บันทึกบน ward ...เด็กตัวเล็กๆ...กับชีวิตเจ็บป่วย

เกือบสองเดือนที่ได้นิเทศงานที่หอผู้ป่วยเด็กป่วยทางด้านศัลยกรรม มีปรากฎการณ์ใหม่ที่แปลกหูแปลกตาไม่เคยพบมาก่อนเพราะไม่ใช่สิ่งที่ถนัดมากนัก แต่ต้องทำด้วยคิดเพียงว่า ขอให้มีหลักการ มีสติในการทำงานครั้งนี้ คงจะช่วยให้ผ่านพ้นภาวะวิกฤตอันหนึ่งแห่งการเปลี่ยนผ่านบางไม่มากก็น้อย ...

วันแรกที่พานพบหัวใจเต้นแรง เด็กตัวเล็กตัวน้อยนอนบนเตียงร้องไห้กระจองงอแงเพราะความไม่สุขสบาย ไม่มีสัมผัสอันอ่อนโยนจากคนที่ตนเองรัก ยามที่ลืมตาก็รู้แค่ว่าการมองดูโลกมันช่างไม่สดใส ไม่พรั่งพร้อม ไม่สมบูรณ์ เกิดมาก็มีความพิการและเจ็บป่วยติดตัวมาโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเวรกรรมหรือสิ่งอันใดที่ก่อให้เกิดภาวะพิการแต่กำเนิดจึงเกิดขึ้น

เชื่อไหมว่า โรคแปลกๆที่เราไม่เคยเห็นจากเด็กตัวเล็กธรรมดาที่วิ่งวนไปวนนมารอบกายเรามันมากมาย เด็กที่มีภาวะน้ำคั่งในกระโหลกศรีษะที่ต้องมีศรีษะโตหนักอึ้งตลอดเวลา เด็กมีก้อนที่ไตและเป็นมะเร็งที่ดูปกติดีแต่ต้องได้รับเคมีบำบัด เด็กโรคหัวใจพิการแต่กำเนิดที่ต้องได้รับการผ่าตัด open heart ใส่สายระบายที่ทรวงอก 4 เส้น เด็กไม่มีรูทวารที่ต้องนอนมี colostomy ที่หน้าท้องเพื่อขับถ่าย เด็กเป็นโรคลำไส้กลืนกันที่ต้องถูกสวนล้างทวารหนักเพื่อไม่ให้ลำไส้เน่าอักเสบ  เด็กที่เป็นโรคหลอดอาหารตีบตันหรือหลอดอาหารทะลุหลอดลมที่ต้องใส่สายอาหารโดยตรงที่กระเพาะอาหาร (gastrostomy) เด็กที่มีท่อปัสสาวะต่ำผิดปกติที่ต้องได้รับการผ่าตัดตบแต่งทางเดินปัสสาวะ มันมีโรคเช่นนี้ด้วยเหรอ ....นี่คือคำถามในใจ

พยาบาลที่ทำงานกับเด็กป่วยเหล่านี้เขาคงจะเห็นและชินตากับการเจ็บป่วยลักษณะนี้อาจจะดูไม่แปลก แต่สำหรับผู้มาเยื่อนหัวใจเต้นเร็ว ต้องคอยมองสังเกตและจับจ้อง ทุกฝีก้าวที่เหล่าลูกศิษย์อันเป็นที่รักจะเยื่องย่างเข้าสู่เตียง เพราะสายตาของแม่ของเด็กป่วยเหล่านั้นที่มองตามด้วยความหวังว่า ลูกเราจะเป็นเช่นเด็กทั่วไป ลูกเราที่ต่างทุ่มเททะนุทะถนอมกล่อมเลี้ยงให้เติบใหญ่จะได้รับบริการเช่นไรกับเด็กฝึกหัดเหล่านี้

วิถีชีวิตเด็กป่วยเหล่านี้ ผ่าตัดครั้งแล้วครั้งเล่า เดินเข้าออกโรงพยาบาลอย่างเชี่ยวชาญ แม่เองก็รู้ดีว่าต่อไปต้องทำอะไรตรงไหนอย่างไร ลูกจะได้รับอะไรบ้าง ในระหว่างขึ้น ward แม่แต่ละเตียงต่างเล่าประสบการณ์ซึ่งกันและกันให้ฟัง "ตอนนั้นฉันก็ไม่เข้าใจหรอกที่หมอเขาบอก รู้ว่าลูกผิดปกติ จะไปทำอะไรมันก็ลูกเรา เราก็ต้องเลี้ยง" ได้ยินแล้วซึ้งใจค่ะ แม่ช่วงปีใหม่เอง แม่ก็ต้องนอนเฝ้าบนเสื่อใต้เตียงเด็กทั้งที่อยากกลับไปฉลองเทศกาลปีใหม่ แต่ก็ทำไม่ได้ ทำได้เพียงเอามงกุฎมาใส่ให้ลูกเป็นเจ้าหญิง มีเสียงเพลงซานตาครอสเปิดให้ฟัง มีของเล่นมากมายบนเตียงทั้งที่ลูกน้อยกลอยใจหลับตาพริ้มกับการเจ็บป่วยที่มีศรีษะโตขึ้นเพราะน้ำคั่งในกระโหลกศีรษะ

วันนี้เดินกลับไปจากด้วยใจคิดถึงแม่ค่ะ คิดถึงชีวิตทุกคนค่ะที่เกิดมาสมบูรณ์ไม่ต้องเจ็บป่วยตั้งแต่เด็ก มันน่าสงสาร น่าทรมานใจกว่าทุกข์สารพัดที่เจอมาช่วงที่ผ่านมา และยังได้สัญญาว่า วันพรุ่งนี้ ลูกศิษย์และฉันต้องดูแลเด็กเหล่านี้ให้ดียิ่งขึ้นกว่าวันนี้ แน่นอนค่ะ ....ด้วยใจ