๑,๒๓๘ วันนี้...ที่หนองผือ..เลาขวัญ

          ลมหนาวโชยมาอย่างอ่อนละมุน  ใจก็ยังต้องลุ้นให้ฝนฟ้าหยุดตกเสียที ยิ่งจะเพิ่มความเย็นเยียบเข้าไปจนสุดขั้วหัวใจ ทำไม..ธรรมชาติเปลี่ยนแปลงแปรปรวนได้ถึงขนาดนี้..

          คิดอยากจะให้เป็นวันว่าง เพราะเส้นทางผ่านตลาดเลาขวัญเพื่อเข้าโรงเรียน น้องน้ำครอบครองจับจองร้านค้าและส่วนราชการไว้หมดแล้ว ปิดทุกช่องทางเข้าออก บ้านเรือนหลายหลังเหมือนติดเกาะ เป็นปรากฎการณ์ที่สาหัสในรอบ ๒๐ ปี

          โรงเรียน..จะเป็นอย่างไร ถ้าฟ้ายังมืดมัวหม่นขนาดนี้ อย่ากระนั้นเลย...เดินทางดีกว่า

          สั่งการให้ลูกน้อง(ครูธุรการ)มารับที่บ้าน ทำตัวเป็นเจ้าคนนายคนครั้งแรก ให้ความรู้สึกที่แปลกๆ ที่ต้องมีพลขับประจำตำแหน่ง จากที่เคยขับรถเองมาตลอดชีวิตผู้บริหาร

          ขับผ่านเลาขวัญไม่ได้ ก็ต้องวิ่งทางกกม่วง เขตตำบลบ้านโข้ง อ.อู่ทอง สุพรรณบุรี เหมือนหนีการจราจรติดขัด แต่พอเห็นข้างทาง ทั้งวัด บ้านและโรงเรียน บรรยากาศของน้ำที่ไหลหลากไม่แตกต่างจากเลาขวัญ ใจจึงเริ่มสั่นหวั่นไหว

          ช่วงที่รถตกหลุมกลางถนนบนมวลน้ำก้อนใหญ่ที่เชี่ยวมาก ต้องบอกครูให้จับพวงมาลัยรถให้แน่นๆ ถ้ารถปัดซ้ายปัดขวา มันจะลื่นไหลลงท้องนาก่อนที่จะถึงโรงเรียน

          เหมือนยกภูเขาออกจากอก เมื่อรถช่วยนำพาชีวิตให้ถึงโรงเรียนได้อย่างปลอดภัย ถึงแม้อากาศที่โรงเรียนจะไม่สดใส แต่ใจก็ชื้นขึ้นมา เมื่อเห็นสภาพโรงเรียนยังเหมือนเดิม น้ำยังคงรอการระบาย ยังไม่มีอะไรเสียหายมากกว่านี้

          แต่ถ้าฝนตกหนักต่อเนื่อง ก็คงไม่น่าเกิน ๒ วัน ถนนหน้าอาคารเรียนจะต้องปริ่มน้ำ นั่นหมายถึงหมู่บ้านหนองผือโดยรวม ต้องอ่วมอรทัยอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน

         จะเที่ยงวันแล้ว..ฟ้ายังมืดครึ้ม แล้วไม่นาน ทั้งลมและฝนพัดกระหน่ำลงมาให้รู้สึกหวาดหวั่น มรสุมอะไรกันที่ทำให้เป็นเช่นนี้ หรือว่าที่เราเห็นและเป็นอยู่ มันไม่เกี่ยวกับลมฟ้าอากาศเท่าใดนัก เป็นธรรมชาติของทุกปี...

          หรือว่าปีนี้ ..เขื่อน...ปล่อยน้ำที่เกินอัตรา...ไหลลงมาถึงเลาขวัญบ้านเรา อุทกภัยครั้งใหญ่จึงยากที่จะสกัดกั้น จึงขอให้ผ่านวันอันเลวร้ายนี้ไปโดยเร็วด้วยเถิด...

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๑๘ ตุลาคม ๒๕๖๔