วันนี้ผมได้มีโอกาสพบปะและพูดคุยกับเพื่อนักส่งเสริมการเกษตรในระดับอำเภอหลายท่าน มีอยู่ 2 ท่านที่ผมได้พูดคุยและสอบถามถึงการปฏิบัติงานในพื้นที่ คือพี่รังสรรค์ เลิศสูงเนิน นักวิชาการส่งเสริมการเกษตรจากอำเภอไทรงาม และพี่ประสิทธิ์ อุทธา (ลิงค์) นักวิชาการส่งเสริมการเกษตรจากอำเภอพรานกระต่าย เพราะทั้ง 2 ท่านนี้เป็นทีมงานนักส่งเสริมการเกษตรที่ได้นำเครื่องมือKM ลงไปสนับสนุนการปฏิบัติงานในพื้นที่มาอย่างต่อเนื่อง
เหตุที่พูดคุยกันก็คงเป็นเพราะว่าทั้งสองท่านนี้ได้มีบล็อกเป็นของตนเองแล้วแต่ยังไม่ค่อยได้เขียนบันทึก พูดคุยกันก็ทำให้ทราบว่า ในภาคสนามก็ได้สัมผัสกับKM อย่างต่อเนื่อง แต่ก็ยังไม่ได้เขียนบันทึกอยู่ดี และสภาพการเข้าถึงอินเตอร์เน็ตของเจ้าหน้าที่ภาคสนามก็คือ ยังไม่ค่อยสะดวก ทั้งยังไม่มีอินเตอร์เน็ทความเร็วสูง
ผมก็ไม่รู้จะใช้วิธีการอย่างไร ก็เลยต้องกระตุ้นกันหน่อย ผมทำอย่างไรบ้างอยากรู้ไหมครับ
ไม่รู้ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร แต่เราคุณอำนวยก็ต้องใจเย็นๆ ติดตาม และคอยกระตุ้นกันต่อไปในทุกที่ ทุกเวลา และโอกาสที่จะอำนวยให้นะครับ
บันทึกมาเพื่อการ ลปรร.
วีรยุทธ สมป่าสัก
น้องสิงห์ป่าสัก
เรียน คุณบอย สหเวช
เรียน อ.ปวีณา
เรียน อาจารย์paew
เรียน อาจารย์ขจิต
เรียน ครูนงเมืองคอน
เรียน อาจารย์ปภังกร
เป็นกำลังใจให้คุณยุทธด้วยคนค่ะ เห็นด้วยว่ายากมากสำหรับหลายๆคน แต่ก็เชื่อว่าหากเราสามารถช่วยได้แม้เพียงคนเดียวก็มีค่าค่ะ ทั้งต่อท่านนั้นๆและต่อคลังความรู้ของเรา
จากที่ได้พยายามช่วยใครต่อใครมามากมาย ทุ่มเทสุดๆทุกครั้งไป ก็พบว่า คนที่เขียนจริงๆสม่ำเสมอ มักจะเป็นคนที่ตั้งต้นด้วยตนเองค่ะ ต่อยอดด้วยกำลังใจจากพวกเราชาว GotoKnow นี่แหละ เพราะฉะนั้น....การให้กำลังใจกันเมื่อพบสมาชิกหน้าใหม่ แบบที่คุณ paew บอก เป็นสิ่งที่ควรช่วยกันทำเสมอ
แต่ก็ยังไม่ท้อที่จะชักชวนใครต่อใครต่อไปนะคะ เพราะเรารู้อยู่แล้วว่าการเขียนใน GotoKnow เพื่อบ้านเมืองของเรานั้นดียังไง ใช่ไหมคะ
เรียน พี่โอ๋-อโณ
เรียน ผอ.ธุวนันท์
เรียน คุณเรวัตร
เรียนคุณสิงห์ป่าสัก
อ่านบันทึกของคุณสิงห์ป่าสัก และคำแนะนำของครูนงเมืองคอนแล้ว ทำให้รู้สึกมีแรงกระตุ้นและกำลังใจในการที่จะชักชวนพี่ ๆ น้อง ๆ เพื่อน ๆ ร่วมงาน ให้เข้ามารู้จักและสัมผัส gotoknow เพิ่มมากขึ้นค่ะ ขณะนี้ ดิฉันพยายามเก็บเกี่ยวประสบการณ์ของตัวเอง ให้แกร่งกล้าพอที่จะใช้ด้วยตัวเอง เป็นประสบการณ์ตรงในการแนะนำและกระตุ้นให้พี่ ๆ เพื่อน ๆ และน้อง ๆ เขียนบล็อก เหมือนกันค่ะ
เรียน คุณรัตติยา
พี่สิงห์ป่าสัก
ผมเฝ้าดู Blgger ในจังหวัดแม่ฮ่องสอน เราพบว่า เป็นเรื่องน่าเศร้า อย่างหนึ่งว่า มีการอบรมการเขียน Blog และก็มีคุณครูกลุ่มใหญ่เขียนภายในวันเดียว มากมาย (ผมจำได้ว่าผมตื่นเต้นมาก) และพยายามตอบให้กำลังใจ
แต่มีปรากฏการณ์อย่างนี้เพียง ๑ วันครับ
ทำอย่างไร ที่จังหวัดของผมที่ด้อยเรื่อง การเข้าถึงข่าวสารอยู่แล้ว (ตามที่เขาว่ากัน) ให้ช่วยกันเขียน Blog และแลกเปลี่ยนเพื่อพัฒนาจังหวัดของเรา ในวันนี้ต่างคนต่างทำ
เท่าที่ผมสแกน Blogger ที่เขียนบันทึกอย่างต่อเนื่องมาเพียง ๒ - ๓ ท่าน และทั้ง ๓ ท่านเป็นเพื่อนของผมทั้งหมด เท่านั้นเองครับ
เรียน คุณจ๊ะจ๋า
เรียน น้องจตุพร
คุณวีรยุทธ
เรากำลังต่อสู้กับหลายเรื่องมาก
มีคนไม่มากนักที่จะฝ่าด่านเข้ามารอดตายได้ถึงการเขียน blog
และยังต้องฝ่าด่าน มีเรื่องเขียน เขียนแล้วมีคนมาต่อยอดให้ จนถึงเขียนอย่างสนุก จนถึงเขียนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
ทั้งหมดนี่ไม่ง่าย
แต่ละด่าน มักจะมีเพื่อนร่วมทางหายไปอยู่เรื่อยๆ
ผมจึงไม่อยากให้เราคิดถึง blog เป็น สรณะ ซะทีเดียว
เราแยกความถนัดได้ไหม ว่าใครจะไปเส้นทางไหน
ถ้าไม่งั้น KM ต้องถึงทางตันแน่นอน ถ้ายังใช้เกณฑ์นี้อยู่ ไม่ปรับตัว
วันหลังผมจะลองย้ำเรื่องนี้อีกที
เพราะ blog ได้ทำให้ผมสูญเสียผู้ร่วมงานไปมากมายเหลือเกิน
ไม่รู้ว่าผมจะรับ blog ไปได้นานอีกเท่าไหร่
หนทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์บล็อกครับ
เรียน อาจารย์ ดร.แสวง
จะรออ่านครับ
ถ้าช้าผมจะลงก่อนนะ
เรื่องอย่างนี้ใครเร็วใครได้ครับ
แหม อย่าตกใจซิ ผมแหย่รังแตนนะ
ใครจะมากล้าหาญสู้สิงห์ป่าสักล่ะครับ
ช่ายแม๊ะ อิ อิ (ลองเอย่างเด็กวัยรุ่นนะครับ)
เรียน อาจารย์ ดร.แสวง