เนี๊ยะ...

"(ใน)คืนที่ดาวเต็มฟ้าฉันจินตนาการถึงหน้าเธอ ละเมอไปไกล มองไม่เห็นเป็นดาว
จันทร์ที่ดูสดใสนั้นเป็นดั่งใจเธอหรือเปล่า หากมันเป็นจริง จะเก็บเอาจันทร์ มาใส่ใจ"

ขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องที่จะเขียนบันทึกอยู่ เพลงนี้ก็ดังขึ้นมาพอดี เพลงที่พร่ำเพ้อถึงใครซักคน ฟังแล้วทำให้รู้สึกอบอุ่นในใจเบา ๆ ^_^ เพลงนี้ทำให้ฉันอยากพาตัวเองไปกางเต็นท์นอนที่ดอยไหนซักทีกับเพื่อนที่รู้ใจกัน ที่จริงฉันก็เคยไปกางเต็นท์นอนบนดอยกับเพื่อนนะคะ ครั้งแรกที่ไปฉันกับเพื่อนสนิทสมัยเรียน ป.ตรี ตอนนั้นเป็นช่วงฤดูหนาวนี่แหละค่ะ แล้วก็เป็นวันสอบวันสุดท้าย (ตอนปี 2 หรือปี 3 ไม่แน่ใจ) ขณะที่ฉันและเพื่อนกำลังอ่านหนังสืออย่างเคร่งเครียด อยู่ๆ เพื่อนคนหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า "อยากนอนดูดาวที่ม่อนแจ่ม" เพราะวันนี้เป็นวันที่เกิดฝนดาวตกเยอะที่สุดในรอบหลายปี ซึ่งฉันและเพื่อนที่เหลือต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า "ป่ะ" ทันที โดยไม่มีการนัดหมายใด ๆ ทั้งสิ้น จากนั้นเราก็ไปสอบ และทันทีที่ทุกคนออกห้องสอบก็เป็นที่รู้กันว่าเราต้องรีบไปเก็บของแล้วไปรอพี่ชายเพื่อนมารับ นึกถึงก็ตลกดีค่ะ พวกเราเป็นกลุ่มที่เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้เลย จะทำอะไรไม่เคยวางแผน อย่างเช่นการไปเที่ยวในครั้งนี้ ดังนั้นเสบียงของพวกเราก็ค้น ๆ มาจากในตู้เย็นที่หอกับของที่แวะซื้อระหว่างทาง ส่วนที่พัก ไม่มีค่ะ ไม่ได้จอง ต้องไปตายเอาดาบหน้าอย่างเดียว แต่พวกเราก็โชคดีมากค่ะที่ไปกันวันปกติ จึงพอมีเต็นท์นอนเหลือให้พวกเราได้เช่าอยู่บ้าง กว่าจะไปถึงที่พักก็มืดแล้วค่ะ อากาศเริ่มเย็น ดังนั้นหลังจากเก็บของเข้าเต็นท์ เดินเล่นรับลมเย็น ๆ ชมวิวสวย ๆ ยามค่ำคืนเสร็จ เราก็กลับมาที่เต็นท์และสิ่งที่เราทำต่อไปคือกินค่ะ เสบียงหลัก ๆ ของเราที่ฉันจำได้ดี คือ ยำมาม่าค่ะ (มาม่าที่ลวกเส้นเสร็จแล้วผสมกับผงมาม่า) กับขนมค่ะ เย็น ๆ แต่อร่อยนะคะ เพราะผงชูรสล้วน ๆ 555 มีความสุขมาก ๆ เรากินยำมาม่าไปด้วย ดูฝนดาวตกไปด้วย เหมือนเด็ก ๆ ที่เห็นอะไรใหม่ ๆ แปลกตาก็พากันตื่นเต้นไปหมด คืนนั้นกว่าจะเข้านอนก็ปาไปเกือบ ๆ เที่ยงคืน ก่อนนอนพวกเราคุยกันว่าพรุ่งนี้เช้าพวกเราจะตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้น แต่เอาเข้าจริง ๆ กลับไม่มีใครลุก นอกจากพี่ชายของเพื่อน ก็มันหนาวอะ ^_^ สาย ๆ เราก็ไปกินข้าวซึ่งทางที่พักจัดเตรียมไว้สำหรับบริการลูกค้า กินข้าวเสร็จก็เก็บของแล้วไปเที่ยวต่อ สนุกสนานเฮฮามากค่ะ นึกถึงทีไรก็มีความสุข อยากไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ อีก แต่ตอนนี้คงเป็นเรื่องยาก เพราะเราทั้ง 4 คนต่างแยกย้ายกันไปทำงานและเรียนต่อกันคนละที่ละทาง แต่ถึงอย่างไรการไปเที่ยวด้วยกันในครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นความสุขและความทรงจำดี ๆ ที่พวกเรามีร่วมกันและรอวันกลับมาพบกันใหม่อีกหลาย ๆ ครั้ง ... คิดถึงเสมอ ทราย บุ๋ม ฟ้า และเพื่อนแก็งค์ ผู้ไม่ว่างร่วมทริป

เขียนใน GotoKnow โดย วิภารัตน์ ดอกแสง
ใน บันทึกส่วนตัว...นางสาววิภารัตน์ ดอกแสง

คำสำคัญ (Tags): #วิภารัตน์ ดอกแสง#Wipharat Doksaeng#62741512#ป 62.ป.บัณฑิต2.5#ป.บัณฑิต#ประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู#คณะครุศาสตร์#วิทยาเขตเวียงบัว#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#ED5101#ความเป็นครู#ภาคเรียนที่ 2/62#บันทึกส่วนตัว#diary#เรื่องเล่า#เนี๊ยะ

หมายเลขบันทึก: 674887เขียนเมื่อ 31 มกราคม 2020 17:58 น. ()แก้ไขเมื่อ 31 มกราคม 2020 17:58 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

วิภารัตน์ ดอกแสง