ของฝากวันอาทิตย์ : รักเจ้าเอย


เกิดและดับธรรมดาท่วงท่าพราย รักและร้ายร้ายและรักเพียงพักวาง

   อากาศเย็น ถึงกับต้องใส่เสื้อสองชั้นมา ๒ สัปดาห์ ทุกเช้าวันอาทิตย์ผมต้องเดินทางไปแก่งคอยเพื่อทำหน้าที่ที่รับปากไว้ วันนี้ก็เช่นกันในเมื่อหน้าที่คือธรรม ธรรมคือหน้าที่ ทำหน้าที่นั้นเสร็จ ต้องเดินทางไปโคราช ร่วมบำเพ็ญกุศลศพพ่อของเพื่อนร่วมงาน ร่วมสุข ร่วมทุกข์ แต่ก็ไม่ลืมที่จะสร้างวินัยให้กับตัวเอง "ของฝากวันอาทิตย์"

   โลกใบนี้มีสิ่งสวยงามมากมาย โดยเฉพาะความสวยงามทางอารมณ์ บางครั้ง แค่เพียงได้ยินเสียงเพลงกล่อมเบาๆ คลอเคล้ากับอารมณ์สุนทรี มีของขบเคี้ยวรสอร่อยให้หยิบฉวยใส่วางบนปลายลิ้น อ่านหนังสือที่ตัดสินใจซื้อมาเพราะความต้องการอยากเป็นเจ้าของ หรืออยากจะเป็นส่วนหนึ่งของเนื้อเรื่อง อ่านแล้วเคลิบเคลิ้มไปกับกลวิธีของผู้เขียนที่ปลุกเร้า กระตุ้นเซลล์สมองให้โลดเล่น เรื่องราวเหล่านี้ค้นพบได้ไม่เว้นแต่ละวัน

    ความรัก คือความสวยงามชนิดหนึ่ง ที่มนุษย์ไขว่คว้า พยายามนำมาเป็นเจ้าของ เปรียบความรักเหมือนสีชมพู มองดูประหนึ่งความสดใสที่ซ่อนเร้นไว้ซึ่งความหวานแหวว มนุษย์ที่กำลังมีความรัก ใบหน้า ท่าทาง เนื้อตัว ช่างอ่อนหวานเสียนี่กระไร รอยยิ้มและดวงตา ประกายจรัสจ้าผ่องใสเปี่ยมด้วยพลังความสุนทรี ความเป็นมิตรไมตรี ความนิ่มนวล แต่ความรักเจ้ากรรม เจ้าเดินผ่านมา ทำไมถึงไม่อยู่อย่างนั้นตลอดกาล ทำไมต้องมีความหมองหม่น ความเศร้าปะปนเข้ามาด้วย ดังนั้น ความรักในความรู้สึกของใครบางคน เปรียบเสมือนคมมีดคอยกรีดเฉือนความรู้สึกให้ขาดเป็นชิ้นๆ ละเอียดเป็นผุยผง แล้วไหนล่ะ ความรักที่ว่าสวยงาม หรือนั้นไม่ใช่ความรักที่แท้จริง

   บัณฑิตหนุ่ม ที่ใครๆ มักจะมองเขาว่า “คนไร้ความรู้สึก” เพราะถูกกัดกร่อนจากฟันเฟืองของการเรียนรู้ซึ่งโลกปัจจุบันในความรู้สึกของคนบางคนแล้วมันเป็นเพียงสิ่งโบร่ำโบราณ จำพวกไดโนเสา เต่าล้านปี ดูเหมือนว่า สิ่งดังกล่าวน่าจะมีมูลความจริงอย่างที่เขาว่า “มันอาจจะเป็นไปได้”
  

    ความรัก ความใคร่ ความหึงหวง หรือศักดิ์ศรี บัณฑิตหนุ่มมักจะเปรียบเทียบความรู้สึกเสมอ เมื่อมีเพศตรงข้ามเดินเข้ามาในชีวิต อันที่จริง เขาไม่เคยเชื่อมั่นเลยว่าเพศตรงข้ามจะสร้างความสุขสนุกสนานให้กับเขาอย่างแท้จริง เขาออกจะเป็นคนหวาดระแวงเพศตรงข้ามต่างหาก หรือไม่เขาก็อาจจะเป็นคนที่ไม่มั่นใจในตัวเอง

    ความรักคืออะไร ทุกครั้งที่เขาได้ยินคำนี้ในปัจจุบัน เขามักจะปฏิเสธว่า “ความรักไม่ได้มีอยู่จริง” อาจสืบเนื่องมาจากเขาเคยพบความโหดร้ายจากบุคคลที่บอกเขาว่า “รักจริง” ก็เป็นได้ ครั้งหนึ่ง เขาเคยให้คำนิยามว่า “ความรักคือสิ่งสวยงาม” แต่วันที่ผ่านมาสิ่งไม่สวยงามเกิดขึ้นกับเขา คำว่า “รัก” จึงเหมือนไวรัสทางอารมณ์ที่เขาปฏิเสธมัน

    ความรัก มักจะมีความรู้สึกใคร่เข้ามาปะปนด้วยเสมอ เช่น ความต้องการอยู่ใกล้กัน อยากเห็นหน้า อยากหอมแก้มบางๆ ใสๆ อยากจับมือน้อยๆ อยากสัมผัสผิวหนังที่บอบบางเนียนนุ่ม สิ่งเหล่านี้คือความใคร่ทั้งสิ้น ครั้งหนึ่งในความรู้สึกของบัณฑิตน้อย ขณะนั้นเขามีความรักที่ดื่มด่ำ และไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ทุกวันที่ได้คุยกับหัวใจดวงโปรด เขาจะรู้สึกร่าเริง มีกำลังใจ แจ่มใส เบิกบาน ก่อนนอน ถ้าหากได้คุยอะไรสักเล็กน้อยกับหัวใจดวงโปรด เขาจะรู้สึกดี และหลับไปอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส อิทธิพลความรักช่างมากมายเหลือเกิน สองปี ที่พยายามหมั่นปลูกต้นรักต้นเดียวที่ค่อนข้างมั่นใจอย่างยิ่งว่าต้นไม้ต้นนี้จะไม่ตาย แต่แล้ว ทุกอย่างก็เป็นไปตามธรรมชาติ ความรักเจ้ากรรมแม้ไม่เคยคิดล่วงล้ำสัมผัสผิวเนื้อ ยังมีอันต้องเปลี่ยนไป แต่เขาบอกกับตัวเขาเองว่า เขาจะไม่เปลี่ยนไป นี้คือสมบัติชิ้นสุดท้ายในชีวิตที่เขามี “สัตยะ”

 

 เพียงพบพานกาลเวลาภาษารัก
แล้วเหหักเหือดหายเคลื่อนคลายหลง
ทาสีฝันทันส่งฝากจำจากลง
พิศวงสิ่งที่หวังมิยังยืนฯ

  อารมณ์หลงระเริงไหลในฝั่งฝัน
น้ำเจิ่งนองนานจนเนิ่นหวานเกินไหน
ทศกรเทใส่กันแล้วผันไป
ความขื่นขบกระทบใจให้กล้ำกลืน

   บทว่ารักก็ว่ารักมิจักจาก
บทว่าร้ายมายมากนักยากจักฝืน
สุรีย์ผ่านสราญผ่องจันทร์ล่องคืน
สลับตื่นสลับตามวับวามวาย

   จะหาใดไหนกันความมั่นคง
ต่างเวียนวงวูบวาบลงทาบสาย
เกิดและดับธรรมดาท่วงท่าพราย
รักและร้ายร้ายและรักเพียงพักวางฯ

คำสำคัญ (Tags): #บันทึกความคิด
หมายเลขบันทึก: 69056เขียนเมื่อ 24 ธันวาคม 2006 07:14 น. ()แก้ไขเมื่อ 21 ตุลาคม 2015 10:39 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท