ธมฺมนีติ ๓๗ ปญฺญกถา
ภาษิตของพ่อ
ธมฺมนีติ ๓๗ ปญฺญกถา
สรีรสฺส คุณานญฺจ ทูรมจฺจนฺตมนฺตรํ
สรีรํ ขณวิทฺธสิ คุณา ตุ กปฺปฐายิโน ฯ
สำหรับสรีระ กับคุณะคือความดี
แยกกันไกลมิมี ใดจะเทียบเปรียบได้ตรง
สรีระย่อมวอดวาย และสลายเป็นผุยผง
ความดีนั้นดำรง อยู่นานนับเป็นกัปกัลป์
อธิบายศัพท์
สรีระ : ร่างกาย
คุณะ : ความดีที่มีประจำอยู่ในสิ่งนั้นๆ
วอดวาย : ตาย
กัป : ระยะเวลาอันนานเหลือเกิน โบราณถือว่าโลกประลัยครั้งหนึ่งเป็นสิ้นกัปหนึ่ง มักใช้คู่กับคำว่า กัลป์ เป็น กัปกัลป์ เช่น นานนับกัปกัลป์พุทธันดร
ถอดความ
ร่างกายและคุณความดีนั้นแยกเป็นคนละส่วนกันจนหาสิ่งใดเปรียบเทียบไม่ได้ เมื่อตายแล้วร่างกายย่อมสลายลง แต่คุณความดีนั้นยังคงอยู่นานแสนนาน
ดอกผักตบชวา
ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต
ไม่มีความเห็น