ทดลองปลูกผักกินเองสองสามรอบแล้ว ยังไม่ได้กินดีเลย ที่เห็นด้วยตาเปล่าว่าคงทำได้ง่ายๆ จริงๆอาจไม่ง่ายอย่างที่คิด..
ครั้งแรกลงทุนขุดแปลงผักแบบสมัยเป็นนักเรียน สี่ห้าแปลงเลย ปลูกทั้งผักบุ้ง ผักกาด คะน้า หอม ฯลฯ โดยหาซื้อเมล็ดพันธุ์มาจากตลาด แทบทั้งหมดถูกหญ้าขึ้นแข่งคลุม จนมองไม่เห็นต้นผักเล็กๆที่งอกขึ้นมาอย่างถี่ยิบ(ฮา)
แปลงผักบุ้งจีนเท่านั้นพอสู้หญ้าได้ พอตัดครั้งแรกนำไปแกงหมูเทโพ ปรากฎว่าแก่เกินแล้ว แข็งจนกินแทบไม่ไหว แค่ดูว่าโตพอจะตัดไปทำอาหารได้หรือยัง..ยังไม่รู้เลย ทั้งๆที่เห็นชาวบ้านปลูกดูไม่น่ายาก
ต่อมาลงทุนทำค้าง ด้วยไม้ไผ่ที่ยาวเกะกะถนนทางเข้าออก ปลูกด้วยวิธีที่เห็นคุณครูเกษตรสอนให้เด็กๆทำที่โรงเรียน ยอดถั่วบ้างบวบบ้างยาวเลยค้างขึ้นไปเกาะมะม่วงน้ำดอกไม้(ฮา) สำหรับแตงกวางอกออกมาได้ แต่ต่อมาตายเรียบ(ฮา)
รุ่นต่อมาเอาอีก ถั่วพันธุ์อะไรแปลกๆ ซื้อเมล็ดมาจากตลาดเช่นกัน ถั่วเนื้อหรือบราซิลประมาณนี้ ต้นใหญ่แข็งและนานมากๆกว่าจะออกฝักมาบ้างให้คนลุ้นอยู่ทุกวันได้เบิกบานใจ อาจเพราะความงามของถั่วส่วนใหญ่เน้นไปแสดงออกทางใบจนดูโดดเด่น(ฮา)
แตงกวาได้กินลูกบิดๆเบี้ยวๆเล็กๆ นับจำนวนได้เลย มะระแคระแกร็น ไม่ยอมโต แต่ก่อนจะขาดใจตายไว้ลาย ออกลูกเล็กๆมาเป็นกำลังใจให้สองสามลูก เก็บกินไม่ทันอีก แก่เสียก่อน ก็ว่ายังไม่ได้ๆ ดูอยู่ตลอด(ฮา)
อันที่จริงประสบการณ์ที่มีและสรุปมาก่อนหน้า "ชีวิตนี้ไม่มีอะไรง่าย ที่เห็นว่าง่าย พอลงมือทำจริงเข้า ไม่มีทางจะได้ผลผลิตหรือความสำเร็จเท่าๆกับเขา ทุกอย่างมีเทคนิคซ่อนอยู่ในวิธีดำเนินการเหล่านั้นอย่างมากมาย จนจาระไนกันไม่หมด"
อยากจะทำให้ได้ผลดีเท่าเขา อย่างน้อยก็ต้องค่อยๆสั่งสมประสบการณ์ในเรื่องนั้น ด้วยระยะเวลาที่ไม่น้อยกว่าเขา ถ้าเราไม่โง่จัด(ฮา)หรือฉลาดในการเรียนรู้พอๆกับเขาแล้วด้วย!
ไม่มีความเห็น