ในแต่ละวันที่ไม่อยากให้ตัวเองว่าง แม้ว่าโรงเรียนจะปิดเพราะสถานการณ์โควิดที่ยังไม่คลี่คลาย ก็พยายามจะไปหมกตัวอยู่ที่โรงเรียน ติดตามข่าวสารความเคลื่อนไหวทางการศึกษา สะสางงานราชการที่มีเข้ามาทุกวัน
บางวัน..ปวดเมื่อย แต่พอถึงโรงเรียน หยิบฉวยงานประจำที่เคยทำ ความปวดเมื่อยเหนื่อยล้าก็หายไป อานิสงส์ของงานก็ดีอย่างนี้นี่เอง
เก็บแรงไว้ใช้ยามเย็น เดินเล่นตากลมชมวิวที่โคกหนองนา น้ำฝนที่ไหลมาเทมา สร้างบรรยากาศและมุมมองที่คุ้นเคย ต้นไม้ได้ใช้เวลาเติบโตเต็มที่ในฤดูฝน สำหรับคนที่เป็นครู...ก็ไม่ลืมที่จะคิดอ่านและใช้เวลาในช่วงนี้ให้เป็นประโยชน์
โครงการปลูกผักบุ้งแก้วในคลองไส้ไก่ เริ่มต้นซื้อเมล็ดพันธุ์มาเพาะ แต่ยังอยากทดลอง แช่โคนผักบุ้งลงไปในแก้วน้ำ ถ้าออกรากเต็มที่มีคนบอกว่าสามารถนำไปปักดำได้อีกและเก็บกินได้ตลอด ไม่ลองไม่รู้จึงต้องทดลองทำดู
แวะเวียนไปดูนาและบ่อปลา ตระเตรียมไม้และอุปกรณ์สร้างสะพานชมวิว พอเริ่มรู้สึกชิวๆ แรงบันดาลใจก็ทำให้เกิดจินตนาการ คงจะไม่พอแค่นี้ ต้องมีสักวันที่จะได้สร้างเล้าไก่ในบ่อปลา ไม่เปลืองพื้นที่และดูแลง่าย น่าจะประหยัดอาหารปลาไปได้เยอะ
สระและคลองในโคกหนองนา นำพาให้คิดถึงเรื่องราวการจับปลาในวัยเด็ก ที่ตอนนั้นมีบ้านอยู่ริมคลอง จึงเป็นมือวางในระดับต้นๆในการหาปลา วันนี้สบโอกาสก็เลยลองหาปลาอีกครั้ง ค้นคิดวิธีการจับปลาอย่างหลากหลาย ผ่านไป ๑ สัปดาห์ยังจับปลาไม่ได้สักตัว
เรื่องที่ง่ายกว่าการจับปลาคือการปลูกต้นไม้ ในช่วงนี้จึงมักจะวนเวียนอยู่กับงานต้นไม้ ทั้งเพาะต้นดาวเรือง ต้นทานตะวัน ต้นดาวกระจาย ต้นชมจันทร์ ต้นลีลาวดี แต่ที่ไม่ต้องเพาะกล้า นำต้นใหญ่มาปลูกเลยก็มีต้นทองอุไร และต้นยี่โถ ปลูกริมรั้วได้หลายต้น
น้ำก็ดีดินก็ดี พอมีเวลาใส่ใจให้แก่งานปลูกผักสวนครัว ทำให้อาหารแต่ละมื้อมี “มีผักปลอดสารพิษ”ให้กินได้ทุกวัน ความรู้สึกที่ดูเหมือนจะเรียบง่ายและประหยัดดี ต่อไปถ้ามีเวลามากกว่านี้ คงจะปลูกผักได้หลากหลายมากขึ้น
หมดวันไปกับกิจกรรมซ้ำๆอีกแล้ว แต่ก็ไม่รู้สึกจำเจ เพราะชีวิตยังคิดที่จะไปต่อ ขอแค่ไม่ท้อเป็นใช้ได้ ใช้เวลาช่วงค่ำพักผ่อนดูหนังฟังเพลง บันทึกเรื่องราวในช่วงเวลาหนึ่ง รู้สึกพึงพอใจที่ใช้ลมหายใจคุ้มค่าและไม่ประมาท...ไม่วาดหวังไรมากนัก ทำทุกวันให้ดีที่สุด
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๑๙ กันยายน ๒๕๖๔
การปลูกพืช เป็นการเพิ่มชีวิตชีวาได้อีกค่ะ
ท่าน ผอ. ยังคงออนไลน์อยู่กระมังครับ ตอนนี้ ;)…