ภัยจากการไม่มีสัจจะ

ภัยจากการไม่มีสัจจะ

 

ภัยจากการไม่มีสัจจะ

ดร.ถวิล  อรัญเวศ

          การสอนให้คนเราพูดคำจริง ไม่โกหกหลอกลวงคนอื่นนั้น มี

ปรากฏทั้งในศีล 5 เบญจธรรม 5 ฆราวาสธรรม 4 มรรค 8

ทศพิธราชธรรม 10  (อาชวะ ความซื่อตรง)

          คำโบราณท่านก็สอนไว้ว่า “ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่นาน” น่าจะเป็นการเน้นย้ำให้คนเรายึดมั่นในการมีสัจจะ

         แม้ในวงการลูกเสือ คำขวัญของลูกเสือ ที่รัชกาลที่ 6 ทรงให้ไว้กับลูกเสือทุกคนคือ “เสียชีพอย่าเสียสัตย์”

          หลักธรรมของคู่สมรสหรือฆราวาสธรรม 4 ก็เริ่มต้นด้วย

สัจจะ ให้จริงใจต่อกัน

         คำฝรั่ง ภาษาอังกฤษเขาก็บอกว่า “Better Die than Lie” “ตายเสียดีกว่าโกหก”

       ทำไมมนุษย์จึงให้ความสำคัญกับ คำพูดที่เป็นสัจจะวาจาถึงขนาดนั้น

       ก็เพราะว่า การที่คนเราจะไว้เนื้อเชื่อใจกันได้นั้น คนนั้นจะต้อง

มีสัจจะ พูดจริง ทำจริง พูดจาอยู่กับร่องกับรอย

       คนพูดไม่จริงอาจจะถูกตราหน้าว่า เป็นเด็กเลี้ยงแกะก็มี เป็น

โจรก็มี เพราะมักจะมีคำว่า “สัจจะไม่มีในหมู่โจร”

 

 

            ใครก็ตามที่พูดจาไม่อยู่กับร่องกับรอย ก็จะทำให้ขาด

ความเชื่อมั่น ขาดศรัทธากับคนนั้นทันที เพราะเป็นผู้ที่มีคำพูดเชื่อถือไม่ได้

            ดังนั้น การที่เราไปรับปากใครว่าจะทำอะไร จะให้อะไร

ก็ต้องปฏิบัติตามนั้น ไม่เช่นนั้น ภัยอาจจะมาถึงท่านทันที อาจจะเข้าทองนองว่า “เสียน้อยเสียยาก เสียมากเสียง่าย” ก็มี

           ฉะนั้น จงทำดี มีศีลธรรม  ถือคำสัตย์

           คนพูดคำจริง รักษาสัจจะ จะทำให้เกิดความเชื่อมั่นศรัทธา ก่อให้เกิดความไว้ว่างใจ

          และจะทำให้ไม่ก่อให้เกิดความระแวงแคลงใจ

          คนที่ไม่น่าเชื่อถือ ไม่มีสัจจะ เขาก็มักจะพูดเปรียบเปรยไว้ทำนองที่ว่า

         อย่าฝากปลาไว้กับแมว  อย่าฝากเนื้อไว้กับเสือ อย่าฝากเมียไว้กับคนที่มีใจไม่ซื่อตรง

         เพราะอาจจะภถูกโดนหลอกก่อให้ความเสียหาย ความเสียใจ

ตามมา

          โทษของการไม่มีสัจจะ พูดจาไม่อยู่กับร่องกับรอย นั้นคือทำให้

เป็นคนไม่น่าเชื่อถือ ทำให้เป็นคนที่ไม่มีเกียรติยศ ไม่มีศักดิ์ศรี

         ดังนั้น ใครก็ตามที่มุ่งหวังความเจริญก้าวหน้า  ก็ต้องพูดจามีสัจจะ พูดจริงทำจริงเสมอ พูดจริงทั้งต่อหน้าและลับหลัง