ถ้านายเลือกได้ นายอยากมีชีวิตยังไงเหรอ ?

สวัสดีครับทุกคน มนุษย์เรามีความต้องการไม่รู้จักจบจักสิ้น ความอยากของคนเรานั้นเทียบกับจำนวนเม็ดทรายบนทะเลทรายแล้วนั้นอาจจะมีน้อยไปเลยด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นผู้คนต่าง ๆ จึงพยายามออกแบบชีวิตตัวเองให้ดีที่สุด และตรงตามที่ใจตัวเองอยาก ซึ่งความเป็นจริงนั้นมีน้อยคนมากที่เป็นไปได้ด้วยหลาย ๆ ปัจจัย ผมเองนั้นตอนยังเด็กก็คงมองไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่ว่า ชีวิตที่จะเดินต่อไปข้างหน้านั้นมันควรจะเป็นแบบไหน และด้วยปัญหาหลาย ๆ อย่างที่มีชีวิตที่ต้องการเลยค่อยห่างไกลออกไปเรื่อย ๆ ในตอนที่ยังเด็กผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เราเองนั้นจะทำอะไรได้บ้าง ทำทุกวันเหมือนเป็นวัฏจักรบางอย่าง วงเวียนไปเรื่อย ๆ สิ่งเหล่านั้นค่อย ๆ เริ่มมีบางสิ่งก่อตัวขึ้นในใจผมโดยไม่รู้ตัว

คำถามที่ครูชอบถามเราในวัยเด็ก คือ อนาคตอยากเป็นอะไร ถ้าในยุคของผมเอง คงจะตอบตำรวจ ทหาร หมอ เป็นอันดับหลัก ๆ เลยละครับ ตอนนั้นผมตอบแค่อยากเป็นนักบินอวกาศ เพียงเพราะอยากเห็นโลกในมุมมองที่แตกต่างออกไป ถามว่าตอนนั้นเราเห็นแค่เส้นชัยเท่านั้น แต่เส้นทางที่จะไปนั้นคืออะไร ไม่มีใครรู้เลย แล้วอีกอย่างหนึ่งนั้นเส้นชัยที่เราบอกครูไปวันนั้น เป็นเส้นชัยที่ผมต้องไปจริง ๆ รึเปล่า ? ด้วยสมองในสมัยนั้น ผมเองคงไม่อาจจะวิเคราะห์หรือพิจารณาได้อย่างแน่นอน สิ่งที่ทำให้ผมเริ่มมองเห็นเส้นทางนั้นคือ "ความสุข" ในตอนที่เด็กนั้น การเล่นเกมส์กับญาติ ๆ หรือคนในครอบครัว ได้หัวเราะด้วยกัน ยิ้มด้วยกัน ตื่นเต้นไปด้วยกัน ผมว่าช่วงเวลานั้น มันเป็นอะไรที่ดีงามมาก และผมอยากให้คนที่อยู่รอบ ๆ ตัวผมพบเจอแต่เรื่องเหล่านั้น ไม่อยากจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นเลย แต่ถึงอย่างนั้นเหรียญบาทยังมีสองด้าน ความสุขก็มาร่วมกับความทุกข์เสมอ ๆ ผมจึงมองหาเส้นทางที่ผมและคนอื่น ๆ มีความสุขไปพร้อม ๆ กัน จากเส้นทางที่ขาด ขรุขระ ก็เริ่มจะชัดเจนมากยิ่งขึ้น ความผิดพลาดหรือเรื่องราวร้าย ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรานั้น เป็นเหมือนป้ายบอกทางว่า เราต้องไปทางไหนหรือเราควรทำหรือไม่ จากเส้นทางเป็นหมื่นเป็นแสน ก็อาจจะเหลือไม่กี่เส้นทาง ผมเคยคิดว่าผมคงมาได้แค่นี้แหละ เดินไปเรื่อย ๆ ละกันไม่ต้องไปกังวลอะไรเยอะ เพราะตอนนั้นเจอแต่เรื่องไม่ดีเต็มไปหมด จุดที่เรียกว่ามืดแปดด้านไม่ได้เป็นแค่คำพูดลอย ๆ หลายคนหยุดเดินต่อ หลายคนเปลี่ยนเส้นทาง ก็ต้องขอบคุณครอบครัว และคนใกล้ตัวผม ที่ช่วงดึงผมให้ก้าวมาจากจุดนั้น เล่นเดินต่อไปเรื่อย ๆ ยิ่งเดินทางมาไกลมากเท่าไหร่ อุปสดรรคก็เยอะมากขึ้นเรื่อย ๆ ความสุขที่ผมอยากแบ่งให้คนอื่นมีไม่เพียงพอ เพราะตัวที่ให้เองนั้นยังไม่มีความสุขเลยด้วยซ้ำ ถือเป็นช่วงที่เลวร้ายมาก ๆ การสอบ การพบเพื่อนใหม่ หรือสังคมที่เปลี่ยนแปลงไป แต่ผมก็ได้เข้าใจ เมื่อเริ่มไว้ทำงานว่า โลกเรานั้นหมุนเร็วจนเกินไปรึเปล่า จนเวลาที่เราจะใส่ใจคนรอบข้างอาจจะเพียงพออีกต่อไป สำหรับผมแล้วนั้น สิ่งที่ผมอยากจะบอกก็คือชีวิตที่คนรอบข้างของผมมีความสุข มีเรื่องราวดี ๆ แบ่งปันให้กันตลอดเวลา ผมได้มีความสุขกับพวกเขาเหล่านั้น ผมก็คิดว่าแค่นี้ก็เป็นก็น่าจะเป็นชีวิตที่ดีแล้วละครับ

ไม่ว่าจะเป็นกี่ยุค กี่สมัย มนุษย์เองก็พยายามมองหาความต้องการของตนเองไปเรื่อย ๆ ความอยากเป็นสิ่งที่ช่วยให้เราพัฒนาตัวเองเพื่อให้ไปถึงสิ่งที่ต้องการ ชีวิตเราเองถ้าเราไม่พยายามทำมันให้ดีได้แต่โทษโชค โทษดวง ผมคิดว่าชีวิตที่ต้องการคงอีกห่างไกลแน่นอน ผมอาจจะขอน้อยไปก็ได้นะ แต่ผมต้องการแค่นี้จริง ๆ ครับ ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ารับชมและเข้ามาอ่านนะครับ ผมหวังว่าจะเป็นประโยชน์กับทุกคนไม่มากก็น้อย แล้วทุกคนล่ะครับ มีมุมมองอย่างไรบ้าง กันชีวิตที่ตัวเองอย่างเป็น . . .

เขียนใน GotoKnow โดย สุภชัย สุใจคำ
ใน Incomplete

คำสำคัญ (Tags): #สุภชัย สุใจคำ#Supachai Sujaikham#62741529#ป 62.ป.บัณฑิต2.5#ป.บัณฑิต#ประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู#คณะครุศาสตร์#วิทยาเขตเวียงบัว#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#ED 5101#ความเป็นครู#ภาคเรียนที่ 2/62#ชีวิตที่อยากเป็น

หมายเลขบันทึก: 676447เขียนเมื่อ 30 มีนาคม 2020 22:08 น. ()แก้ไขเมื่อ 8 เมษายน 2020 01:56 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

สุภชัย สุใจคำ