ง (นิสัย)ที่ยังเป็นอยู่และแก้ยากมากคือ คิดไม่ออกหากไม่ครบกำหนด

ในสมัยเรียน มีหลายครั้งที่เพื่อนถามไถ่ถึงเรื่องงานที่อาจารย์มอบหมาย ซึ่งเขามักจะได้ยินคำตอบจากผมว่า ยังไม่เสร็จ อยู่เป็นประจำ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เลยผมไม่ส่งหรือส่งช้า จนเพื่อนๆ รู้กันว่า ผมมักจะทำในคืนสุดท้าย และที่ทุกคนจะแปลกใจอยู่เสมอคือ ทำเสร็จทันได้ยังงัย

ผมเองจะยอมรับตัวเองอย่างหนึ่ง คือ เวลา จะเป็นตัวกระตุ้นที่ดีสำหรับผม หากผมต้องทำอะไรพร้อมๆ กันหลายอย่างผมจะทำได้ดีกว่าการทำทีละอย่าง หรือทีละนิด ในสมัยเรียน ผมจะเก็บข้อมูลที่จะต้องทำไว้เรื่อยๆ ในสมองบ้างในกระดาษบ้าง จนคิดว่ามันพอเพียงแล้ว จึงคอยเรียบเรียงเขียนในคืนสุดท้าย ซึ่งนั้นก็หมายถึง ผมส่งงานทันกำหนดทุกครั้ง

ถามว่าดีไหม ตอบได้เลยครับว่าไม่ดี เพราะทุกครั้งที่ทำเสร็จ ผมจะพบข้อบกพร่องที่ต้องให้แก้ไข แต่ผมจำเป็นต้องปล่อยมันไปทุกครั้ง

ตอนนี้ทำงานบริหาร ปฏิทินงานเป็นส่วนสำคัญกับผมมาก แต่ปัญหาที่ประสบคือ ทีมงานยังไม่เข้าใจวิธีคิดของผมที่ในปฏิทินต้องให้เสร็จก่อนกำหนดจริงๆ ทุกครั้ง ที่ผมทำอย่างนั้นก็เพื่อให้ผมได้สามารถตรวจสอบและแก้ไขได้ทันบ้าง แต่ทีมงานจะหาว่าผมรีบไปหรือเปล่า ทั้งนี้เพราะเขาไม่รู้ว่าถ้าไม่ถึงเส้นตายล่ะ ผมคิดงานไม่ออกจริงๆ

อย่างเมื่อวันก่อน ผมได้รับมอบหมายจากคณบดีให้รับผิดชอบเรื่องนิทรรศการ ผมบอกเรื่องนี้ขอผมทำเองแบบเบ็ดเสร็จ และผมก็คิดออกตั้งแต่รับงานว่าผมจะทำอย่างไร เพียงแต่ยังไม่ได้ทำ สุดท้ายพอใกล้วันงาน ผมได้รับการติดต่อด่วนให้ไปบรรยายพิเศษ จนถึงวันสุดท้ายของงานที่จะต้องแสดงนิทรรศการแล้ว

ซึ่งผลก็คือ ผมทำงานทันกำหนด เพียงแต่ได้แค่ครึ่งหนึ่งของที่คิดไว้เท่านั้นเอง ผมยังเสียดายไม่หายเลยจริงๆๆๆ

ไม่รู้จะแก้ไขยังไงดี?