การเปลี่ยนแปลง

การเปลี่ยนแปลง...
ตั้งแต่ฉันเข้าเรียนอนุบาลจนถึงมัธยมศึกษาปีที่ 6 คุณพ่อคุณแม่วางแผนให้ฉันได้เดินตามแบบแผนที่ท่านวางไว้ให้มาตลอด ท่านอยากให้ฉันเป็นพยาบาล และตัวฉันเองตอนนั้นยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าฉันอยากเป็นอะไร ทั้ง ๆ ที่จะเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว แต่สิ่งที่อยู่ติดตัวของฉันมาตลอดคือฉันมีความสามารถพิเศษทางด้านกีฬาและทางด้านนาฏศิลป์ ดูเหมือนจะขัด ๆ กันนะคะ แต่เป็นสิ่งที่ฉันจำได้และทำได้ แต่ก็นั่นแหละค่ะจะไปทางนั้นได้ยังไงเรียนสายวิทย์-คณิตมาแล้วก็ต้องเลือกสิ่งที่กว้าง ๆ มองการณ์ไกล ฉันก็ไปสอบพยาบาลตามที่ท่านอยากให้เป็น และแล้วก็สอบไม่ติด ท่านก็ให้ฉันลองสอบครูดู ยังจำประโยคที่พูดกับท่านได้อยู่เลยค่ะ ฉันพูดไปว่าไม่เอา ขี้เกียจยุ่งกับเด็ก ๆ ท่านเองก็บอกงั้นแล้วแต่ลูกเลย อยากเรียนอะไรก็เรียน ตอนนั้นลงสอบกับเพื่อนเล่น ๆ ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งติดสาขาสาธารณสุขก็เลยลองไปสอบสัมภาษณ์ดูก็ได้ ทางอาจารย์เห็นว่ามีผลงานทางด้านกีฬาเยอะเลยทาบทามให้มาเรียนคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา ฉันเองก็กลับไปนึกที่บ้านและเล่าให้พ่อแม่ฟัง ฉันก็หาข้อมูลจนละเอียดว่าเรียนทางด้านนี้เกี่ยวกับอะไร เรียนไปทำงานอะไร จนตัดใจเลือกเรียนคณะนี้ แต่ฉันไปสอบที่มหาวิทยาลัยแถวภาคกลางแล้วก็สอบได้คณะวิทยาศาสตร์การกีฬา จึงตัดสินใจเรียนเพราะเห็นว่ามีเกี่ยวกับกายภาพบำบัดด้วย ก็คิดว่าก็คล้าย ๆ กับพยาบาล เทคนิคการแพทย์แหละได้ช่วยเหลือคนไข้
เรียนมาถึงปีที่ 3 เริ่มนึกถึงอนาคตการเรียนจบและการทำงาน เพราะเห็นรุ่นพี่มาประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับงานที่ทำซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเทรนเนอร์และโค้ชฟุตบอล น้อยคนที่ทำงานในโรงพยาบาล ฉันเองก็คิดแล้วว่าชีวิตฉันตอนเรียนจบจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย จนถึงปีที่ 4 ใกล้จะจบมหาวิทยาลัยแล้วต้องเลือกที่ฝึกงาน ตอนนั้นฉันรู้สึกเคว้งคว้างมาก รู้สึกแบบเดียวกับตอนที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่รู้จะไปทางไหน จบไปจะทำงานอะไร สุดท้ายก็ตามเพื่อนไปฝึกงานที่เคิร์ฟฟิตเนตประมาณ 3 เดือน เราก็คิดแล้วว่าทำไมไม่ค่อยมีความสุขเลย ทำไมดูฝืน ๆ ทำไมดูไม่เป็นตัวของตัวองเลย อาจเป็นเพราะฉันเองเอาใจลูกค้าไม่เก่ง เวลาเทรนลูกค้าเราทำได้ แต่เราทำแล้วไม่ค่อยมีความสุขเลย คิดมาก คิดโน่นนี่นั่นไปหมด จนเมื่อเรียนจบมหาวิทยาลัย จึงปรึกษาคุณพ่อคุณแม่ ท่านก็บอกให้กลับมาอยู่บ้านเรามาตั้งหลักก่อน
เมื่อกลับมาอยู่ที่บ้าน ฉันเองก็ไม่นิ่งนอนใจหาข้อมูลหางานทำที่คล้าย ๆ กับสายที่เรียนมาบ้าง ไม่ตรงสายบ้างก็สมัครทิ้งไว้ จนวันที่ 25 ธันวาคม 2560 มีโรงเรียนแห่งหนึ่งได้เปิดรับสมัครครูพลศึกษา 1 ตำแหน่ง ฉันรู้สึกสนใจมากเป็นพิเศษ และฉันเองก็มีคุณสมบัติตามที่โรงเรียนแจ้งไว้แต่เพียงไม่มีใบประกอบวิชาชีพ นึกถึงตอนที่คุณพ่อกับคุณแม่บอกเลยค่ะว่าทำไมลูกไม่เรียนครู >< ฉันเองไม่รอช้ารีบไปสมัครและทดลองสอน และวันที่ 3 มกราคม เป็นวันเกิดของฉัน ฉันได้ไปทำบุญที่วัดและก็มีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามา มีคุณครูท่านนึงพูดว่าทางโรงเรียนอยากได้ครูพลศึกษาเป็นผู้หญิงด้วย ให้คุณนริศราไปเริ่มงานที่โรงเรียนเดือนมีนาคมได้เลยค่ะ ฉันเองดีใจมากและถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดที่ฉันภูมิใจมากที่สุด เป็นจุดเปลี่ยนชีวิตของฉันเลย อาจเป็นเพราะโชคชะตาหรือเป็นเพราะอะไรก็แล้วแต่ ณ ตอนนี้ฉันได้เข้ามาเป็นครูแล้วฉันรู้สึกรักในอาชีพนี้มีความรู้สึกอยากมาทำงานทุกวัน ชอบอยู่กับเด็ก ๆ เห็นเขาแล้วฉันมีความสุข

ฉันตัดสินใจเดินมาทางนี้แล้ว ฉันจะทำให้ดีที่สุด ตั้งใจเรียนและสอบเอาใบประกอบวิชาชีพให้ได้^_^

เขียนใน GotoKnow โดย นริศรา อินต๊ะสม
ใน บันทึกส่วนตัว ... นางสาวนริศรา อินต๊ะสม

คำสำคัญ (Tags): #นริศรา อินต๊ะสม#Naridsara Intasom#62741505#ป 62.ป.บัณฑิต2.5#ป.บัณฑิต#ประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู#คณะครุศาสตร์#วิทยาเขตเวียงบัว#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#ED 5101#ความเป็นครู#ภาคเรียนที่ 2/62#บันทึกส่วนตัว#diary#จุดเปลี่ยน#การหักเหของชีวิต

หมายเลขบันทึก: 674476เขียนเมื่อ 16 มกราคม 2020 19:03 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 มกราคม 2020 20:08 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

นริศรา อินต๊ะสม