เข้าเฝ้าพระอาทิตย์
ยามเช้าเป็นเวลาที่วิเศษสุด แต่ก็มีเป็นครั้งคราวดิฉันก็พลาดที่จะได้พบกับยามเช้า หากว่านอนดึก เหนื่อยเป็นพิเศษ หรือไปนอนในพื้นที่ หรือไปต่างจังหวัด
ลุกขึ้นนึ่งข้าวเหนียว ตักบาตรยามเช้า และเวลาอันสำคัญคือการได้ไปเดิน ไปเข้าเฝ้าพระอาทิตย์
บ้านของดิฉันห่างจากแม่น้ำของประมาณ ๓๐๐-๔๐๐ เมตร เดินผ่านซอยทะลุไป ภาพมุมกว้างขนาดใหญ่ของแม่น้ำก็จะกางผืนรูปเต็มหูเต็มตา เทือกเขายาวจากเหนือจรดใต้ของ สปป.ลาว ละมุนด้วยไอหมอกบาง ๆ เกิดเฉดสี ขาว และสีเข้มทึบของภูเขา บ้านเรือนผู้คน วัด อาคาร ต้นตาล ที่คุ้นตาตั้งแต่ดิฉันยังเป็นเด็ก สายน้ำของไหลเอื่อยจนเหมือนนิ่ง เรือหาปลาบางลำกำลังลากอวน เสียงเคาะซ่อมดังแว่วมา โป้ก โป้ก โป๊ก บนฟ้าแสงสีแดงอมส้มของของพระอาทิตย์เริ่มฉายฉาน จับก้อนเมฆ งดงาม
ดิฉันเดินไปสมทบกับเพื่อนละแวกบ้านที่ตักบาตรประจำ บางทีก็คุยกัน บางทีดิฉันก็ไม่พูดเอาดื้อ ๆ เงียบซะบ้างก็ดี ทักทายแล้วพูด ให้น้อยที่สุด เพราะเสียดายบรรยากาศอันสงบงามที่ควรซึมซับไว้ บางครั้งระหว่างรอพระมา ดิฉันก็ทำเคลื่อนไหวร่างกายยืดเส้นยืดสายไปตามเรื่อง หันหลังให้ผู้คนที่ออกกำลังกาย ผ่านมาเป็นระยะ เคลื่อนตัวเองไปเรื่อย ๆ ตามที่จะนึกได้ว่า จะยืดส่วนไหน
หลังจากตักบาตรแล้ว ก็เป็นโอกาสที่จะได้เดินออกกำลังกายดิฉันจะเดินลงทางใต้ผ่านวัดกลาง วัดมหาธาตุ แล้วไปหยุดอยู่แถวนั้น บางทีก็เลยไปถึงอัฒจันทร์ที่สร้างเป็นที่นั่งขั้นบันไดขนาดกว้าง ดิฉันยึดที่ตรงนี้เป็นที่เข้าเฝ้าพระอาทิตย์
ดิฉันกางแขนออก กางขาเล็กน้อย พับเปลือกตาแตะขอบตาล่างเบา ๆ ดิฉันจินตนาการเอาว่า ดิฉันกำลังทำความรู้สึกให้เข้มข้นกับแสงอาทิตย์อ่อน ๆ ที่มาสัมผัสกับผิวหนัง มันอุ่น ๆ ร่างกายดูดแสงอาทิตย์ บางทีก็คิดว่า ลำแสงอันมหัสจรรย์กำลังปะทุ ทะลุทะลวง ทำความสะอาด ร่างกาย ผลักดันสิ่งไม่ดีออกไป ไปตามท่อ ตามส่วนที่งอกทั้งหลายในร่างกายของเรา แล้วจากนั้นก็ทำคารวะพระอาทิตย์ด้วยท่าการยืดเส้นสายของทุกส่วนอย่างช้า ๆ พร้อมพยายามหายใจเข้าออก ให้สอดคล้อง
พอเราเงียบ เราจะได้ยินเสียงธรรมชาติ โดยเฉพาะเสียงนก เสียงแมลง มีเยอะมาก เสียงน้ำไหลบางครั้ง เสียงลม เสียงรถผ่านมาเป็นระยะ คิดเอาว่าตัวเราก็เหมือนโปร่งแสงทะลุได้แนบกลายเป็นสภาพแวดล้อมที่อยู่รอบตัว.....พักใหญ่ ๆ จึงได้หยุดและค่อยเดินกลับบ้าน บางวันสดชื่นถึงขั้นฮัมเพลงในลำคอคนเดียว
แรก ๆ ที่ทำ ดิฉันก็ขัดเขิน ๆ กังวลว่า คนอื่นคงรู้สึกตลกที่เราทำท่าบ้า ๆ อะไรก็ไม่รู้อยู่คนเดียว พอทำไปนาน ๆ ก็ไม่รู้สึกเช่นนั้นอีก เพียงหันหลังให้ พับสายตาของเราลงแล้วกลับมาอยู่กับตัวเอง ใช้เวลายามเช้าของเราเต็มที่......
ความเห็น (2)
อ่านแล้วได้ภาพและเหมือนอยู่ในบรรยากาศ นั้น
เป็นเรื่องเล่าที่ดีและมีคุณภาพ
อ่านแล้วอิจฉา ที่บางคนมีมุมดีๆของตนเองเหลือเกิ้นนนนนนน