๒๑๖. ๓๗ ปีที่พอเพียง

            สิ้นสุดกันที่วันนี้เดือนนี้ ปีหน้าไม่ต้องมานับวันครบรอบของการบรรจุเข้ารับราชการครู ที่เริ่มต้นเมื่อปี พ.ศ.๒๕๒๙  จนถึงวันนี้ ๓๗ ปีพอดิบพอดี ก็ถือว่านานพอสมควร

            ความรู้สึกภาคภูมิใจมากมาย ที่เดินอยู่บนถนนสาย..”ครู”..ด้วยความมานะอดทน วางตนอยู่ในกรอบ เพราะการทำงานที่จะต้องมีกฎ ระเบียบ หลักการและจรรยาบรรณ

            นับตั้งแต่วันแรก ในแดนดินถิ่นอีสานใต้ จนมาถึงเมืองกาญจน์ย่านตะวันตก ผ่านประสบการณ์ในหลายอำเภอ จนมาสิ้นสุดหยุดลงที่เลาขวัญบ้านเรา

            หลากหลายตำแหน่งที่ได้มาจากการพัฒนาตนเอง ด้วยการดูหนังสือสอบอย่างหนัก จากครู สู่ศึกษานิเทศก์ และผู้ช่วยผู้อำนวยการมาจนถึงผู้อำนวยการโรงเรียนในปัจจุบัน

            ทั้งหมดทั้งมวลล้วนผ่านความยากลำบาก เพราะทำงานอยู่ในถิ่นกันดารเป็นส่วนใหญ่ เป็นยุคสมัยที่การคมนาคมไม่สะดวกเลย มิหนำซ้ำยังสัมผัสกับโรคร้ายด้วยไข้มาลาเรียเกือบขึ้นสมอง

            ทุกถิ่นที่ปฏิบัติงาน ได้รับบทเรียนสอนใจ ช่วยบ่มเพาะชีวิตให้รู้จักอดทนและอดกลั้น ค่อยๆคิดค่อยๆสร้าง บอกตัวเองว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ใช่ว่าจะได้มาโดยง่ายดาย

            ชีวิตที่เริ่มต้นจากศูนย์ ก็ต้องมีความมานะพยายาม ต้องประหยัดอดออม ไม่ฟุ้งเฟ้อเห่อเหิม และต้องพึ่งพาตนเองตลอด เมื่อมีความพอเพียงหล่อเลี้ยงกาย จึงทำให้รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้

            เมื่อใช้ชีวิตในแบบที่ไม่ต้องเปรียบเทียบตัวเองกับใครๆ แต่ต้องแข่งขันกับตนเองเพื่อชนะใจตนเอง ที่จะมุ่งสู่ฝันในการพัฒนาตนพัฒนางาน วันนี้เพียงพอแล้วจริงๆ มาไกลมากและพร้อมแล้วที่จะอำลาจากชีวิตราชการ

            ขอบคุณทุกความรู้และความเข้าใจในบริบทชีวิต ที่ไม่เคยคิดสุดโต่ง ภูมิใจในสิ่งที่ตนมี ได้แค่นี้ก็ดีถมไปแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่มี จึงช่วยสร้างความสุขเล็กๆ ได้อย่างสม่ำเสมอและต่อเนื่องเรื่อยมา

            ด้านการศึกษาก็พอประมาณ “มหาบัณฑิต” จากมศว.ประสานมิตร ในส่วนอื่นๆก็เหมือนข้าราชการโดยทั่วไป มีที่ดิน บ้าน รถ ยศ ตำแหน่ง ที่จบลงตรงชำนาญการพิเศษ(ระดับ ๘) ก็ดีแล้ว

            ด้านการบริหารก็มีนวัตกรรมหรือโมเดลการบริหารเป็นของตนเอง จนทำอยู่โรงเรียนขนาดเล็กได้นานกว่าคนอื่น จึงเป็นที่มาของรางวัลที่เขายกย่องเชิดชูเกียรติ “ข้าราชการพลเรือนดีเด่นระดับประเทศ” สูงสุดแล้วของการรับราชการครู

            ๓๗ ปีกับเครื่องราชย์อิสริยาภรณ์ ที่จะต้องบันทึกไว้ในความทรงจำของข้าราชการคนหนึ่ง ที่รับใช้เบื้องพระยุคลบาท ตอบสนองคุณแผ่นดินมาอย่างยาวนาน

            ตม.,ทม., ทช., และรจพ. (เหรียญจักพรรดิมาลา) ถือเป็นรางวัลอันทรงคุณค่า ที่เกิดจากการรักษาคุณงามความดีไว้ หากว่ายังมีลมหายใจ บั้นปลายหลังเกษียณจะได้รับสายสะพายด้วย (ปม.)

            จึงเป็น ๓๗ ปี ที่พอเพียงและเพียงพอแล้วกับการใช้ชีวิตเพื่องาน นำมาซึ่งความภาคภูมิใจ ที่ไม่ถอดใจในระหว่างทาง ช่วงเวลาที่เหลือคือการรักษาสุขภาพและดื่มด่ำกับความสุขตามอัตภาพ

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๙  เมษายน  ๒๕๖๖