มีมุมหนึ่งที่ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้กล่าวถึง และน่าสนใจอย่างยิ่ง คือ การระบาดทางอารมณ์ความรู้สึกของคนเรา หากเราอยู่ใกล้คนที่อารมณ์ฉุนเฉียว โอกาสที่เราจะเกิดอารมณ์ฉุนเฉียว หรือหงุดหงิด หรืออารมณ์เสีย ก็มีโอกาสสูงตามไปด้วย เพราะอย่าลืมว่า เจ้า amygdala ไอ้ตัวสร้างอารมณ์แบบฉับพลันนั้น มันทำงานเร็วมาก และหากใครที่สมองส่วน prefrontal cortex ไม่สมบูรณ์พอละก้อ โดนดึงเข้าป่าแน่ๆ
ผู้เขียนชี้เอาไว้จุดหนึ่งที่ชวนให้คิด เรื่องของเหตุการณ์ร้ายๆ ที่ยั่วยุให้อารมณ์ของคนเรานั้น ถูกโน้มน้าวไปในทางนั้นมีสูงมาก เพราะว่าถ้าเราตั้งข้อสังเกต กลไกสื่อสารมวลชน ทั่วโลก ข่าวดี สถานการณ์ดี เหตุการณ์ดีๆ นั้นถูกหยิบขึ้นมานำเสนอน้อยมาก หากเปรียบเทียบสัดส่วนกับฝั่งตรงกันข้าม
สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม โดยเฉพาะกลุ่ม คน และลิงนั้น จะมีสัญชาติญาณของการเข้าถึงหัวอกคนอื่น โดยธรรมชาติ แต่ทั้งนี้ ขึ้นอยู่กับเหตุการณ์ที่เราพบเจอว่าอย่างไหนมากกว่ากัน การทำงานของสมองก็จะบันทึกความจำเรื่องราวนั้นไว้ และมันจะแสดงออกมาตามหน่วยความจำในสมองที่เรามี อันนี้ผมตีความหนังสือนะครับ
การนำเสนอข่าวดี คนดี ครูดี เด็กดี อะไรดีๆ ไม่ไว้จะช่องทางไหน จึงน่าจะเป็นการช่วยให้สมองของเราบันทึกสิ่งดีๆเก็บไว้มากขึ้นด้วย