วันนี้ดิฉัน หายวุ่นจากการทำงาน...บ่ายแก่ๆ กดหาคุณไมโตนึกได้ว่าตั้งแตท่านกลับจากแดนซากุระ..แล้วเราไม่ได้คุยกันเลย....กลับมาอยู่ใกล้แต่คุยกันน้อยกว่าเดิม....เป็นการเจอกันครั้งแรก...เราไม่รู้จักกันมาก่อน...เคยมองหน้ากันบ้างในคราวที่เราใช้บริการส่งลูกที่ศูนย์พัฒนาเด็กปฐมวัย...ใน ม.อ.....เมื่อหลายปีก่อน...ท่านบอกว่าอีก 2 นาทีจะโทรกลับ...เป็นสองนาทีที่นานที่สุดในโลก....แล้วท่านก็โทรกลับมา...และมาช่วยเอาภาพที่ดิฉันถ่ายจากงาน มหกรรมที่ดิฉั๊นมิสามารถ...เอาออกมาได้...หลายวันแล้ว...จนกล้องจะแตกอยู่แล้ว....แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่จินตนาการของดิฉันถูกเปิดเผย.....ในขณะนั่งดื่มกาแฟที่จืดที่สุดในโลก 3 คน ที่คณะวิทยาศาสตร์
ดิฉันชวนสนทนา..........."ครอบครัวนี้เขาน่ารักนะ..เขียนกันทั้งสามี..ภรรยา"
คุณรัตติยา....ใครเธอ...? แกจะเข้าใจดิฉั๊นว่ามักจะมึนๆ เสมอ...
ดิฉั๊นก็ตอบแบบหน้าตาย
"ก็คุณกฤษณากับ อ.หมอสมบูรณ์ ไง....เขาอยู่บ้านเดียวกัน"
คุณไมโต....ไม่ใช่....
ดิฉั๊น....ใช่.....ดิฉั๊นว่าอย่างนั้น
คุณไมโต.....ไม่ใช่...
ดิฉั๊นจินตนาการไปเอง...จริงๆ ไม่มีอะไรบอกเลยว่าเขาอยู่บ้านเดียวกัน
คุณกฤษณาคะ....ขอโทษค่ะ....
คุณหมอสมบูรณ์คะ....ขอโทษค่ะ
จินตนาการกว้างไกลอาจใช้ไม่ได้ในกรณีนี้หากจะใช้ภาษาใต้เปรียบได้กับคำว่า "หลำ"
อ่ะ...คุยกันเรื่องหมู กลับมีไร้นามไปเอี่ยวด้วยได้ไงอ่ะ
ไร้นาม ถือข้างคุณเมตตา...อิอิ
พี่เมตตา "หลำ" ไปแล้วจริงๆ
หากเป็นเช่นนั้นคนเล่นกอล์ฟก็คือ อ.หมอสมบูรณ์ และคนที่ใช้ไม้กวาดปัดลูกกอล์ฟ ก็คงเป็น อ.หมอสมบูรณ์ เช่นกัน
แต่จริงๆคำว่าบ้านเดียวกัน น่าจะหมายถึง รพ.เดียวกัน อย่างนี้เป็นต้นครับ
เดี๋ยวๆ...ช้าก่อน..เหล่าท่านทั้งหลาย...
นี่..คุณๆขา...
ลองถามท่านซิว่า...
คุณเมตตา ขา..
นี่..คุณไมโต ขา..
คุณเมตตา
ฮาขำกลิ้ง ฮ่าฮ่าฮา พี่เมตตาเอามาเขียนนิยายได้เรื่องนึงเลยแน่ๆ
ชอบค่ะๆ ตอนจบจะเป็นยังไงนะ
^___^
อ้อลืมไป...
ใครก้อได้ช่วยตอบทีค่ะ
จะรอคำตอบนะคะ
ที่นี่ค่ะ คุณพริกขี้หนูอ่อน alternative
อ๋อ.......
ชื่อบันทึกว่า.. "ไร้นามเตือนตัวเอง"...ค่ะ..
คุณไมโต....รู้แล้วค่ะว่าตัวเอง...คือใคร..."ตัวเอง" อยากเป็นกระเทียม ฤ ไง ตัวเอง.....ฮา.....