ระหว่างทางเดินของชีวิต
เราทำสิ่งที่มีค่าหล่นหายไป
สิ่งมีค่านั้นแต่เดิมอยู่ติดตัวเรา
แต่การหามันในที่มืดย่อมหายาก
ต้องใช้ความบากบั่นอดทน
ความใส่ใจอย่างยิ่งยวด
ความละเอียดมีสมาธิ
เพื่อจะหาหรือนำสิ่งที่มีค่ากลับคืนมา
พวกเราก็เหมือนคุณยายที่เห็นแสงสีวับแวมน่าสนใจ มันอยู่ตรงนั้น ตรงคลับ บาร์ ท่ามกลางสีสันยามราตรี น่าสนุกสนานเพลินใจ มองหาได้ง่ายกว่า แต่มันไม่ใช่ตรงที่คุณค่าในใจเราหายไป เราต้องกลับไปหาที่ตรงนั้น ตรงที่ใจของเราสูญเสียคุณค่าบางอย่างไป คุณค่าของความสงบสุขในจิตใจ
ผมจำคำอธิบายของดร.อาจองมาเล่าต่อ อ่านไปก็ขอให้นึกถึงเกมสื่อสารที่แสดงให้เห็นว่าการฟังแล้วเล่าต่อๆกันไปย่อมผิดเพี้ยนไปจากเดิมบ้าง
ถือว่าเป็นความเข้าใจของผมก็แล้วกันครับ
ส่วนแหม่มก็คิดจะตอบในเชิงงานวิจัยอย่างเดียวเลยคะ...ต่างคนต่างมุมมอง...